Σάββατο 29 Ιουλίου 2017

Η ντροπαλή προτομή...



Κοίταζα την λευκή μαρμάρινη στήλη (απ' το πλάγι την έβλεπα) λεπτοφυής να υψώνεται και να χάνεται ανάμεσα στο  λαίμαργο και απεριποίητο φύλλωμα της φουντωτής ελιάς κάτω από τον ίσκιο της οποίας φιλοξενούνταν το μνημείο. Πλησίασα και (ώ του θάματος θαυμάσιον!) ...μια προτομή εισχωρούσε βαθειά μέσα στα φύλλα κεκαλυμμένη ως επαγγελματίας καταδρομεύς. "Θα ντρέπεται" -υπέθεσα- "ο καημένος ο νεκρός που τον έκαμαν κανένα άσχημο άγαλμα και θα χώθηκε κει μέσα!" 



Έσπευσα γεμάτος περιέργεια να παραμερίσω τα κλαδιά. Κάτι  ψιλές ελίτσες κορωνέϊκες έστεφαν το μέτωπό του και ως κότινος ελαίας τον περιέβαλε ολόκληρο το δέντρο τον τιμώμενο. Διάβασα την επιγραφή: "Γεώργιος Μερίκας". Φυσικά και ήταν ο γιατρός, ο καλός πανεπιστημιακός δάσκαλος,  ο διευθυντής της παθολογικής Κλινικής  του Ευαγγελισμού και του Ιπποκρατείου, θρυλική μορφή της ιατρικής, επιφυλλιδογράφος και συγγραφέας πολλών κειμένων επιστημονικών και μη, ο και Ακαδημαϊκός αργότερα. Κατάγεται από την Κυνουρία, τον τιμά το Λεωνίδιο όμως λησμονεί -κατά τα φαινόμενα- να τον περιποιηθεί και λιγάκι...
Δίπλα του μια άλλη προτομή. Κάποιος με τοπική μάλλον σημασία: "Φιλόλογος" (αυτό γράφει η επιγραφή  κάτω από την προτομή)...


Λίγα λεπτά αργότερα σε παρακείμενο καφενείο περνώντας, η παρακάτω σκηνή λαμβάνει χώρα:
Kαταφθάνει δρομαίως κάποιος μεσήλιξ με παπάκι και με ακάλυπτη (φυσικαααααά!) την κεφαλή του. Πρρρααπ- Πραραπαραπ- πρααααπ!! Σβήνει. Έποχούμενος του δικύκλου παραμένων, απευθύνεται στην ομήγυρι: 
"Λοιπόν παίδες, το στοίχημα το κέρδισε ο Νικόλας. Στην προτομή φιλόλογος γράφει. Όχι ...οινολόγος!"
Κατάλαβα πως μιλούσαν για την προτομή που είχαμε μόλις δει. Χρόνια φαίνεται τον κοίταζαν από μακρυά. Υπέθεταν ότι ανήκε σε κανένα άγνωστό τους οινολόγο η τιμή και διαψεύσθηκαν (προς χαρά μεγάλη της τσέπης του Νικόλα...). 

Ιδού λοιπόν σε τί μας χρειάζονται οι προτομές: Να εξασφαλίζουμε ένα μικρό επιπλέον εισόδημα στους δύσκολους καιρούς καθήμενοι στην καρέκλα του καφενείου και σχολιάζοντες περί ανέμων και υδάτων. Εκεί, όλο και κάποια ...παραναγνωσία θα προκύψει να την αδράξουμε.


Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

Βγήκαμε στις "αγορές"...





«Εμείς θα βαράμε το νταούλι και αυτοί θα χορεύουνε,
δεν θα παίζουνε αυτοί το ζούρνα και εμείς θα χορεύουμε»

(από το σύγχρονο Λαϊκό Παραμύθι "Ο Alexis  και οι λέξεις")





Η ροζ επανάσταση!Κάποιους ήδη τους αναγνωρίζω μέσα στο πανηγύρι. Βαράτε βιολιτζήδες!

Πείσθηκε. Πάει να μοιάσει στη βουκαμβίλια. Και ξεκίνησε από  τη ...γλώσσα το πράγμα!


Αυτές όμως ειλικρινά ανησυχούν...


Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

"Φεστιβάλ της Αυλής" στην Καστοριά


Σάββατο 22.07
Το Διήγημα σήμερα
 



Θα καταστώμεν ...α υ λ ι κ ο ί
[για μιά ημέρα έστω!]



Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017

Χρόνος...








Κάθε μέρα δημιουργούμε παρελθόν, όχι μέλλον.

Ίων Δραγούμης, Φύλλα ημερολογίου, 1916.


Αυτά ο "μηδενιστής"* -ή και ρομαντικά πεσιμιστής- Ίων... 

Και η Κλαρίσε Λισπέκτορ του απαντά μέσα απο το ΣΠΟΥΔΑΙΟ (!) "κύκνειο" της κείμενο "Η ώρα του αστεριού"**:


[...] Κάθε μέρα είναι μέρα κλεμμένη από το θάνατο.


*κατά τον Κλέωνα Παράσχο
** Εκδόσεις "Αντίποδες"-Μτφρ. Μάριος Χ/προκοπίου, 2016










Πέμπτη 6 Ιουλίου 2017

Ένα ποίημα του 'Άδωνι"*



[ ΠΡΩΤΗ δημοσίευση στην Ελλάδα ]

[...] Μὲ τὸν Ἄδωνι, ἡ ἀλλαγὴ βρίσκεται ὄχι μόνο στὸν τρόπο ἔκφρασης ἀλλὰ καὶ στὴν ἴδια τὴν ἀντίληψη γιὰ τὴν ποίηση· ἡ ποίηση εἶναι ἀνησυχία, ἐρώτηση, ἀναζήτηση, ἀμφισβήτηση, ὀντολογικὴ ἀνίχνευση τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου. Εἶναι μιὰ διορατικὴ δύναμη ποὺ διεισδύει πέρα ἀπὸ τὴν πραγματικότητα καὶ ὁδηγεῖ πρὸς τὸ μυστήριο.
                                      
                                                                                                     Marcel Pirard, Γιὰ τὸν Ἄδωνι






            ΚΑΦΕΝΕΙΟ


Πρόσωπα – σύννεφα.

Τὰ μάτια, σὰν τρύπες

Καὶ τὰ κορμιὰ σὰν φαντάσματα

Κάθε φάντασμα ρωτᾶ τὸν διπλανό του

Ἐγὼ εἶμαι ἐσύ;

Κι ἐκεῖνος ἀπαντᾶ: Εἶσαι σὺ ἐγώ; 


  
Ἄδωνις, 30 Μαρτίου 2017

                                                                                                                                                      [Mτφρ. Μάρκελλος Πιράρ]




*Ο Σύρος ποιητής Άλι Άχμαντ Σαΐντ Έσμπερ






Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017

Ένα ποίημα...




Η ποίηση του φίλου Λεωνίδα Κακάρογλου νιώθω πως ακούγεται σαν έγχορδο ορχήστρας μουσικής δωματίου σε σολιστική έξαψη. ( Ίσως τσέλο γιατί αυτό στέκεται πιο κοντά στην ανθρώπινη φωνή). Ποίηση ερμητική, της νυχτερινής μοναξιάς, των απωλειών που πληθαίνουν στις ζωές, της αυτοεξομολόγησης, της ειρκτής και της ειμαρμένης...  
Όμως ο έρωτας πάνω απ' όλα. Σαν αίτημα ζωής!

Από την πρόσφατη ποιητική του συλλογή με τον τίτλο "Οι τίγρεις των δωματίων" [κυκλοφόρησε τον Ιούνιο από τις εκδόσεις "βιβλιοπωλείον της Εστίας"], και  που αυτός είχε την καλοσύνη να μου στείλει, ιδού ένα ποίημα:



TO ΦΩΣ ΠΟΥ ΑΠΕΜΕΙΝΕ


Το καλοκαίρι κωπηλατεί στα όνειρά μου
Ζωγραφίζει πότε τ' αγιόκλημα
Πότε το σύννεφο
Την απογευματινή σκιά στον τοίχο

Τα τζιτζίκια
Στην ξερολιθιά μαζεμένα
Λένε ιστορίες για το θάμπωμα της ζέστης
Κι υπολογίζουν
Το φως που απέμεινε
Να τα κρατάει στη ζωή.