Βιβλιοπαράσιτα…

…και παράσιτα επί των καλών —και κακών— τεχνών γενικώς 

 

 

Κατασκευάζουν μόνοι τους για τον εαυτό τους μια περσόνα (γενικώς) «διανοουμένου», «ανθρώπου των γραμμάτων και των τεχνών», στο διαδίκτυο. Διόλου δύσκολο:  Τεχνοκριτικός, διοργανωτής εκθέσεων, κριτικός βιβλίου, ποιητής κτλπ. Γίνονται λήμμα στη wikipedia (από μόνοι τους πάλι…) μπαίνουν (ξαναμόνοι) σε ανύπαρκτα αλμανάκ σε «ετήσιους καταλόγους διασημοτήτων» (δηλαδή ισχυρίζονται  πως αυτά τους έχουν συμπεριλάβει, κι εσύ τρέχα γύρευε …).

Παίρνουν και μια δυο σοφιστικέ, επικές, επίσημες πόζες σε φωτογραφίες (αξύριστο γένι τεσσάρων ημερών, φουλάρι στο λαιμό ή μαντηλάκι στη μπουτονιέρα στο σακάκι. Μαλλί φευγάτο, λιγδωμένο λιγάκι,  ανασηκωμένο αλά Μπετόβεν με το πιστολάκι, ύφος υψηλό), και, έτοιμος ό «ότι θες και δια κάθε περίστασιν» πνευματικός άνθρωπος (του σκοινιού και του παλουκιού δηλαδή…). Κανά δυό φωτογραφίες πλάι σε διάσημους (κατά προτίμηση και πεθαμένους..) υπουργούς. Τουτέστιν: χώνουμε τη μάπα μας δίπλα στη δικιά τους την ώρα που αυτοί ανυποψίαστοι κοιτάζουν κάποιο έκθεμα και μας τραβάει ανάβοντας το φλάς ο φίλος μας φωτογράφος που καραδοκεί. Πανέτοιμος πλέον προς χρήσιν ο χρυσωμένος ντενεκές:  Εκθέσεις ζωγραφικής άσημων (συχνά και εξίσου ασήμαντων ζωγράφων), παρουσιάσεις ποιητικών συλλογών σε Δήμους, γειτονιές, κωμοπόλεις και χωριά καθ’ άπασα την επικράτεια. Βραβεύσεις δι’ εαυτούς και αλλήλους,  σε κινηματοθέατρα, σε πάρκα, σε μικρές «αίθουσες τέχνης» από προσωπικότητες της επαρχιακής πολιτιστικής ελίτ (όσο πιο μακριά κι απόμερα κείτονται στο χάρτη τα μέρη τόσο πιο καλά!). Φωτογραφίες με βλέμμα περισπούδαστο και βαθύ  πλάι στον κάθε πικραμένο επίδοξο καλλιτέχνη  ή συγγραφέα και «πάμε γι’ άλλα». Τυπώνουμε κι έναν αχταρμά από λέξεις σ’ ένα-δυο βιβλία με τίτλους του τύπου: «Ο αποσβολωμένος μέρμηγκας εμπρός στην ανεμελιά του τεμπέλη τζίτζικα» ή «Να κρεμάσουμε ανάποδα τους πίνακες— ιδού η ανατροπή στην Τέχνη». Ολοκληρώνεται το «προφίλ»…

Το καλύτερό τους όμως είναι όταν ασήμαντοι (κατά κανόνα) εκδοτικοί οίκοι που αναλαμβάνουν να τυπώσουν  (με το αδρό «αζημίωτο») μερικά ψηφιακά αντίτυπα κάποιας «σπουδαίας» έκδοσης πρωτόλειων κειμένων ή ποιημάτων των επίδοξων συγγραφέων, συνιστούν στον κακόμοιρο γραφιά που έδωσε το χιλιάρικο (τουλάχιστο) και περιμένει ο έρμος να τα μαζέψει πίσω με τα κραυγαλέα ποσοστά… 25% που του έχουν υποσχεθεί, ότι καλό είναι να.. αποκτήσει και μια καλή κριτική.

Τότε η πρόθυμη πένα του παράσιτου, έναντι αδρής αμοιβής (200 ευρώ ας πούμε…), αναλαμβάνει να προβεί σε κοινοποίηση, σε μπλόγκ της κωλοπετεινίτσας, μιας ευμενούς και (σχεδόν) υμνητικής- δοξαστικής δικής του κριτικής  προς τον φέρελπι συγγραφέα και το «έργον» του. Μαζεύει λοιπόν λέξεις σ’ ένα τσουβάλι, το κουνά πέρα-δώθε, το χτυπάει μια δυο και τρεις χάμω και το αδειάζει σαν το λιναρόσπορο καταγής. Παίρνει τότε μια-μια  τις φανφαρονικές του λέξεις σε τυχαία σειρά και τις αραδιάζει μια και καλή στο χαρτί. Τότε, προκύπτουν κείμενα αρλουμποειδή μεν, ακαταλαβίστικα και βλακώδη, αλλά εσύ δυστυχώς δεν βρίσκεσαι κάπου κοντά στον δράστη για να τον καταχεριάσεις καταλήλως…

Ή μήπως... βρίσκεσαι… (διότι… αυτό το παράσιτο βρίσκεται παντού...) απλώς δεν τόχεις πάρει ακόμα είδηση;