Καλοκαίρι του 2014 [ στην Πελοπόννησο ]

Ένας φωτογραφικός μονόλογος...

 

μια χρωματική συνομιλία κτιρίων,ουρανού και βράχων στο Λεωνίδιο...

πορφυρό του κρασιού και ώχρα/viva Mexico!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 χαλκοπράσινο

 

κι ο ποιητής Γιώργος Σαραντάρης σε μια πλατεία στο Λεωνίδιο...

"Ο ουρανός είναι μια νοικοκυρά που κάνει μπουγάδα

Είναι ένα χαμίνι, που δένει τα παντελόνια του".

 

 

Τα Τσακωνικα είναι γρούσσα (=γλώσσα)
Το Λεωνίδιο είναι το  Αγιελίδη των Τσακώνων...

 Ούρα και τσαι βογητά (...)

 Αποχαιρετισμός μέχρις ...παρεξηγήσεως!

(...) και τα δέντρα πικρά
σαν κοιμητήρια (...)

Γ. Σαραντάρης, Πάλι ο ουρανός ανάμεσά μας τρέχει

Oυκ αν λάβοις παρά του μή έχοντος...
   ή
 μήπως αυτοπεποίθηση και η
  ξεχασμένη παλιά αφοβιά
  στην πόρτα του μεσημεριού... 

[κάπου στα Χαρδουβελέϊκα -στα Παλιά Πούληθρα]

μια αρχόντισα ένοικος - φύλακας σε άδειο σπίτι...

η ευλαβής ελιά σε περισυλλογή και βηματίζοντας...

Αν βρεθείτε στα Πούληθρα και δεν περάσετε από του Ηλία του Ζάβαλη θα χάσετε τέτοιες στιγμές...

...μα πιό πολύ εκείνο εκεί πίσω το κόκκινο γεράνι που αφουγκράζεται τη θάλασσα και το βασιλικό δίπλα του που στέκεται αδιαμαρτύρητα να περάσεις το χέρι σου από την κώμη του.

...θα χάσετε επίσης και την διακριτική υπόκρουση από ελαφρολαϊκά της δεκαετίας του ΄70 [ "Στου προφήτ' Ηλία τα σοκάκια " και τέτοια...].

  ω,ναι φάγαμε κι εμείς αστακομακαρονάδα!!!

 

 

 

Η υποδειγματική τυποποίηση, χάρη στο μεράκι της καινούργιας γενιάς, έφεραν αυτό το μέλι στα ράφια των Harrods του Λονδίνου. Μας το έδειχναν με καμάρι οι ξενοδόχοι μας [κύριος Γιώργος και  κυρία Βασιλική] στο Βυζαντινό στα Πούληθρα. Που τα παιδιά τους δεν κάθονται καθόλου με σταυρωμένα τα χέρια ή "πέσε πίτα να σε φάω"...

                                                    

 

 

   "ζουμ" σε μια καρδερίνα    

     [που την πήρα για σπουργίτι...]

                            Δύση στον Άγιο Νικόλαο Κυνουρίας...

 

Μπακάλικο στην Πελέτα Κυνουρίας...

 

 

Άνω (παλιά) Πούληθρα.

 

  Μετά την καταιγίδα στο Λεωνίδιο η θάλασσα ζητά      συγγνώμη...

 

 

 

Το "Δημήτριος",  το πλοίο φάντασμα , στην παραλία Σελινίτσα κοντά στο Γύθειο

                    Το σμαραγδί Λιμένι με τα Μαυρομιχαλέϊκα.

Το Νέο Οίτυλο

 

στιγμή στην Αρεόπολη...

 

νεύμα των νερών του Γερολιμένα.

                                 Γερολιμένας

                               το απάνεμο Πόρτο Κάγιο...

                            H Βάθεια: Το ...Μανχάταν της έξω Μάνης!

                        μετέωρο ...διάφανο...

 

το ρόπτρον στο Δημαγγέλειο διαχρονικό πολυ-Μουσείο Μάνης στις Θαλάμες.

 

Στην Τραχήλα Μάνης. Λαϊκός ..."κονστρουκτιβισμός!

                                                 Γεράνια στον ήλιο.

 Πει...Νιάου!!! 

          Όταν λέμε...λέμε. Μια φορά.

 

 

 

 

Ο δρόμος της φωτιάς στο Ταίναρο...

Είδα τους ορφανεμένους κορυδαλλούς. Με το ξάφνιασμα στο πέταγμα σαν ρίγος...

 

 

 

 

 

Κι ο δρόμος του ...αλατιού [οι μικρές αλυκές των βράχων στην Τραχήλα της Μάνης].

 

...και η λίαν προσφιλής μας ανώνυμη με την οποία μοιραζόμασταν ...το πρωϊνό μας στο Porto Vitilo κάτω από τις ελιές αγναντεύοντας τη θάλασσα κι ακούγοντας τζιτζίκια (όταν δεν χτυπούσε το τηλέφωνο ...).