Το νυχτολούλουδο
άπλωσε ένα κλαδί στον πρωινό ήλιο
Η σκιά του
ζωή ασάλευτη βουβή
σφραγίδα δωρεάς σε κοντινό τοίχο
Τη νύχτα
θα ιερουργεί και πάλι
μονάχο
θυμιατίζοντας στο μπαλκόνι
τις τρομερές λέξεις :
Ἀναστήσομαι δή καί κυκλώσω ἐν τῇ πόλει
ἐν ταῖς ἀγοραῖς καί ἐν ταῖς πλατείαις,
καί ζητήσω ὅν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου
ἐζήτησα αὐτόν καί οὐχ εὗρον αὐτόν.
Δέδυκε μεν α Σελάνα και Πληιάδες,
ΑπάντησηΔιαγραφήμέσαι δε νύκτες, παρά δ’ έρχεται ώρα,
εγώ δε μόνα καθεύδω.
Σαπφώ.
Ναι! Ναι!
Διαγραφή