Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Γιατί έφυγα;





Δεν ήταν μήτε το γέλιο
μήτε το σκυλί στην πόρτα
το σπίτι απέναντι στον τοίχο του
έχει ένα απόγευμα.

 Τάκης Σινόπουλος , "Το Γκρίζο φως"


Δεν πήγα βέβαια εγώ στο σπίτι. Πολύν καιρό τώρα αυτό δεν το αντέχω πια.
Ο ξαδερφός μου ο Γιάννης που ήρθε από τη Μινεσότα των ΗΠΑ, για το ζωογόνο ξανάσμιγμα με τους δικούς του -όσους απομείναμε- και για προσκύνημα στο χωριό, το επισκέφτηκε. Εκείνος μου έφερε και τις φωτογραφίες...
    "Κάτι χαρακιές στους τοίχους", μου είπε, "άρχισαν να μεγαλώνουν απειλητικά...". Αυτό το αντιπαρήλθα με γενναιότητα.
   Τις φωτογραφίες του όμως όχι.

Φθινόπωρο γλυκό... Τέτοιον καιρό είχαμε αποσώσει με  το μούστο που έψαχνε την ευκαιρία μέσα στα μικρά "βαένια", που έμπαζαν πανταχόθεν αέρα, να γίνει ξύδι και προετοιμάζαμε τα καζάνια για τη ρακή...
Γλυκάνισο, μαστίχα, χαρούπια, τα ξύλα που θα καίγαμε... 



Στο κατώι, είχαν αρχίσει να υψώνονται οι σειρές των ξύλων από το ρουμάνι φερμένα σε "φορτιά" με τα ζώα.

 Τώρα τί;

 Άχρηστα πια και σκωροφαγωμένα τα βαρέλια.
Το ραδιόφωνο, με τα απαραίτητα, διακοσμητικά σεμεδάκια της γιαγιάς σιωπηλό...




O ήλιος πέφτει άρρωστος στα τελευταία κιτρινισμένα φύλλα της κληματαριάς. Κάποιες υποψίες από ένα τσαμπί ρόγες που στέγνωσε ατρύγητο. Και στο κατώι μονάχα σκορπιοί πεθαμένοι.
Ακόμα κι αυτοί δεν αντέχουν φαίνεται την ερημιά του σπιτιού. Και πεθαίνουν.



ΥΓ1. Ο μεγάλος μου γυιός παρουσίαζε κάποια εργασία  σήμερα στη σχολή του. Το θέμα του "Ένα χωριάτικο σπίτι". Η εργασία ολοκληρώθηκε εξ αποστάσεως, κατά προσέγγιση και με πληροφορίες από δω κι απο κει. Το  εποπτικό του υλικό αποτέλεσαν παλαιότερες φωτογραφίες. 
Ολοκλήρωση δηλαδή "με τα χαιρετήματα" που λέγαμε παλιά... Δε χρειάστηκε να πάει...

Είμαι σχεδόν σίγουρος, πως το σπίτι θα λάμπει σαν καινούργιο στην ..."ηλεκτρονική του αναστήλωση". Χωρίς ρωγμές, χωρίς σκορπιούς, χωρίς αγριόχορτα ανάμεσα στις πέτρες της αυλής, χωρίς μνήμη, χωρίς οδύνη...

YΓ2. Όπως σχεδόν το είχα φανταστεί. Ατραυμάτιστο. Ανέπαφο. Καινούργιο. Ηλεκτρονικά Αιώνιο (έστω και ανακριβές σαν σχέδιο). Ευχαριστίες στον γυιό μου Γιάννη ([...]σου επισυνάπτω μερικά snapshots. Οι ανακρίβειες πολλές όπως θα διαπιστώσεις...).







5 σχόλια:

  1. Ωραίο νοσταλγικό κείμενο από έναν αθεράπευτα ρωνατικό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ αυτά τα παλιά σπίτια "που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν ”...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρουν τα δόλια, Νίκο μου... δέν ξέρουν!!!
      (Και πεθαίνουν εμάς!!!)

      Διαγραφή
  3. Άν η ηλεκτρονική αναστήλωση του υιού γινόταν ζώσα πράξη του πατέρα του, μήπως απαντούσες στο ερώτημά σου ;
    Εξ άλλου ο θάνατος είναι προσωρινός !!!
    Α.Σ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεώργιος Παπασυμεών20 Νοεμβρίου 2014 στις 11:16 μ.μ.

      Είθε να μάζευα τα σπίτια σας στο χέρι μου,και να τα σκόρπιζα σε δάση και λιβάδια σαν σπορέας.

      Διαγραφή