Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Αδυσώπητες μοναξιές


    Κέδρος  σε γκρεμό στο Φαράγγι της Σαμαριάς [φωτ. Ν.Τ., 1997]



Ο Πρίμο Λέβι κάθεται να γράψει μετά το Άουσβιτς

Ο Νίτσε στην πλατεία του Τορίνο γίνεται θέατρο: αγκαλιάζει το λαιμό ενός κακοποιημένου από τον αμαξά αλόγου ξεσπώντας σε λυγμούς. Κι ύστερα

Ο Νίτσε στο φρενοκομείο. Ψιθυρίζει τους στίχους: Μόνο τρελός. Ποιητής μονάχα!

Ο Βιζυηνός στο φρενοκομείο.

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς στο φρενοκομείο.

Ο Μαρά δολοφονημένος στο λουτρό. Κρατά στις άκρες των δακτύλων του τον τελευταίο λίβελο

Ο Ροβεσπιέρος σκύβει στη γκιλοτίνα τείνοντας τον γυμνό του τράχηλο

Ο Ίων Δραγούμης αντικρίζοντας απομεσήμερο το απόσπασμα του Γύπαρη

Η Ιουδήθ κρατώντας το κεφάλι του Ολοφέρνη

Ο Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος μεταλαβαίνει στις Βλαχέρνες για τελευταία φορά. Φεύγοντας αφήνει να πέσει από τις πλάτες του η πορφύρα. Διαδήματα και σκήπτρο γλιστρούν από τα χέρια του στο σκοτάδι

Ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι

Ο Ιησούς την ώρα που ψελλίζει Ηλί Ηλί Λαμά Σαβαχθανί

Ο Μπετόβεν διορθώνοντας τα τελευταία κουαρτέτα του

O Βάλτερ Μπένγιαμιν μπροστά στα κλειστά σύνορα του Πορτ Μπου των γαλλικών Πυρηναίων. Στη τσέπη του ψαχουλεύει τα κλειδιά για την έξοδο: εικοσιπέντε δισκία μορφίνης.

Η πενηντάχρονη Μαρία Κάλας στο διαμέρισμά της στο Παρίσι

Ο Σορίν Ματέϊ και το θύμα του την ώρα που αφήνει να γλιστρήσει στα εσώρουχά της μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα

Ο ψαράς της Καλύμνου όταν βρίσκει μπλεγμένο στα δίχτυα του το γυιό του που ’χε χαθεί στα νερά πέντε μέρες πρωτύτερα.


                                                                                                                                                  ΝΩΝΤΑΣ ΤΣΙΓΚΑΣ 


                       

2 σχόλια:

  1. Μα, όλα τούτα είναι εκρηκτική θλίψη. Η μοναξιά μπορεί να είναι πολύ πιο σιωπηλή. Εγώ προτιμώ να μην τα συγχέω. Όπως δεν συγχέω την ζούγκλα με την κόλαση. Η πρώτη είναι κραυγαλέα ίσως και γκροτέσκο ή δεύτερη όμως μπορεί να είναι σιωπηλή και άγρια οδυνηρή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μα, αγαπητότατε μου sapiens...
    το κομμάτι αυτό διαπραγματεύεται-ψαύει τον άνθρωπο ...στο "όριο" ...
    Ανάμεσα στο υ π α ρ χ ω και δ ε ν υ π ά ρ χ ω , κατά τη στιγμη της ύστατης καταθεσης απέναντι στη ρημάδα τη ζωή...
    Κατα κάποιον τρόπο ...συνιστά μια απολογία "επι του φοβερου βήματος"...
    Εκει που όλοι ούτως ή άλλως είμαστε μόνοι ..
    Όπως ακριβώς προτου γεννηθούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή