Οι ιδέες δεν διώκονται!

(Απλά ...ας έχουμε στο νου μας και την Πυροσβεστική καλού-κακού...)

Είναι να μη σου καρφωθεί η "ιδέα". Άμα μείνει καιρό εκεί μέσα στο μυαλό και σφηνώσει για τα καλά ούτε φοβέρες, ούτε φάρμακα ούτε γιατροί δεν την "κάνουν καλά". Άμα δε σταθεί τυχερή και συναντήσει  κατάλληλο περιβάλλον κι ανθοφορήσει και βγάλει περικοκλάδες και ρίζες βαθιές  και συρθεί κι αγκαλιάσει το δεκτικό χωράφι τριγύρω τρέχα γύρευε και ξεβοτάνιζε τώρα...

Θα ζήσουμε λοιπόν [και] με τον θλιβερό "Ρουβίκωνα", τον σοκαριστικό του λόγο, τη ζωώδη του βία. Μας μέλλεται και  μας αξίζει.... Όχι με τον "ακτιβισμό" του, όχι με τα ακίνδυνα τάχατες "τρικάκια" του μα με τις ηχηρές του βανδαλιστικές παρεμβάσεις. Μ' αυτούς τους "σπάστηδες" θα ζήσουμε, τους ζοφερούς λαϊκοδικαστές ["θα σου σπάσουμε το χέρι", "θα σου σπάσουμε και το κεφάλι" κλπ άλλα εξ ίσου ακτιβιστικά ...]. Θα ανεχτούμε [χωρίς εκείνα να μας ανέχονται...] ετούτα τα ανεκτίμητα, τα "μόνοεγωεχωδίκηο", τα  μη στάξει και μη βρέξει παιδιά-καταδρομείς-επιδρομείς...

Αχ, μήτε η Marfin και οι τρεις της αδικοχαμένοι, μήτε οι απειλούμενοι κάθε ώρα και στιγμή με καύση μέσα στις κλούβες τους ή στα οδοφράγματα και τις σκοπιές "μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι" εικοσιπεντάρηδες μισθωτοί ένστολοι. Τίποτε δε δίδαξαν όλα αυτά τους θλιβερούς Έλληνες, που μια χαρά ανέχονται [αρχέγονη συνήθεια-κανείς δε γλίτωσε]  τη  νεκρανάσταση της τιμημένης ΟΠΛΑ που  ξαναστέκεται ολόρθη σε άλλους καιρούς, με άλλο όνομα, ένδυμα, στρατόπεδο...

[…] μια εξομολόγηση του Λεωνίδα Κύρκου  σε μια συνέντευξη  με τον Σταύρο Θεοδωράκη, για τα «ΝΕΑ»:

– Υπήρξαν στιγμές που νιώσατε πιο κοντά σε αντιπάλους, παρά σε συντρόφους;
– Σπάνιες. Υπήρξαν όμως.
– Θέλετε να μου πείτε κάποια από αυτές τις φορές;
– Η πιο κραυγαλέα ήταν όταν ένας σύντροφος δολοφόνησε μπροστά στα μάτια μου τον φοιτητή της Νομικής Κίτσο Μακρυγιάννη-Μαλτέζο, έναν λεβέντη νέο. Ο Εμφύλιος ήταν γεμάτος με τέτοια περιστατικά. Σε μερικούς όμως δεν δίδαξαν τίποτε*.

*Ούτε και στον μακαρίτη τον Λ. Κύρκο φυσικά...