τον …Ματίας με τα βότανα της τέχνης του ή τον αιμοσταγή “Μητσάρα” με το σαρανταπεντάρι;
Τους είδα σήμερα μαζί δίπλα δίπλα πάνω στον πάγκο του βιβλιοπωλείου…
Αρκετό μελάνι χύθηκε αυτές τις μέρες για το δικαίωμα του
ισοβίτη «πολιτικού ακτιβιστή» (ενός Μουτζαχεντίν μιας δικής του Δημοκρατίας που
υπέγραψε με πτώματα την παρουσία του στον κοινωνικό βίο!) να γράφει βιβλία από
το κελί του και ενός εκδοτικού οίκου [που κάποτε μας χάρισε τα «Εκατό χρόνια
μοναξιάς» –το καλύτερο ίσως μυθιστόρημα του 20ου αιώνα...] να το προωθεί με σκοπό το κέρδος
επικαλούμενος -τάχα- το αξίωμα του Βολταίρου…
Χιλιάδες βέβαια βιβλία
καταδικασμένων ή εκτελεσμένων για τα φρονήματά τους, τις πράξεις τους, τον πολιτικό τους αγώνα
[από απλές ανθρωποκτονίες μέχρι μαζικές εκκαθαρίσεις και λογής εγκλήματα κατά
της ανθρωπότητας] έχουν κυκλοφορήσει. Το "Ο Αγών μου" του Χίτλερ εξακολουθεί να
διαβάζεται ένω υπάρχουν στην ζωή ακόμα κρατούμενοι του κολαστηρίου του Άουσβιτς-Μπιρκενάου ή παιδιά κι
εγγόνια Εβραίων που έσβησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα απομνημονεύματα του
Κοεμτζή κυκλοφορούσαν όσο ζούσαν τα παιδιά των σφαγμένων χωροφυλάκων. Τα παιδιά του
Παύλου Μπακογιάννη αντικρίζουν στις προθηκες το πόνημα του Κουφοντίνα και το ανέχονται.
Ο γυιός του Μομφεράτου δεν το ανέχεται.
Εγώ πρέπει να διαλέξω; Τότε ναι. Θα διαλέξω: Το βιβλίο του Ισίδωρου Ζουργού!
Ενός αριστοτέχνη συγγραφέα που παιδεύει ψυχαναγκαστικά τη γραφή του. Γανιάζει ώσπου να στήσει καθε φορά ένα σύμπαν που τ' αφήνει να κλωθογυρίζει γύρω από τα μεγάλα ανθρώπινα αιώνια ερωτήματα έτσι όπως η Ευρώπη τα υπέβαλε στους πολίτες της.
Σκηνές λοιπον από τον βίο ενός …συναδέλφου μου γιατρού του 17ου
αιώνα και με την ιατρική ακόμα στα σπάργανα. Κρατά στα χέρια του νυστέρι και
υπερασπίζεται τη ζωή έναντι του θανάτου. Η ζωή του ένα άθυρμα του ανέμου. Σε μια
Ευρώπη που γεννιέται, ωριμάζει, αγκαλιάζει την επιστήμη, την φιλοσοφία, αφήνει την προκατάληψη, τις δυσιδαιμονίες και τον άπελπι Μεσσιανισμό διαβαίνοντας γοργά την πόρτα του Διαφωτισμού, των
επαναστάσεων, του Ουμανισμού. Αφήνοντας πίσω του τον Μεσαίωνα.
Ο άλλος που έστεκε δίπλα του κρατούσε πάντοτε γεμάτο σαρανταπεντάρι και μας πήγαινε
κατευθείαν πίσω. Από την φεγγερή πόρτα ίσα στην εποχή του
μεσαιωνικού σκότους…
Θα πάρω λοιπόν τον Ματίας! Το δίπλα βιβλίο -με την αποφορά των πτωμάτων- θα καμωθώ πως καθόλου δεν το είδα...
Η Αλεξία Μπακογιάννη έγραψε ωραιότατο κείμενο στην Καθημερινή της π. Κυριακής για το θέμα. Μας συγκίνησε και με τη στάση της την ώρα που ο αδερφός της μιλούσε για το τι έζησαν όταν χάθηκε ο πατέρας τους από χέρι φονικό. Το καλό και το ηθικό νικάνε κι ας φαίνεται πως ισχύει το αντίθετο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τίτλος του άρθρου της Α. Μπακογιάννη:"Ως Εδώ (και πάλι) για την τρομοκρατία". Αξίζει να το διαβάσουμε όλοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για το σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπογραμμίζω τη κατακλειδα της τοποθετησης της Α.Μ.:
"(...) Να μην αποδεχθείτε τη βία, να μην ενδώσετε στην ευκολία της απάθειας και, κυρίως –κυρίως!– να μη συνηθίσετε το αφύσικο. Σε αυτή τη χώρα ζούμε εμείς και τα παιδιά μας. Ας μην αφήσουμε το μαύρο να την πλακώσει. Ως Εδώ."
Ο Βολτέρος αγωνιζόταν για να ακούγεται η γνώμη κάποιου που επιχειρηματολογούσε με γνώμη αντίθετη με τη δική του. Δεν νομίζω να εννοούσε τους κατά συρροήν δολοφόνους ανύποπτων ανθρώπων, στο όνομα μιας πολιτικής ιδεολογίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά !
ΔιαγραφήΑνοιγε χώρο για το διάλογο με τον ιδεολογικό του αντίπαλο ("ταξικό έχθρό", "πιόνι της εξουσίας' κλπ κλπ).
Δεν τον εξαφάνιζε απο προσώπου γης χωρίς νάχει ανταλλάξει μαζί του ούτε κουβέντα.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πιο κατάπτυστος όλων φυσικά είναι ο εκδοτικός οίκος έτσι; Πήρε θέση βέβαια με προτεσταντικό κριτήριο σε μια εποχή ηθικής κρίσης κι αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε. Αλλά και να τον τιμωρήσουμε στοχεύοντας στην κατάληξη του βιβλίου στα του ενός ευρώ ή στην άκρως λαγαρή πολτοποίησή του ακολούθως. Ντροπή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ 1. Να υποθέσω πως ο εν λόγω οίκος την εποχή των δολοφονιών του συγγραφέα του έφριττε υπερασπιζόμενος την τάχα μου 'δημοκρατία' μας,
ΥΓ 2. Αμ τη Λένα Μαντά που υποβαστάζει αμφοτέρους ! Να υποθέσω πως η φωτογραφία είναι από το γνωστό και υπεράνω πάσης υποψίας βιβλιοπωλείο της Αριστοτέλους. Αυτό με το ύφος της γυαλιστερής ποπλίνας. Για να κρύβει το έκζεμα από κάτω, όπως έλεγε και ο Αλμπέρ Καμύ.