Frozen yogurt...

Μια ιστορία στο Γύθειο...

                                                                                                        Γύθειο 2014, φωτ. Ν.Τ.

                                                                   […] Κλαιν οι βεδουίνοι, σκούζουν οι φελάχοι

                                                                   και στην Παλαιστίνη καίγονται μονάχοι […]

                                                                                                                  Κούντου λούνα βίνι, Νίκος Γκάτσος

«Ά… α… άνθρωπος στη θάλασσα!!!!»

Αλλά όχι… «Σπουργίτης στη θάλασσααααα!!!». 

Για την ακρίβεια: νιόβγαλτο σπουργιτάκι, με κίτρινο ακόμα ράμφος, που θα πλάνταξε από τη ζέστη ή που το νίκησε ο δυνατός άνεμος ή που δεν άντεξαν οι φτερούγες του και βρέθηκε στο νερό απορημένο και μόνο.

Το είδα έτσι όπως χάζευα σαν βλάκας τα νερά απολαμβάνοντας το υγιεινό μου frozen yogurt με σιρόπι βύσσινο στην άδεια από κόσμο -αχ, που πήγαν εκείνες οι δόξες οι αλλοτινές…- παραλία του Γυθείου. Τα νερά έφευγαν με φόρα, δίπλα στην τσιμεντένια θωράκιση της παραλίας, σαν ποτάμι. Φεύγαμε κι εμείς μαζί σα να ’μαστε σε πλοίο. 

Από το οπτικό μου  πεδίο πέρασε ένα μαύρο σημαδάκι που πάλευε στα νερά. Ω ναι…  αυτό το σπουργίτι νικημένο ολότελα, με τις φτερούγες του να ’χουν κολλήσει πάνω στο νερό, βαριές κι ασήκωτες πια και το δυνατό ρεύμα στην επιφάνεια της θάλασσας να το τραβά.

Απέναντι μου κατάφατσα αχώνευτη ελληνοαμερικάνα μιλά στους συγγενείς της κι αναλύει πόσο της κοστίζουν ήδη αυτές οι διακοπές από την τρίτη μέρα and how much money she paid for food … to the hotel … for the taxi only four Euro… δεν γυρίζει να δει, δεν ενδιαφέρεται, δεν ασχολείται. 

 Πίσω από την πλάτη της ένα τσούρμο παιδάκια είχαν ξεσηκωθεί κι ενθάρρυναν το μικρό πουλί που πάλευε με τα νερά… Τότε το είδα να συγκεντρώνει κάθε του ικμάδα και με θαυμαστή ακρίβεια κι επιμονή να  κατευθύνεται προς την ακτογραμμή. Όταν πλησίασε  κι ακούμπησε κάπου γαντζώθηκε εκεί σε μια πέτρα. Έμεινα πλέον ήσυχος που τουλάχιστον δεν θα το αντίκριζα να πνίγεται. 

Τι να ’κανα; Είχα φορεμένα και τα καλά μου παπούτσια… Είχα και το παγωτό εκεί μπροστά μου και το απολάμβανα. Πού να τρέχει κανείς τώρα;  Τουλάχιστον όμως είχα ανησυχήσει… Έκανα το χρέος μου. Τουλάχιστον δεν θα πέθαινε μπροστά στα μάτια μου πνιγμένο… Αργότερα βέβαια ίσως… Αλλά εμείς δεν θα ’μασταν εκεί. Έπεσα λοιπόν εκ νέου σε χαύνωση και ηλίθια αδιαφορία.

 

Σχεδόν λοιπόν το είχα ξεχάσει το σπουργιτάκι που πάλευε να κρατηθεί στη ζωή γαντζωμένο σε μια πέτρα στη παραλία του Γυθείου. Με τις βρεγμένες του και βαριές μολύβι φτερούγες που σώθηκε από βέβαιο πνιγμό και που αργότερα θα πέθαινε σίγουρα. Κάποτε τα ποδαράκια του θα χαλάρωναν στο σφίξιμο της πέτρας. Κι εκείνο θα γλιστρούσε πια οριστικά στο νερό. 

Αλλά εμείς δεν θα ’μασταν πια εκεί. Και τώρα που είμαστε υπάρχει μπροστά μας το παγωτό. Και τα καλά μας παπούτσια στη θέση τους.

Και τότε ακούστηκε ένας παφλασμός. Μια γεροδεμένη και κάπως στρουμπουλή νέα γυναίκα ντυμένη στα λευκά έπεσε στο νερό. Είχε επιχειρήσει να κρατηθεί από ένα καραβόσκοινο της προκυμαίας κι εκείνο δεν άντεξε -ψευτοδουλειά του διακοσμητή-  κι η γυναίκα βρέθηκε όρθια μέσα στα νερά. Στις πέτρες αναζήτησε το σπουργίτι και το βρήκε. Το κράτησε στα χέρια όπως κρατάμε μια μικρή φλόγα σε μισοσβυσμένο κερί που θέλουμε να δυναμώσει. Το έδωσε στους δικούς της κι εγώ με τον άντρα της την τραβήξαμε πάνω ν’ ανέβει. Χειροκρότημα θερμό παρακαλώωω!!! Η ελληνοαμερικάνα συνέχιζε να κάνει τους λογαριασμούς της μάλλον.

Ύστερα η γυναίκα με τα λευκά αποσύρθηκε πιό κει. Έτσι κάνουν οι ήρωες. Φεύγουν από τη σκηνή αθόρυβα. Αφήνοντας άντρα και παιδιά παράμερα, όλο χουχούλιζε το λαχταρισμένο σπουργίτι, κι όλο του στέγνωνε τις βρεγμένες φτερούγες με απορροφητικό χαρτί, κι όλο το φιλούσε…

Μα ναι τώρα ήταν σχεδόν βέβαιο: Εκείνο είχε τις προϋποθέσεις να ζήσει κι  όταν εμείς θα είχαμε φύγει. Το frozen yogurt ωστόσο φαινεται πως τελικά κάνει κακό στην ...ανθρωπιά. Και τα καλοβαλμένα παπούτσια το ίδιο...

                                                                     

                                                                      Γύθειο Λακωνίας , Καλοκαίρι 2014

ΥΓ. Απολύτως πραγματικό γεγονός που συνέβη στη διάρκεια των φετεινών διακοπών μου.
Είχαν ήδη κατακρεουργηθεί με φρικτό τρόπο από τη Χαμάς τρεις Ισραηλινοί ιεροσπουδαστές και τα ΜΜΕ άρχισαν να μετρούν την εκατόμβη νεκρών -αδιακρίτως ηλικίας, αμάχων κυρίως- Παλαιστινίων στην Γάζα μετά από τις επιδρομές του Ισραήλ. 
Δεν ξέρω αν συνδέονται αυτά με την παραπάνω ιστορία.
Νιώθω όμως η αμηχανία -και η δολοφονική απραξία μας- απέναντι στα γεγονότα, παραμένει η ίδια!