Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2021

Παυσίλυποι γάτοι

 


Πήρα από νωρίς το δρόμο για το Νοσοκομείο «Άγιος Δημήτριος» στο ραντεβού μου για μια από τις έξη πλέον δόσεις (από το φιαλίδιο των πέντε δόσεων) του εμβολίου της Pfizer. Δεν ξέρω πως μου ήρθε και τρύπωσα, αφού βρήκα την πόρτα ορθάνοιχτη, στο έρημο νεκροταφείο της Ευαγγελίστριας. Τα ψηλά κυπαρίσσια έκοβαν τον αέρα και το διαβολόκρυο ήταν εδώ λιγότερο.

Στο νεκροταφείο αυτό ήταν θαμμένος κοντά τριάντα χρόνια ο  παππούς μου που πέθανε στο σανατόριο από φυματίωση το ΄43. Στα 1968 μας ειδοποίησαν πως πρόκειται να εκταφεί αναγκαστικά και πως θα έπρεπε να φροντίσουμε σε προκαθορισμένο διάστημα να παραλάβουμε τα οστά του. Έστειλε η γιαγιά μου τον αδερφό της που έμενε στη Θεσσαλονίκη κι εκείνος αφού τα συσκεύασε σε ένα γερό χαρτόκουτο τα παρέδωσε στον Θανασάκη, τον γιό της πιο μεγάλης τους αδελφής, οδηγό σε  φορτηγό κι αυτός με τη σειρά του τα κουβάλησε μέχρι το χωριό. Ο παππούς όλη τη διαδρομή την έκανε στη θέση του συνοδηγού αλλά αυτή τη φορά δεν τραγουδούσε. Όταν είχε αναχωρήσει (χωρίς επιστροφή…) για τη Θεσσαλονίκη  με ένα γκαζοζέν, όταν περνούσαν από τη Ξηρολίμνη έπιασε ένα λυπητερό τραγούδι κι έκλαψε για πρώτη φορά μπροστά σε άλλον άνθρωπο…

Ο ανεψιός απόθεσε το κουτί στη σάλα του σπιτιού… Τρεις μέρες τα σαπούνιζε και τάπλενε τα κόκκαλα του παππού η γιαγιά και τα στέγνωνε στον ήλιο. Την Κυριακή τον πήγαμε στην εκκλησιά, του κάναμε μνημόσυνο και τον βάλαμε μαζί με τους δικούς του. 

Τέτοιες μνήμες με είχαν συνεπάρει και βάρυνα πολύ. Μετά την είσοδο, στη συστοιχία των τάφων πρώτοι πρώτοι εκ δεξιών μεν ο περιώνυμος καθηγητής της μαιευτικής Γ.Χ. Τσουτσουλόπουλος εξ ευωνύμων δε ο θρυλικός Νίκος Μουσχουντής. Κοίταζα τις σκαλισμένες μορφές στο γκρίζο από τον καιρό μάρμαρο. Απέφυγα να διαβάζω ονόματα στους τάφους και βάλθηκα να φωτογραφίζω. Ήμουν άραγε ο μόνος ζωντανός εκεί; Όχι. Γιατί ένιωσα ξαφνικά το ένα μπατζάκι του παντελονιού μου να με… γαργαλάει κάπως. Και αυτό συνέβαινε γιατί με γυρόφερναν πλέον μερικοί γάτοι τρόφιμοι του νεκροταφείου. Ανάμεσά τους ξεχώριζε κι ένας φουντωτός σκούρος καφετής ναζιάρης κάπως χοντρούτσικος. Όλοι τους βέβαια… ψόφιοι για πόζες...

Σκάζοντας στα γέλια τους φωτογράφησα μια στιγμή καθώς είχαν ξαπλώσει ένθεν κακείθεν μιας «οστεοθήκης» ξεδιάντροπα κι ανάσκελα γουργουρίζοντας και περιμένοντας παιχνίδι και χάδια από κάποιον ολότελα ξένο άνθρωπο.

Χνουδωτά παυσίλυπα εξαπτέρυγα, φρουροί της υποδειγματικής σιωπής των  νεκρών μας…

 

 

 

4 σχόλια:

  1. Αὐτὲς οἱ γιαγιάδες βαστοῦν ἕναν ἄλλο κόσμο ὑλικό, ὄχι ὑλιστικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ποιός χάιδεψε ποτέ τους γάτους
    των νεκροταφείων;
    Οι φύλακες τους κλωτσάνε
    οι παπάδες το ίδιο
    οι συγγενείς κλαίνε
    και οι νεκροί-

    οι νεκροί σιγολιώνουν σιωπηλοί μέσα στο χώμα.

    Και οι γάτοι γυρίζουν, γυρίζουν
    ανάμεσα στους τάφους
    βρώμικοι, πειναλέοι
    μακάβριοι
    άγριοι
    έχοντας εμπιστοσύνη μόνο στους νεκρούς
    (μόνον αυτοί δεν κλωτσάνε).

    Εγώ, αντί για κόλλυβα στους νεκρούς
    (που δεν τρώνε)
    πηγαίνω φαγητό στους γάτους
    που καταβροχθίζουν.

    Κι ανάμεσα στους συγγενείς των πεθαμένων
    κυκλοφορώ
    ο συγγενής των γάτων

    που είναι άγριοι και μόνοι
    και ποτέ δεν μ' άφησαν
    να τους χαϊδέψω.

    Ο Συγγενής των Γάτων (από το "Βιβλίο των Γάτων")

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Παυσίλυπα εξαπτερυγα... Συγκλονιστικο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι εποχή των ερώτων των γάτων εξού και η πόζα της μιας. Προκαλεί, όμως άμα της καθίσει και της δαγκάσει το σβέρκο ο αρσενικός θα διαμαρτυρηθεί, αλλά δεν υπάρχει για αυτούς TV για να δημοσιοποιηθεί η σεξουαλική τους ...παρενόχληση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παράκληση να τηρούνται οι κανόνες της πολιτικής σχολίων που ισχύουν. Σχόλια με υβριστικό, προσβλητικό ή παρόμοιο περιεχόμενο δεν γίνονται αποδεκτά και επομένως θα διαγράφονται.