Μοναχικό Τάγμα

 

 

Μαύρες σαν έβενος… Τις είδα στον περίβολο της Μητρόπολης σήμερα το απόγευμα να κάθονται ήσυχες. Πρόσεξα πως ήταν αρκούντως πεπαχυμένες και με τρίχωμα λουστρίνι. Ασφαλώς κάποιοι θα τις φροντίζουν και με το παραπάνω μάλιστα.   

Οι δυο με κοίταζαν επίμονα αλλά η τρίτη αδιαφόρησε -με καταπληκτική συνέπεια- ώσπου να σηκωθώ να φύγω. Θυμήθηκα τους στίχους του Ελύτη από «Το «Μονόγραμμα»:

[…]  η γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά

Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό

Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο

Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

Σε κάποιο μοναχικό Τάγμα του λαού των γάτων θα ανήκει η ομήγυρις. Σιωπηλές, αθέατες ιερουργούν στο άβατο της νύχτας. Σε ερωτικές ολονυχτίες, σε εφημερίες αφοσίωσης σ’ ένα σκοπό, σε αιμάτινες νίκες, σε σπαρακτικές ήττες, σε θριάμβους ηδονικούς. 

Αλλά εμείς δεν διακρίνουμε τίποτα. Γιατί αυτές είναι ντυμένες το μαύρο. (Λες κι έχουν φορεθεί τη σκοτεινιά του κόσμου σαν βάρος και αμάρτημα...)

Kι ενώ όλα μοιάζουν να διαδραματίζονται εκεί έξω, συμβαίνουν εντός.