"Ζαμπόν, κασέρι, ντομάτα, τυροκαφτερή!"

Στον φίλο και κουμπάρο μου Αντώνη Παπαντωνίου

για χρόνια ...επίμονο νυκτερινό πελάτη του "Ρωμιού" 

Το 'βλεπα βέβαια εδώ και καιρό κλειστό το μαγαζί. Τζαμαρία άτσαλα ασπρισμένη από μέσα και χιαστί  τα ενοικιαστήρια. Ύστερα τα ...αναμενόμενα γκράφιτι και  το αφισομάνι που έπνιξαν τα πάντα. Σφραγισμένα πρόσωπα, στόματα άφωνα, τα παλιά μαγαζιά. Κι αναμεσά τους μικρές ιστορίες, λαχτάρες, στιγμές της φοιτητικής ζωής. "Της ζωής μας" γενικώς...

Τότε που δεν λογαριάζαμε θερμίδες, λιπαρά, και δεν ξεχωρίζαμε "βαρύ" από "ελαφρύ" γεύμα... Βράδυ παίρναμε την κατηφόρα από Τριανδρία αναλόγως: με τα πόδια, με το αστικό 17, με το PIAGGIO [τη "Ντόλυ"] ή αργότερα τη γαλάζια 400σάρα YAMAHA του Αντώνη,  κι αρχίζαμε τον αυτοσχεδιασμό μπροστά στη γυάλινη βιτρίνα για την δημιουργία  τόστ που θά έμπαινε στην ...πρέσα. Με ρώσικη, με τζατζίκι, μανιτάρια, αγγουράκι, πιπεριά, καπνιστή, μπέϊκον,κοτόπουλο, λουκάνικο, ροκφόρ [δηλ "μπλε τυρί" - μην πετάει ο νους σας]. Ροδοψημένο το ψωμί, πασαλειμένο το βούτυρο πάνω του με πινέλο.  Ύστερα μπορεί να ακολουθούσε και μπύρα στο Ντορέ [σπανίως. Διότι δεν περίσσευαν "τα -άτιμα- τα φράγκα"...].

Παρήλθε -με τον καιρό της- κι η εποχή του τόστ. Άλλα "πολυεθνικά"  [σπουδαία!]  προϊόντα [μπέργκερ, τορτίγιες, κρέπες, πίτες αραβικές κλπ ] τα υποκατέστησαν και τα υπερφαλάγγισαν... Μοιραία το μαγαζί έκλεισε. Κάνοντας αρκετούς νωρίτερα, μάλλον απελπισμένους, ελιγμούς σωτηρίας!

Τράβηξα σήμερα και την στερνή αναμνηστική φωτογραφία,  πριν από την αποκομιδή των τελευταίων [και κάποτε ...φωτεινών] καταλοίπων του "Ρωμηού"...