Αντίο Κώστα!

Κώστας Λούστας  (1933-2014)

"Μου έχει διασπάσει την βεβαιότητα της ζωής ένα κόσμος που δεν μου είναι διαισθητικά προσιτός, και αναρωτιέμαι, σε ποιόν ανήκει το χτες το σήμερα και το αύριο, σε ποιούς ανήκει το χρέος αυτό που με άφησαν ενεό"
                                                      (σημείωμα που μου ενεχείρισε ...υποτραπεζίως σε γεύμα το '97)


Δεν έχω λόγια αδερφέ...  Από τα χιλιάδες που ζωγράφισες, από τα ποιήματα που έγραψες, από τα λόγια που άστραψες και ύψωσες. Τί να σου πρωτοθυμηθώ;
Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε ήταν που σκέφτηκα τί να 'σουν πρώτα. Ζωγράφος... ποιητής... Ξωτικό στα βουρκωμένα βουνά της Φλώρινας; Τέλος πάντων κατέληξα απεριφράστως πως ήσουν ο Κώστας Λούστας!  Ανεπανάληπτος και Μοναδικός. Μέγεθος που δεν αντιγράφεται, δεν διατίθεται σε απομιμήσεις, δεν βολεύεται, δεν μετριέται και δεν ταξινομείται.

Προχθές σηκώθηκε ένας αέρας θυμωμένος παράξενος. Γης Μαδιάμ τα 'κανε στο Βαρδάρη. Άστραφτε και βρόνταγε, φυσούσε κι έβρεχε μαζί. Εκείνη την ώρα έφευγες. Με τα μαλλιά σου πλούσια ακόμα ν' ανεμίζουν, άφοβος και σαν παιδί αγαθός. 

Κώστα... Αερικό ανάμεσα στους ανθρώπους ήσουν!

Και σου θυμούμαι τώρα αυτό το ποίημα... 
Παιχνίδι με τον αλησμόνητο γενέθλιο τόπο, με την αναπότρεπτη ώρα, διαρκές χωρατό με τον Αδίστακτο.

ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ

Φέρανε τον Κωστάκη

σ' ένα άσπρο φέρετρο ακριβό

Φέρανε τον  Κωστάκη

Τον έχουν σταματημένο στην πλατεία

και δεν ξέρουν που να τον πάνε

Εκεί απαγορεύεται

εκεί επιτρέπεται

Αλλά δεν του αρέσει εκεί

Να βρούμε μια κατηφόρα

να βλέπει τον ορίζοντα

Κι αν όχι

Ανοίξτε του μια τρύπα στο καπάκι

να βλέπει τον Σείριο

Τις βραδιές τις έναστρες

τις μυστικές εκείνες βραδιές

που περνούν τα πουλιά της νύχτας

Χίλια μαζί

Σαν σύννεφο που το κατατρέχει

Ο αέρας

Ν’ ακούει τις φτερούγες τους

Έως να φθάσουν στο Πέρασμα

και λίγο πιο κάτω.

Μια τρύπα φαρδιά ανοίξτε του

Ίσα μ’ ένα δάκτυλο πάνω απ' τα μάτια

Ακριβώς πάνω απ’ τα μάτια τα πονηρά

Ή στο στέρνο

Καλά είναι στο στέρνο

Πιάνει και την Πούλια, και μετά

Την πρώτη Ηλιαχτίδα

Της άγνωστης μέρας

Του άγνωστου χρόνου. Του άγνωστου.

Φέρανε τον Κωστάκη στη Φλώρινα

και δεν ξέρουν που να τον πάνε

Δεν ξέρουν.

και σαν ...Υστερόγραφο:

ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΑ

Ψάχνω ένα ποίημα
που έγραψα προ τόσων ημερών
και δεν το βρήκα στα χαρτιά μου

Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι
τους έβαζα "εκείνους"
να εναποθέσουν το άσπρο μου φέρετρο

στη πλατεία του χωριού μου
τάχα μη ξέροντας πού να το πάνε
αν και γύρω ήταν τέσσερις οι δρόμοι

Το άφησαν στην πλατεία του χωριού μου
το φέρετρο για πάντα διότι
τους έλεγα στο χαμένο μου ποίημα

που να το πάνε εν τέλει
Οι δρόμοι ήταν τέσσερις αλλά
τους έλεγα που να το πάνε

                                                          Θεσσαλονίκη 11.6.98


Tα δυό ποιήματα του Κώστα Λούστα "Δεν ξέρουν" και  "Τους έλεγα" είναι δημοσιευμένα στο περιοδικό "Εταιρία" -τεύχος 30/Απρ '98 και 31/Δεκ '98 αντίστοιχα- που εξέδιδε ο αείμνηστος Μίμης Σουλιώτης στην Φλώρινα (έκδοση της Εταιρίας Γραμμάτων και Τεχνών Φλώρινας).