Μια "κολιαντίνα"!

 

Κόλιαντα μπάμπoυ κόλιαντα, κ’ ιμένα κουλιαντίνα

Κι αν δε μι δίνεις κόλιαντα δώσι μι του κουρίτσι σου.

Να του φιλώ, να του τσιμπώ, να μι ζισταίν’ τα βράδυα.

Κάλαντα Χριστουγέννων (κόλιαντα) Βογατσικού

 

Μπορεί να θυμίζει το δίσκο της Φαιστού… Αλλά δεν είναι παρά ένα Χριστόψωμο. Μια «κουλιαντίνα» στο Βογατσικό του παρελθόντος… Κάθε νοικοκυρά ζύμωνε για τις μέρες των Χριστουγέννων κάμποσα τέτοια μικρά ψωμιά και τα δώριζε, πολύ επιλεκτικά, σε παιδιά φίλων ή συγγενών που τραγουδούσαν στο σπιτικό της τα κάλαντα (κόλιαντα) των Χριστουγέννων. Αντίθετα με τα Χριστόψωμα που εξακολουθούν να φτιάχνονται σε πλείστες όσες περιοχές της χώρας με περίτεχνους  ποικιλμούς από… ζυμωτή ύλη, οι δικές μας «κουλιαντίνις» ήταν μάλλον κανονικά ψωμιά που μπορεί να είχαν απάνω για διακόσμηση το πολύ κάποιον σταυρό ή κάποια προσομοίωση άνθους με λίγα ξεφλουδισμένα αμύγδαλα ή φουντούκια ζουπηγμένα στην επιφάνειά τους.

    Σας ετοίμασα αντί για ευχετήρια κάρτα μια δικιά μου κο(υ)λιαντίνα φέτος. Λέξεις-ορνιθοσκαλίσματα που συνθέτουν μυρωδιές, γεύσεις, ήχους εικόνες, χρώματα των εορτών Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς στο (παλιό) Βογατσικό. Τα μοναχικά έρημα πουλιά του χειμώνα, οι σκληρές καιρικές συνθήκες, λιχουδιές, φαγητά, εδέσματα,  ήθη και έθιμα κ.α. Κι από κοντά  η τύχη του γουρουνιού (κάπου θα βρείτε γραμμένο «Το άδειο γουρνουκούμασου»… Σχεδόν από μόνο του ένα ολόκληρο διήγημα). Η δίχως συναίνεση και δραματικά βίαιη  «χορηγία» του ζώου αυτού που με το θάνατό του ανοίγει δρόμο στη χαρά της ζωής και στην ένωση των ανθρώπων…

    Θα συναντήσετε και μια φράση αντιπροσωπευτική του σκώμματος της περιοχής λίαν ξεκαρδιστική. Ευτράπελη, ευφυέστατη, απολύτως διονυσιακή—του γλεντιού. (Την έγραψε φυσικά ένας… καλικάντζαρος!)

    Σας την προδίδω ευχαρίστως για να μη σας παιδεύω αφήνοντάς σας να την ανακαλύψετε:

«Ου κ’φός κι ου κλανιάρ’ς

παένουν ουπίσ’ απ’ του νταούλ’»

 

Και του χρόνου. («Αλλιώς» βέβαια…)