«Δεν φέρει γρατσουνιές ή τσακίσματα…»

 

Όταν το αντίκρισα, το πρώτο που συνέβη είναι πως σχεδόν κολακεύτηκα:  

̶ Κοίτα να δεις φίλε μου το «εκτός εμπορίου» βιβλιαράκι (άραγε είναι από τα εκατό αριθμημένα;), από καρδιάς κάποτε/κάπου/σε κάποιον αφιερωμένο (σε ποιον άραγε μωρέ;;;…) πουλιέται στο διαδίκτυο έναντι ευρώ 4.60!

Υπεραξία λοιπόν δημιουργεί και το δωρεάν ακόμη, σε καιρούς στέγνιας και επιπολαιότητας.  

Δεύτερη ζωηρή ένδον κίνηση που σημείωσα: Να σπεύσω να το αγοράσω! Μα τι να δω; Τι θέλω να δω; Ποιος το πούλησε χωρίς να το διαβάσει; Ποιος το πούλησε αφού το διάβασε προσεκτικά προσεκτικά για να το μοστράρει σαν καινούργιο; Ή ποιανού  ̶ αλλoίμονο, αυτό ακόμα χειρότερο… ̶ φίλου αγαπημένου που έχει εκδημήσει η βιβλιοθήκη περιήλθε στα χέρια του παλιατζή που επέδραμε στο υπό εκκένωσιν διαμέρισμα;;; Ή μήπως φίλος που πένεται αναγκάζεται να βγάζει αυτό και άλλα υπάρχοντα στο σφυρί;

Να σκέφτεστε λοιπόν πότε και πού χαρίζετε τα βιβλία σας. Η πώληση τους στο μεϊντάνι θα σας τραυματίσει αν τυχόν κι είστε ζωντανοί ακόμα όταν το πάρετε είδηση.

Και τέλος πάντων, ίσως ακόμα πιο καλά θα είναι να πάψετε να χαρίζετε εδώ κι εκεί τα βιβλία σας. Όσα σας περισσεύουν, στις ντάνες της αποθήκης ή στα σκαλιά παντού στο σπίτι, θα σας δείχνουν ακριβώς και την …αριθμητική  έλλειψη φίλων ή «θαυμαστών». Αυτό θα κάνει τη γραφή σας πιο αληθινή και αξιοπρεπέστερη.  (Αφού θα γράφετε για σας και δεν θα είναι λογικό από μια ηλικία κι έπειτα να κοροϊδεύετε τον εαυτό σας και να αυταπατάσθε).