Τζίτζικας* για δεκαπέντε μέρες...

            

                                                                                                           oneirokritis

                                                             Άχνα δε βγάζω

                                                             Θαλασσινό μου αηδόνι

                                                             Να σε ακούω.
                                                             
                                                             Γιώργης Παυλόπουλος,  Στον Ν.Δ.Τ. 

   Φεύγω με τα …τζιτζίκια!

    Ν’ ανταμώσω με τους άλλους πολύχρωμους τζίτζικες φεύγω. 

    Δυο βδομάδες ραστώνης θερινής. Βιβλία στα μπαγκάζια μας, φωτογραφική μηχανή, δυό τρία ρούχα, τα μαγιώ και φύγαμε (και το αντιϋπερτασικό…). 

    Ίσως σε κάποιο ακροθαλάσσι θ’ ακουμπήσει το βλέμμα κι η ψυχή γαληνέψει. Ίσως κάτι καινούργιο ν’ αποκαλυφθεί αυτό το καλοκαίρι σε βιβλίο, σε άνθρωπο, σε τόπο…

    Φεύγω ξέροντας καλά πως σε δεκαπέντε μέρες και πάλι στα ...μυρμήγκια θ’ ανήκω [ τον Αίσωπο και μια τρελή ανθρώπινη δικαιοσύνη ίσως –ή μήπως ολοφάνερο μίσος;- για τον  ξ έ γ ν ο ι α σ τ ο  φοβούμενος ].

Και στα δικά σας!

ΥΓ. Το ωραιότατο παραπάνω βίντεο «έφτιαξε» ένας πνευματικός μου συγγενής (ο Γιώργος Σταματέλος από τη Λευκάδα).


* Νομίζω πως συνθέτει ένα πρώτης τάξεως λογοπαίγνιο με το "Τσίγκας".
   Τ ζ ί... T σ ι γ κ α ς  λοιπόν. Έστω...