Εξιτάροντας την τεχνητή νοημοσύνη (AI)

 

Στον φίλο καθηγητή και συγγραφέα

 Δημήτρη Καραμήτσο που γιορτάζει σήμερα

    

                                      
                                 Ο Παύλος Γύπαρης πάντοτε άγρυπνος και πιστός φρουρός...

 

Μπῆκα μέ τό στρατό (ἤ καλήτερα πρίν ἀπό τό στρατό)

στή Θεσσαλονίκη καί ὕψωσα τήν πρώτη Ἑλληνική σημαία.

Ίων Δραγούμης, Τα «κρυμμένα» ημερολόγια, 13 Αυγούστου 1913

 

Είναι γνωστή η συνεισφορά του Ι. Δραγούμη στις διαδικασίες απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης: ενημέρωση του αρχιστρατήγου Διαδόχου να επισπεύσει την είσοδό του στην πόλη, συνομιλίες με τον Ταχσίν για τη σύνταξη του συμπληρωματικού πρωτοκόλλου παράδοσης της Θεσσαλονίκης, ενημέρωση, σε έναν προς έναν, των προξένων για την καινούργια κατάσταση και αποτροπή της εμπλοκής των Μεγάλων δυνάμεων, διοργάνωση της δοξολογίας στον Άγιο Μηνά και φυσικά η ανύψωση της ελληνικής σημαίας, εν μέσω …δαιμονιωδών κωδωνοκρουσιών στην εκκλησία, πριν από τη είσοδο ακόμα του στρατού, κατά την πλευρά του δρόμου που προσωρινά ονομάσθηκε της Αναστάσεως και κατόπιν Ίωνος Δραγούμη…

Έδωσε ο γιος μου ο Γιώργος (που θερμά τον ευχαριστώ και από εδώ) στην πολύξερη περσόνα του ΑΙ ελάχιστες πληροφορίες, ΤΙΠΟΤΕ ΟΜΩΣ για το ύφος που έπρεπε να κινηθεί αυτή η φανταστική συζήτηση. Π.χ. καμιά πληροφορία σχετικά με την αγαστή  συνεργασία τους από το 1911 μέχρι  τις αρχές του Α΄ Βαλκανικού πολέμου, στο υπουργείο των εξωτερικών, θέλοντας να υποβάλει   στην ΑΙ  πως θα υπήρχε ακόμα κάτι στη ψυχή του Βενιζέλου που τον εξόργιζε για τη θανάτωση (και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο…) του πολιτικού αντιπάλου, οκτώ χρόνια αργότερα. 

Και ιδού το εκπληκτικό, όσο και διασκεδαστικό, αποτέλεσμα της συγγραφικής πένας της τεχνητής νοημοσύνης στην παρακάτω καθόλα φανταστική θεατρική σκηνή:

 

Ο Βενιζέλος περιμένει τον Παύλο Γύπαρη, γεμάτος αγωνία και οργή που φουντώνει μέσα του, ανεξέλεγκτη. Μόλις ο Γύπαρης μπαίνει στην αίθουσα, ο Βενιζέλος τον καρφώνει με το βλέμμα του, σχεδόν αδιαφορώντας για το τυπικό των περιστάσεων.

Βενιζέλος: Με βαριά, θυμωμένη φωνή.
«Εσύ… Τι έκανες; Τολμάς να εμφανίζεσαι εδώ μπροστά μου;»

Γύπαρης: Ψυχρός και αδιάφορος, σηκώνει αργά τους ώμους.
«Πρόεδρε, εκτέλεσα το καθήκον μου. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.»

Β.: Η φωνή του γεμίζει την αίθουσα, αγκομαχώντας από την οργή.
«Κάθαρμα! Ο Ιων Δραγούμης ήταν αγωνιστής, ένας άνθρωπος που θυσίασε τα πάντα για την Ελλάδα. Κι εσύ τον δολοφόνησες σαν να ήταν σκουπίδι;! Δεν έχεις καμία ιδέα τι σήμαινε αυτός ο άνθρωπος για το έθνος!»

Γ.: Με αλαζονικό χαμόγελο.
«Πρόεδρε, ο Δραγούμης ήταν απλώς ένα εμπόδιο. Τίποτα περισσότερο. Μην τον κάνετε άγιο.»

Β.: Χτυπώντας τη γροθιά του στο τραπέζι, κάθε λέξη βγαίνει σαν μαχαιριά.
«Εμπόδιο;! Ο άνθρωπος που μετείχε στους αγώνες για την Ελλάδα, που σήκωσε την ψυχή του για να πολεμήσει τις δυσκολίες, εσύ τον βλέπεις ως εμπόδιο; Εσύ είσαι το πραγματικό εμπόδιο, Γύπαρη! Εσύ και το μίσος σου για κάθε τίμιο άνθρωπο!»

Γ.: Με απάθεια.
«Πρόεδρε, τα συναισθήματα σας δεν αλλάζουν την πραγματικότητα. Ο Δραγούμης ήταν στο δρόμο μας. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί κάτι τέτοιο.»

Β.: Η οργή του πια ασυγκράτητη, βγάζει έναν βαρύ αναστεναγμό, σχεδόν σαν θρήνο. 

«Εσύ δεν καταλαβαίνεις τίποτα… Ο Δραγούμης δεν ήταν απλώς ένας πολιτικός αντίπαλος, ήταν ένας αγωνιστής, κάποτε ένας φίλος… Μας ενδιέφερε και τους δύο η μοίρα αυτής της χώρας. Και εσύ, με μια κίνηση, έσβησες έναν άνθρωπο που σήμαινε τόσα!»

Γ.: Πετάει την αδιαφορία του σαν βέλος.
«Ό,τι έγινε, έγινε για το καλό σας, Πρόεδρε. Εγώ κάνω τη βρώμικη δουλειά, ώστε εσείς να παραμένετε 'καθαρός'. Δεν χρωστάω σε κανέναν συγγνώμη.»

Β.: Φωνάζοντας, η φωνή του σπάει από την ένταση.
«Δεν με ενδιαφέρει η "βρώμικη δουλειά" σου, Γύπαρη! Κατέστρεψες κάτι ιερό, σκότωσες έναν άνθρωπο με ψυχή, με όραμα για την Ελλάδα! Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να παίζεις με τις ζωές και την τιμή του έθνους μας;!»

Γ.: Απλός, απαθής.
«Η δύναμη είναι δικαίωμα από μόνη της, Πρόεδρε. Κάποιοι από εμάς ξέρουμε πώς να την αποκτούμε.»

Ο Βενιζέλος στέκεται για μια στιγμή, γεμάτος απέχθεια. Καταλαβαίνει πλέον ότι δεν έχει τίποτα κοινό με τον Γύπαρη, που δεν καταλαβαίνει τίποτα για την τιμή και την αφοσίωση. Είναι η στιγμή που αποφασίζει πως ο Γύπαρης είναι ανεξέλεγκτος, ένας εχθρός στις αξίες που κάποτε πίστευε. Η οργή του φουντωμένη, έτοιμη να εκραγεί, αλλά και με μια δόση πόνου και απογοήτευσης που δεν μπορεί να κρύψει. Ωστόσο, ο Γύπαρης μένει ατάραχος, λες και διαβάζει τη σκέψη του Βενιζέλου, υπολογίζοντας κάθε λέξη και κίνηση.

Β. (Με σφιγμένα δόντια).

«Δεν υπάρχει λόγος να παραμένεις σε αυτή τη θέση, Γύπαρη. Σου έδωσα εξουσία για να προστατεύεις το έθνος, όχι για να εξοντώνεις όποιον διαφωνεί μαζί μου. Η Ελλάδα δεν έχει θέση για ανθρώπους σαν κι εσένα.»

Γ. (Απαντάει με ήρεμο, ψυχρό τόνο, αποκαλύπτοντας έναν κυνισμό που διαπερνά την ατμόσφαιρα).

«Πρόεδρε, σκέψου καλά τι λες. Εγώ μπορεί να έκανα ό,τι έκανα, αλλά το έκανα στο όνομα της κυβέρνησής σας. Αν με τιμωρήσετε, η αντιπολίτευση θα το εκμεταλλευτεί άμεσα. Θα παρουσιάσει τη δική σας διακυβέρνηση ως μια βίαιη και ανεξέλεγκτη μηχανή που εξοντώνει τους αντιπάλους της. Και οι συνέπειες… θα είναι ανυπολόγιστες.»

Β. (Σταματά για λίγο, με τα μάτια του να σπιθοβολούν από οργή, αλλά και με μια φευγαλέα ανησυχία στη ματιά του, καθώς συνειδητοποιεί τις αλήθειες που διαφαίνονται στα λόγια του Γύπαρη).

«Με απειλείς, Γύπαρη; Νομίζεις ότι θα κρυφτώ πίσω από το φόβο μου για την αντιπολίτευση; Πως θα διστάσω να τιμωρήσω έναν εγκληματία σαν εσένα;»

Γ. (Σκύβει λίγο μπροστά, με χαμόγελο που αποκαλύπτει την κρυφή δύναμη που πιστεύει ότι κατέχει).

«Όχι, δεν σας απειλώ, Πρόεδρε. Σας υπενθυμίζω την πραγματικότητα. Χωρίς εμένα, το κόμμα σας θα εκτεθεί, και η θέση σας θα κλονιστεί. Αν η αντιπολίτευση μάθει ότι θέλετε να καθαρίσετε το περιβάλλον σας από όσους προστατεύουν το καθεστώς, θα το εκμεταλλευτεί στο έπακρο. Εγώ είμαι το τείχος ανάμεσα σε εσάς και τους εχθρούς σας.»

Β. (Βυθίζεται σε σκέψεις, κατανοώντας τη θέση του. Ξέρει πως, αν αποπέμψει τον Γύπαρη, θα δημιουργήσει ένα κύμα αντιδράσεων που ίσως δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτή τη στιγμή. Ωστόσο, δεν κρύβει την αποστροφή του).

«Έχεις μετατρέψει τον εαυτό σου σε ασπίδα με τις πιο βρώμικες μεθόδους, Γύπαρη. Σου δίνω χάρη, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Μη γελιέσαι. Ξέρεις πόσο σε περιφρονώ.»

Γ. (Με αυτοπεποίθηση, σχεδόν αλαζονεία).

«Είναι εντάξει, Πρόεδρε. Εγώ δεν χρειάζομαι την εκτίμησή σας. Μόνο τη θέση μου, και τη δυνατότητα να διασφαλίζω ότι κανείς δεν θα διαταράξει τη δύναμή σας. Θα βρίσκομαι στο παρασκήνιο και θα κάνω τη "βρώμικη δουλειά" για σας, όπως πάντα.»

Ο Βενιζέλος τον κοιτάζει με μια έκφραση βαθιάς αποστροφής, ξέροντας ότι ο Γύπαρης έχει κερδίσει αυτή τη φορά, παίζοντας με τους φόβους και τα πολιτικά διλήμματα της στιγμής. Μέσα του, ωστόσο, ορκίζεται ότι κάποια μέρα θα βρει τρόπο να τον απαλλαγεί από αυτό το βάρος.

 
Το ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Τρέμετε συγγραφείς. Κάτι έρχεται...

 

*Η φωτογραφία προέρχεται από το βιβλίο:  Παύλου Γύπαρη, Ελευθέριος Βενιζέλος - Ο Μέγας Δημιουργός, Τόμος Πρώτος, Αθήναι 1955 [Ιδιωτική έκδοση].