Το Κόκκινο και το Μαύρο

  
"Αισθανόταν γύρω του τη μυρουδιά του κλεμμένου χρήματος"

                                              Marie-Henri Beyle ή «Σταντάλ» (1783–1842), φράση από «Το Κόκκινο και το μαύρο»

  κ ό κ κ ι ν ο

 

   

μ α ύ ρ ο

  

                               (κάνετε κλικ στα χρώματα ΚΟΚΚΙΝΟ & ΜΑΥΡΟ)


 (…) Εξέτασα  έναν ποιητή τον Ρενάν. Εξέτασα ένα μυθιστοριογράφο, τον Γουσταύο Φλωμπέρ. Εξέτασα ένα φιλόσοφο, τον Ταίν. Εξέτασα τώρα έναν από τους σύνθετους εκείνους καλλιτέχνες, στους  οποίους ο κριτικός και  ο δημιουργικός συγγραφέας είναι στενά ενωμένοι, και απάντησα και στους πέντε αυτούς τόσο αξιόλογους Γάλλους την ίδια φιλοσοφία που της προκαλεί αηδία η παγκόσμια μηδαμινότης.  Φιλήδονη και διεφθαρμένη στον πρώτο,  πονηρή και σαν μετέωρη στον δεύτερο, φρόνιμη και μανιώδης στον τρίτο, φρόνιμη και μοιρολατρική στον τέταρτο, η φιλοσοφία αυτή στο συγγραφέα του «Κόκκινου και του Μαύρου» γίνεται το ίδιο ζοφερή, μα περισσότερο τρομερή. Η τρομερή αυτή αηδία των πιο θαυμαστών πνευμάτων μπρος στις μάταιες προσπάθειες της ζωής είναι δικαιολογημένη;  Ο άνθρωπος με τον εκπολιτισμό του δεν κατάφερε στ’ αλήθεια τίποτα άλλο παρά να κάνει πιο πολύπλοκη τη βαρβαρότητά του και να λεπτολογήσει την αθλιότητά του;
Στην οδυνηρή αυτή ερώτηση, όταν δε μπορούμε πια να πιστεύουμε, καλήτερη απάντηση δεν  είναι νανοίγουμε την ψυχή μας, όπως ο Μπελ, και ναντιτάσσουμε στη δυστυχία της αμφιβολίας την αρρενωπή δύναμη του ανθρώπου που βλέπει τη μαύρη άβυσσο του πεπρωμένου, -που δεν ξέρει τι του κρύβει η άβυσσος αυτή και δε φοβάται;

[από αυτοτελές κεφάλαιο για «Το κόκκινο και το μαύρο» από τη μελέτη του Paul Bourget : “Stendhal” (Henri Beyle)- Mτφρ. Πέτρου Χάρη-έκδοση 1925].

 

Θάνατος είναι…

                                              Photo: Angeliki Panagiotou / Fosphotos.com

Δια χειρός λοιπόν Σπυρίδωνος-Αδόνειδος επέρχεται η πολυαναμενόμενη μεταρρύθμιση στην Υγεία. Εκτός από τον Ουκρανό καθηγητή της ιατρικής Σχολής, που επιμελήθηκε την τελική εισήγηση της Task Force, οι  εδώ υποεπιτροπές από παρέες διαφόρων μαχαλάδων και ειδικών στο χώρο της υγείας με σύνθεση από παντελώς αγνώστους καθηγητές  Πανεπιστημίου, κοινωνικούς λειτουργούς, νοσηλεύτριες και επιμελητές στο ΕΣΥ εκπόνησαν -αμισθί λέγεται και με αλτρουϊσμό- τις δικές τους εισηγητικές εκθέσεις που συχνά ...κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους.

Παρόμοιες βέβαια εργασίες -σχέδια έχουν εκπονηθεί και συζητηθεί κατά το παρελθόν κι άλλες από το 1995 και μετά. Όλες τείνουν προς την κατεύθυνση της εξυγίανσης και  αναδιάρθρωσης της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας που παρέχονταν επί δεκαετίες από το δίκτυο των δομών του δημοσίου (πρώην ΙΚΑ, νυν μονάδες ΕΟΠΥΥ, Κέντρα Υγείας της επικράτειας) και από το σύνολο των ιδιωτών γιατρών της χώρας. «Η μεγάλη μεταρρύθμιση» στο χώρο της υγείας αυτή τη φορά συμβαίνει με ταχείς ρυθμούς κάτω από την ασφυκτική πίεση του χρόνου και της «Τρόϊκα». Τίποτε όμως δεν παραδόθηκε σε δημόσια διαβούλευση, απλώς τα πορίσματα των επιτροπών διέρρευσαν τεχνηέντως στον τύπο  και έγιναν γνωστά.

Μέχρι το τέλος της χρονιάς, η μεταρρύθμιση που θα λέγεται ΠΦΥ (Πρωτόβαθμιος Φορέας Υγείας) προβλέπει στην εγκαθίδρυση ενός  συστήματος πρωτοβάθμιας φροντίδας όπου ο ΕΟΠΥΥ (εννοείται χρεοκοπημένος -χωρίς λεφτά! ) θα μετατραπεί σε «αγοραστή» (sic) Υπηρεσιών Υγείας. Για την ιστορία και μόνον θα αναφέρω πως η αξιοπιστία των κλάδων Υγείας των ταμείων και ο ΕΟΠΥΥ δοκιμάστηκε ήδη σε δυό στάδια από το 2008 και μετά. Οι οφειλές των ΟΠΑΔ, ΤΑΥΤΕΚΩ κλπ ταμείων από το 2008 δεν έχουν αποπληρωθεί ακόμα ενώ ο ΕΟΠΥΥ εξόφλησε τους πρώτους  5 μήνες του τρέχοντος έτους αποδίδοντας στους «συμβεβλημένους συνεργάτες» του (κλινικές, γιατρούς, εργαστήρια) το …15% του οφειλόμενου ποσού.

 Όπως ακριβώς σε μια νύχτα το δίδυμο Λοβέρδου-Βουδούρη γέννησαν τον πρόχειρο  και θνησιγενή ΕΟΠΥΥ (το βράδυ της 31ης Δεκεμβρίου του 2011)  έτσι φαίνεται πως κι ο νυν Υπουργός (Άδωνι εν οδώ αλληλούϊα…)  αφού προβεί στην τάχιστη αξιολόγηση εντός 15 ημερών  5.500 γιατρών και των μονάδων που αυτοί υπηρετούν θα ιδρύσει τον νέο φορέα. Οι μονάδες ΕΟΠΥΥ κλείνουν, 10.000 εργαζόμενοι στο χώρο της Υγείας βουβά  θα λάβουν τα ειδοποιητήρια-φύλλα πορείας (απόλυση, μετακίνηση, διαθεσιμότητα  σχεδόν όλα τους με την ίδια σημασία)  και ο λαός θα αποκτήσει οριστικά πια την περίθαλψη που του αξίζει στο χρεοκοπημένο αυτό  κράτος.

3.000 κανονικοί -αρκετοί κατ’ όνομα μονάχα- γενικοί  γιατροί (General practioners)  θα βαφτιστούν με τον αναχρονιστικό όρο του "οικογενειακού γιατρού" (family doctor)  που παραπέμπει στην γένεση του περίλαμπρου Εθνικού συστήματος Υγείας της Βρετανίας  κατά την  δεκαετία του '60. Στο νέο σύστημα ο Οικογενειακός γιατρός θα κληθεί να έχει γνώμη ζωής και  θανάτου πάνω σε όσους "έχει χρεωθεί" και αυτός μόνον θα μπορεί να παραπέμπει στον ειδικό γιατρό που τώρα πια θα βρίσκεται στις δομές της δευτεροβάθμιας κλίμακας της υγείας. Ήδη στο Γερμανικό σύστημα Υγείας το ραντεβού με τον Νευρολόγο ορίζεται στους 3 περίπου μήνες και οι εφημερίες των κλινικών γεμίζουν από διεκπεραιώσεις «χαζών» περιστατικών.

Μετά από είκοσι χρόνια -ευδόκιμη- θα την όριζα υπηρεσία αντί του λογικού "μετά λύπης μας σας πληροφορούμε ότι... "  Και, "σας  ευχαριστούμε  για τις εως τώρα υπηρεσίες σας"  βλέπω να μου σερβίρεται  κατάμουτρα η ύβρις και όσα επιτιμητικά ξεστόμισε ο εφημερεύων-διανυκτερεύων υπουργός στην τηλεόραση  για τους χειρουργούς του πρώην ΙΚΑ ("θα εμπιστευόσασταν εσείς κύριε Παπαδάκη το παιδί σας… κλπ. , κλπ").

Μέσα σε πλήθος -το ξέρω- ανακρίβειες και τσιριχτές μεγαλοστομίες (όπως «στον ΕΟΠΥΥ έχουμε 200 πλαστικούς χειρουργούς» -κι ας έχει 220 όλη η Ελλάδα και το ΙΚΑ μονάχα 12 που προέκυψαν πιθανότατα από νοσοκομείο του ΙΚΑ που έκλεισε- όπως και οι 5 αναισθησιολόγοι που πάλι ανεκάλυψε στις δομές ο Πρόεδρος του ΕΟΠΥΥ …) θα στηθεί το σκηνικό του «ξαφνικού θανάτου».
 

Τον έχω εμπρός μου στο γραφείο -όπου ασκώ την όποια  ιατρική μου- τον ηλικιωμένο αυτόν άνθρωπο. Δεν είμαι σε θέση να του πω πια τίποτε. Ίσως και δεν θα καταλάβει. Με ρωτάει πότε να κλείσει το επόμενο ραντεβού. Θα  αφήσω αυτή την χάρη να την έχει ο πολυπράγμων Άδωνις Γεωργιάδης και που - κατά τη ρήση δυστυχώς και αγαπημένου φίλου- «έχει πιάσει για πρώτη φορά τον ταύρο από τα κέρατα».

Εγώ ...πιάνω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει του στίχους του Νίκου Καρούζου:


(...) - κόσμος πολὺς ἀπόξω περιμένει

κ᾿ ἐγὼ δὲν ἔχω κἂν οὔτε φράση

κι ἂν ἤθελα κάτι: νὰ πάγαινα στὸν ἀνοιχτό μου

τάφο περπατώντας

νὰ πήδαγα μέσα τὴν ὥρα τὴν ἔσχατη

καὶ τὰ φτυάρια στὰ γρήγορα νὰ μὲ κουκούλωναν ἕως

τὴν ἀπώλεια τῆς εἰκόνας μου.
 

"Είναι ΜΕΛΟ.Τί άλλο θέλω;"

Η ΜΕΛΟ ήταν ή πρώτη γκοφρέτα (σήμερα "σοκοφρέτα")  που γευτήκαμε σαν παιδιά... Φέρει βαρύ φορτίο της παιδικής μνήμης όπως για παράδειγμα οι προσφορές της που βρίσκαμε εσώκλειστες: Κάτι μακρόστενες χρωματιστες κάρτες με τις σημαίες και τις εθνικές ενδυμασίες όλων των κρατών της γης. Μια λιχουδιά που μ' ένα δίφραγκο έφερνε όλον τον κόσμο σε μια παιδική αγκαλιά. Με τα χαρτάκια αυτά κάναμε ανταλλαγές, γεμίζαμε άλμπουμ ή παίζαμε χτυπώντας τα στον τοίχο και κερδίζοντας τον άλλον όταν με την μικρή παλάμη μας μπορούσαμε να φτάσουμε -παντί τω τρόπω- το πλησιέστερο χάρτινο κράτος και να το καταλάβουμε...

Που τη θυμήθηκα τώρα αυτήν τη σοκοφρέτα της δεκαετίας του ΄70; Είδα χτες στα πεταχτά -ομολογώ δεν άντεξα/ κατάφερα να τη διαβάσω ολοκληρη- την παραληρηματική προκήρυξη των "κουνημένων" επαναστατών που με το όνομα  Μ.Ε.Λ.Ο. ήρθαν να γλυκάνουν τη ...ΒΙΑ της χρεοκοπίας αυτής της χώρας αναλαμβάνοντας να διεκπεραιώσουν "εκτελέσεις". Το θέμα είναι πως ένω αυτά τα άτομα θυμούνται πολύ καλά τις κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος -όπως φερ' ειπείν τη διάσημη "Πηγάδα του Μελιγαλά"- ξεχνούν τις παράπλευρες απώλειες που κατά καιρούς οι όμοιοί τους είχαν προκαλέσει. Θα έπρεπε όμως να θυμούνται, οι αυτόκλητοι και νεόκοποι αυτοί Αλ-Καϊντάδες της λαϊκής οργής και εκδίκησης, τις αμελητέες ανθρώπινες υπάρξεις ένος Θάνου Αξαρλιάν και του δεκαπεντάχρονου αφγανού μετανάστη Χαμιντουλά Νατζάφι ...καθώς βλέπω ότι θυμούνται -και πάλι πολύ καλά- ότι τα χέρια των ταξικών τους αντιπάλων κόβονται "ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΜΟ" με δρεπάνι και τα μυαλά τους χύνονται έξω από σφυρί που σπάει το κρανίο τους...

Αναρρωτιέμαι αν, ο δεκαπεντάχρονος  Γρηγορόπουλος ή ο τριαντατριάχρονος Φύσας, θα ήθελαν τέτοιους υπερασπιστές της μνήμης τους και της αδικοχαμένης τους ζωής...

Τί  να σας πω; Oι παλιομοδίτες αυτοί, με τα αποτελεσματικά χτυπήματα, εκτός από τις παλιές τους ιδέες και την κατάπικρη πια στο στόμα μου ΜΕΛΟ, έφεραν μνήμες από τα ανεκδιήγητα Zastava του μεταπολιτευτικού μας αντικονφορμισμού που πιά "είναι για τα σκουπίδια"!


YΓ. Τελικά μάλλον κάποιος ασυνείδητος ελέφαντας εκεί στο τυπογραφείο του Zougla.gr θα στραβοπάτησε φαίνεται και ....άλλαξε το όνομα των επαναστατών με τα Zastava και τις κατακέφαλες μπιστολιές, σε Μ.Ε.Λ.Ο (=Μαχητικές Επαναστατικές Λαϊκές Ομάδες) αντί του κανονικού όπως υπογράφουν, πυροβολώντας τα ελληνικά και προκαλώντας γλωσσοδέτη οι κοσμοδιορθωτές  Μ.Λ.Ε.Δ. (=Μαχητικές Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις). Η παροραματική αφορμή που οδήγησε στο μικρό κείμενο που προηγήθηκε, οδηγεί και στο εύλογο αίτημα προς τον πυρήνα των επαναστατων να σκεφτούν ίσως την αλλαγή του ονόματος γιατί μάλλον θα μας δυσκολεύει κάπως να τους επικαλούμαστε, προσφωνούμε & αποκαλούμε σαν ΜΛΕΔες...

 

retrospective...

 

                                        Serghei  Rachmaninov "Vocalise", David Oistrakh, violin

Κι όμως, στο μνημόσυνο φωνάζαμε «Θάνατος».
                                            Γιάννης Ευαγγέλου, 6.12.2009, Μαχνοβτσίνα*

 (...) "Σήμερα, με τις τριάντα σημειώσεις της Μαχνοβτσίνας (ο τίτλος είναι μια αναφορά στον «αναρχικό στρατό» που δημιούργησε στην Ουκρανία ο Νέστορας Μάχνο στα χρόνια 1918-1920) ο Γ. Ε. κάνει μια εξαιρετική, κατά τη δική μου εκτίμηση, πρώτη λογοτεχνική κατάθεση: οχτώ χρόνια συμμετοχής στον αναρχικό χώρο και στις αντιφατικές του περιδινήσεις κατασταλάζουν σε μια ολόπικρη πολιτική απορία, στην άρνηση της αυτοκατάφασης, της ιερουργημένης βίας, του «επαναστατικού» φαντασιακού που ονειρεύεται «δρόμους στρωμένους με αίμα» και «επιδιορθωμένους» ανθρώπους. Και όλα αυτά στον απόηχο της βιωματικής ειρωνείας του ύστερου Μπρεχτ και (κυρίως) του Περιθωρίου του Μανόλη Αναγνωστάκη" (...).

[ από σημείωμα του συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη για την ηλεκτρονική -ελεύθερη δικαιωμάτων- διάθεση της ποιητικης συλλογής του Γ.Ε.]



 Εδώ Πολυτεχνείο

Οι οχτώ με τις σημαίες μπροστά για κάλυψη
μια σειρά με μικρά κοντάρια ανάμεσά τους
μια δεύτερη σειρά με μεγάλα κοντάρια πιο πίσω
οι τέσσερις με τα παραλάιζερ να καλύπτουν τις γωνίες
οι δύο με τα μπουκάλια τέρμα πίσω
η Δ. κι η Χ. πίσω γωνία, με μάλοξ και νερό
κι ο Α. να συντονίζει από το πλάι.
Έντεκα μέρες προετοιμασία
πώς θα περάσουμε μέσα απ’ τους Κνίτες,
κι αυτοί οι άτιμοι δεν εμφανίστηκαν.
Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί δεν είχα ξαναχτυπήσει άνθρωπο,
άλλο τι τους είπα για να με βάλουν στην πρώτη γραμμή.




Με τον τρόπο του Μ.Α.

Εκεί πρωτογνωριστήκαμε με τον Μιχάλη, τη Ράνια, τον Θανάση, τον Αλέξη, τον Νίκο, τη Λαμπρινή...
Εκεί στήναμε ατέλειωτες κουβέντες. Για την επανάσταση που καθυστερεί, για τους μπάχαλους, για την πρέζα στην πλατεία. Για τον Νετσάγεφ, για τον Μπούκτσιν, για τους καταστασιακούς. Αλλά και για τον τσακωμό με τη μάνα, για τον έρωτα που χάθηκε, για την αρρώστια του πατέρα.
Τώρα πια, δεν μιλιόμαστε. 




Η κολλεκτίβα

Ο Τ. θα διοργάνωνε τις εβδομαδιαίες προβολές.
Ο Β. θα πρόσφερε δωρεάν μαθήματα κιθάρας.
Η Γ. θα αναλάμβανε τη συλλογική κουζίνα.
Ο Κ. θα έστηνε τη δανειστική βιβλιοθήκη.
Η Λ. θα έκανε μαθήματα Ελληνικών σε μετανάστες.
Από τότε, δεν τους ξανάδε κανείς.

 
*Μαχνοβτσίνα -τριάντα σημειώσεις 

Οι κύκνοι στη Νέα Ορλεάνη είναι ...μαύροι!

Στο Σίτυ Πάρκ της Νέας Ορλεάνης, υπάρχουν μικρές λίμνες όπου μπορεί  κανείς να διακρίνει ανάμεσα στα υπόλοιπα υδρόβια πουλιά κατάλευκους κύκνους να πλέουν με μεγαλοπρέπεια και ακατάδεκτο εγωισμό.
Συνυπάρχουν με τους σπάνιους  και γοητευτικούς επίσης ...μαύρους κύκνους!

Σε απέραντη λίμνη φρίκης μετατράπηκε η πόλη όταν το 2005  ο Katrina σάρωσε  την Λουιζιάνα με 280 χλμ την ώρα και το τεχνητό φράγμα στον Μισισσιπή κατέρρευσε μην αντέχοντας τον όγκο του νερού που δέχτηκε.  Εικόνες αποκάλυψης με 1.800  νεκρούς και 150 χιλιάδες ανθρώπων που έφυγαν γι’ αλλού.

                               Πίνακας από το Τhe Ogden Museum of Southern Art -New Orleans.

Εννιά χρόνια μετά, η πόλη έχει φαίνεται ξαναβρεί για τα καλά τους παλιούς ρυθμούς της. Το καθημερινό καρναβάλι στη Μπέρμπον στρητ -με την αφόρητη μπόχα της- και τους άλλους δρόμους, με τις ορχήστρες να σταματούν την κυκλοφορία, έχουν και πάλι την τιμητική τους. Το πνεύμα των spirituals φανερό στις εκκλησίες. Μια πόλη που χορεύει, μεθά, χαίρεται ολημερίς. Γιατί όλα εδώ είναι jazz. Ως κι οι κηδείες έχουν δικαίωμα σε μια funeral jazz band. Στο Φρέντς κουώρτερ μπορείς όλη τη νύχτα να τριγυρνάς σαν ρέμπελος σκύλος πίνοντας καπνίζοντας κι ακούγοντας μπλουζ τoυ Μισσισιπή ή τζαζ από -φημισμένα ή όχι, πάντως εξαιρετικά- συγκροτήματα. Ακόμα και "βουντού" (woo-doo) jazz. Tι κι αν η σύνθεση των συνόλων παρουσιάζει μια ...επίπλαστη πλειοψηφία λευκών; Στέκονται πίσω τους ο Duke Ellington,ο Louis Armstrong ,η Ella Fitzgerald, η Mahalia Jackson...

H φτώχεια παραμένει στο απυρόβλητο, οι μαύροι όμως κάτοικοι της πόλης  ξαναζούν. Μετά την καταστροφή ίσως αρμονικότερα πια με τους λευκούς. Καθώς αποτελούν την πλειοψηφία εξακολουθούν να δίνουν το κυρίαρχο στίγμα στην πόλη. Το ρυθμό, τη μουσική τους, το χρώμα τους, τις συνήθειες, το κρεολέζικο φαγητό τους, την παρδαλοσυνη,την ιερή τους τρέλα.

Είναι οι μαύροι κύκνοι στο θαυμαστό βαλτοτόπι της Λουϊζιάνα!

Η σθεναρή Δημοκρατία "μας" ...τύπου ZASTAVA!

Ο παππούς του Τ. έστηνε το θέατρο του βουνού
αλλά ήταν και το πιο γρήγορο πιστόλι
διηγιόταν συγκινημένος ο Τ.

O θείος του Κ. ήταν μαυροσκούφης του Άρη
σαν τις κότες τούς έσφαζε τους φασίστες του Ζέρβα
έλεγε περήφανος ο Κ.

O πατέρας του Ν. ήταν στον Μελιγαλά,
έχωνε δυο-δυο τα κεφάλια μέσα
μας έδειχνε παραστατικά ο Ν. 

Κι εμένα οι δικοί μου
μια ζωή κλεισμένοι στα σπίτια τους
και να μην έχω τίποτα να πω.

("Οικογενειακή παράδοση", απο το ποιητικό βιβλίο του Γιάννη Ευαγγέλου "Μαχνοβτσίνα")


  Η θορυβώδης σιωπή -αμηχανία αν μη τι άλλο- είναι αυτό που χαρακτηρίζει εδώ και δυό μέρες την, κάποτε με ισχυρά και ευαίσθητα αντανακλαστικά, κοινωνική αντίδραση. Οι μέχρι χτες εκφραστές της ζωώδους βίας και επαγγελματίες του μίσους, καταμετρούν πλέον αναμεσά τους θύματα δυο νέους ανθρωπους  ύστερα από ένα στοχευμένο, «επαγγελματικό», αδυσώπητο χτύπημα. 

    Οι  εκφραστές  (ψυχοπομποί ;)  της κοινής γνώμης –opinion makers, δημοσιογράφοι, media κλπ- περιμένουν κατά πως φαίνεται κάποιον "να αναλάβει τη ευθύνη" για το τερατούργημα ώστε να τοποθετηθούν με επάρκεια και καταλλήλως. Προσπαθούν λένε –ξεδιάντροπα στρουθοκαμηλίζοντας- ν' αποφύγουν την ..."(sic) θυματοποίηση του θύτη" (μήπως και μπερδευτει το λαϊκό θυμικό και τρέχει στον ψυχαναλυτή...). Και εξακολουθουν να αντιτείνουν αντιρρήσεις για την "κατασκευασμένη-κατάπτυστη-και λαθεμένη  θεωρία των δύο άκρων". 
   "Η Δημοκρατία μας" -εξαγγέλεται σε όλους τους τόνους και με κάθε μορφής επηρμένο ύφος- "είναι ισχυρή και θα αντισταθεί".
Πολύ αισόδοξο το μήνυμα πάνω στο ρήγμα π' άνοιξ΄ο σεισμός. Οδύνη και απελπισία για το κατάντημα αυτής της κοινωνίας.
 
     «Όταν η συμφορά συμφέρει λογάριαζε την για πόρνη» έλεγε ο Ελύτης.
 
     Έχω μονάχα τούτο να εκφράσω:  Τα δυο άκρα και βέβαια υπάρχουν. Μα είναι πια τόσο κοντινά, καθώς σφιχταγκαλιάστηκαν θανάσιμα σ' αυτόν το κύκλο αίματος, που δύσκολα θα πάψει εδω. Η χτεσινή συμβολική ...Βάρκιζα της "Χρυσής Αυγής" το προοιωνίζει.
 
    Η βία δεν μπορεί να είναι μητέρα παρά μονάχα τεράτων. Δεν υπάρχει σκοπός που αγιάζει τα μέσα. Αν δεν κατανοήσουμε την ουσία αυτού του πράγματος θα περιμένουμε  τον κάθε σαλεμένο νου, να εκφράσει με λόγια και να διακηρύξει με πάθος, το δίκαιο της πράξης του ώστε ν' ακολουθήσει "η γνήσια και παλλαϊκή τοποθέτηση" κατά το δοκούν…
 

ΥΓ. Κάποιοι- που ίσως κι όλας βλέπουν οράματα, πιστεύουν στους αεροψεκασμούς, λατρεύουν τα λιντσαρίσματα, τους κρεμασμένους στο Σύνταγμα  κλπ - ελπίζουν ακόμα πως ...ίσως ...η ...Αλβανικά Μαφία θα αναλάβει τη ευθύνη. Πως δουλειές της νύχτας  τάχα οδήγησαν…
    Νύχτα μαύρη οδηγεί τη σκέψη τους.

Δυό νεκροί νέοι ( μέλη ...της "Χρυσής Αυγής")

 

(...)  "Αυτοί που σκότωσαν χτες, προχτές, όλοι αυτοί οι σπάστες, οι ισοπεδωτές, το «κόμμα του ένοπλου» όπως αυτοπροσδιορίζονται, στην πραγματικότητα μισούν τη συντροφικότητα, τον έρωτα, τη ζωή, τη δημιουργία, και θέλουν να μας παρασύρουν μαζί τους στο σκότος, στο ζόφο.

Ήρθε ο καιρός να μιλήσουμε ανοιχτά, να αναρωτηθούμε αν τέτοιες πράξεις συνάδουν με τις ιδέες και την ανθρωπιά μας, να προβληματιστούμε και να ξεκαθαρίσουμε αν είμαστε υπέρ της Ζωής ή με το Θάνατο" (...)

                     Τέος Ρόμβος "Ενάντια στην αποκτήνωση" 
                        (απο το συλλογικό βιβλίο "Η πολιτικη βία είναι πάντοτε φασιστική")