"Του αγρού" και "του δρόμου"....

Στη Γεωργία και τον Ισίδωρο και στους

άλλους δασκάλους μα και στα παιδιά 

που ξεκινούν αύριο...

(Και στη Σόνια που δεν θα πάει φέτος πρώτη φορά 

καθώς εκτίει ποινήν... συνταξιοδοτήσεως)

Η μιά "του δρόμου" (πώς να την πώ;): ζερβοκαστανομάτα. Η άλλη "του αγρού": ζερβοπρασινομάτα. Εναλλάξ το αιθέριο τυρκουάζ των θαλασών και των ουρανών. Kαι το λαδοπράσινο, της ωραιότητος το σφράγισμα, στο βλέμμα!  Η μια απαθανατίστηκε από την καλή φίλη  Γ.Κ. έξω από το σχολείο της, όπου εδώ και μέρες πηγαινοέρχεται η φιλόπονη και ευσυνείδητη διδασκάλισσα, για τις προεργασίες της λειτουργίας εν μέσω πανδημίας. 

Προσμένει με αδημονία το καημένο το ζωάκι να δεχθεί θωπείες παιδιών και να ευφρανθεί, γουργουρίζοντας με ράχη κυρτωμένη, την καλοσύνη τους. Ίσως όμως θα απογοητευτεί όταν θα συνειδητοποιήσει πως από αυτά δεν θα περισσέψουν και πολλά  φέτος. Τα παιδιά κουμπωμένα, φοβισμένα σε μεγάλο βαθμό, συγκρατημένα στις εκδηλώσεις τους, ίσως δεν θα τολμούν ν' αγγίξουν. Θα θυμούνται πως πριν από κάθε άγγιγμα προηγείται  αντισηπτικό από την αντλία ή υγρό χαρτομάντηλο. Και εξ αιτίας της μάσκας ("αναγκαίο κακό"!) η καλοσύνη θα προδίδεται μόνο από τα μάτια. Λαμπερά καθαρά βλέμματα θα μιλούν Και το στόμα δύσκολα θα φωνάζει ότι θέλει να πει. Της ανάγκης πράγματα και του καιρού αναγκέματα. Ωραία όμως!

Κι η άλλη, στο κτήμα του Σάκη, έτσι κι αλλιώς μονίμως με τα πουλιά συνομιλεί που τάχει, τα δόλια, για παιχνίδι και για φαΐ. Μ' αυτά τα μάτια τα μαγεύει τα φτερωτά θύματα.  Στα χωράφια συναναστρέφεται άλλες γάτες και ζωντανά και σπανίως ανθρώπους. Εκεί περιφέρει την ομορφιά αυτού του βλέμματος.

Να γινόμασταν γάτες μέχρι να περάσει όλο αυτό... Και με τέτοιον τρόπο να συνομιλούσαμε και να συγκινούσαμε τον κόσμο!

Της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού αύριο. Δασκάλων και παιδιών να είναι ελαφρύς στους ώμους τους ο στυφός καιρός.