Κώστας Λούστας (1)

Ο Κωστάκης στην παραλία της Αρετσούς μπροστά στο καβαλέτο.

Παραλειπόμενα σε ένα ξόδι...

Nα!
λίγο έτσι με τυρί-λίγο ντομάτα
λίγο το πεύκο απέναντι
οι παντόφλες που τις ξέχασε
η γυναίκα μου
                        στον Ήλιο 
Έτσι χαίρουμαι.

            Κ. Λούστας, Έτσι

-Πρώτη μέρα η σημερινή του Θερινού Ηλιοστασίου. Η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου (από αύριο οι μέρες θα έιναι μικρότερες...). Ήλιος να τον πιείς στο ποτήρι. Μέρα μεγαλείο. Διαυγής ουρανός σαν ανεστραμμένη θάλασσα. Λίγος κόσμος-αλλους εννιά ανθρώπους μέτρησα όλο κι όλο. Και δυό βαριεστημένους παπάδες. Η οικογένεια δεν  διέδωσε την είδηση-προτίμησε τον "στενό κύκλο"για την τελετή. Κι εμείς από σύμπτωση το μάθαμε...

-Πηγαίναμε για την κηδεία. Σιωπηλοί με τό αμάξι ανεβαίναμε κατά το Φίλυρο. Και στο δρόμο η βελόνα του ραδιοφώνου ακουμπισμένη στο αγαπημένο "Τρίτο Πρόγραμμα". Στην εκπομπή ακούγεται να σχολιάζει και να παρουσιάζει ο ...πρωτότοκος γυιός του Θεόδωρος Λούστας σολίστας του βιολιού,δάσκαλος της μουσικής και ποιοτικός μουσικός παραγωγός, σε μαγνητοφωνημένη εκπομπή. Όταν πλησιάζαμε στα κοιμητήρια ακουγόταν ένα χορωδιακό Miserere!

-Μια γυναίκα (έβγαινε από κάποιο μνημόσυνο με κόλυβα στα χέρια) με ρωτούσε κοιτάζοντας τρομαγμένη -αλλά και με λίγη διάθεση λυτρωτικού κουτσομπολιού- το μοναδικό στεφάνι που υπήρχε στην εξώπορτα του Αγίου Γεωργίου στο Φίλυρο, όπου οι αδερφές του είχαν παραγγείλει σε άσπρη φαρδιά κορδέλλα:  "Στον Κωστάκη μας".

"Ήταν μικρό το παιδάκι;" με ρώτησε.
"Όχι ! Μεγάλο!" της απάντησα. "...αλλά πάντως π α ι δ ί...".

-Κοίταζα κατάπληκτος -και δεν πίστευα στα μάτια μου- τον τόπο που τον αποθέσαμε. Αντίκρυ στον ήλιο που ανατέλλει και μεσουρανεί κι ολόκληρη η προσήλια  πλαγιά του βουνού κι ο κάμπος του Λαγκαδά στα πόδια του!
Τελικά οι φλωρινιώτες του ποιήματος ίσως "δεν ήξεραν"... όμως οι άνθρωποι στο Φίλυρο μια χαρά τον κατάλαβαν τον φίλο μου τι μοναχοφάης με τον ήλιο και το φως και με τα ύψη που ήταν... [Το φέρετρο δεν ήταν λευκό αλλά αυτό δεν έχει καμιά ουσιαστική σημασία. Εκπληρώθηκαν στην εντέλεια όλα τ' άλλα!].

-Η αδελφή του Βούλα μουρμούρισε κοιτάζοντας το σιωπηλό φέρετρο: "Πώς μια τόση δα βαρκούλα να χωρέσει μέσα της έναν ...ωκεανό;"

- Η ίδια μου έδωσε αυτό το μικρό σημείωμα που λίγες μέρες πριν γραμμένο σε καρτ ποστάλ είχε αφήσει στα χέρια του αδερφού της καταφθάνοντας ασμένως από την μακρινή Αυστραλία:             

                                                                                                                                              

Bούλα Λούστα & Kώστας Λούστας 1955    
                                   (florinapast)

Αδελφέ μου Κωστάκη, 

Από τη χώρα των Aβοριγίνων, των καγκουρώ, των κοάλα, τη χώρα των πάσης φύσεως ανθρωποειδών, ακόμα και ανθρώπων, διασχίζοντας ωκεανούς και όρη εκείνη η ξεχασμένη και άδολη παιδική μας αθωότητα βγαλμένη από τη χόβολη της λήθης, νάσου και ξεπετιέται να ταράξει τα μουντά νερά, να μαζέψει όσα νούφαρα απόμειναν και να τα εναποθέσει, έτσι απλά σε όλες μας τις αναμνήσεις, και σ' όλα τα μελλούμενα.

                                                  η αδελφή σου       
                                                       Βούλα      

                                                                               Μελβούρνη-Θεσσαλονίκη 16.6.2014



Ο Κωστάκης -μου είπε- το πήρε στα χέρια του κι αφού το διάβασε το στριφογύρισε με ικανοποίηση κι ύστερα με ευλάβεια το φίλησε. Συγκατανεύοντας στην διαπίστωση της αδελφής του. Λίγες ώρες μετά δεν ήταν πια εδώ.

Γιατί όμως είμαι σίγουρος πως κάπου αλλού τώρα συνεχίζει (τουλάχιστον...) να ζωγραφίζει;