Νοσταλγία ενός χαμένου Παραδείσου...

 

Η ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΡΗΝΑ  π ν ο ή

 

… στο κέντρο σχεδόν του κάθε πίνακα, χρώματα και θάλλουσα ζωή, που λυτρώνονται από τον ύπνο ή την ερωτική έκσταση των γυναικείων κορμιών, γυμνών ή ημίγυμνων. Μέσα στη λευκότητα του καμβά, άψογα διατηρημένο, προβάλλει διακριτά το σχέδιο με κάρβουνο, αρνούμενο κάθε άλλο χρώμα και δίνοντας όψη άυλη στις μορφές ή τα μέλη.

…σ’ ένα δάσος που υποδέχεται την Άνοιξη και με το πένθος βουβό για την ανθρώπινη εγγύτητα, στην πιο φιλοσοφική, την πιο ερωτική, την πλέον ποιητική και θρησκευτική εκδήλωση της αγάπης: τον εναγκαλισμό, την απελευθερωμένη περίπτυξη, που έλειψε στον καιρό των δολοφόνων, τον καιρό της ατιμώρητης γυναικοκοτονίας, του εγκλεισμού, της αποξένωσης, της νευρωτικής αποπροσωποίησης των ανθρώπων”.

…λιτάνευση εικόνων γυναικών που αποκοιμιούνται γέρνοντας αποκαμωμένες η μια στην αγκαλιά της άλλης, τουτέστιν η νοσταλγία ενός χαμένου Παραδείσου τα έργα αυτά του Βαγγέλη Ρήνα. Πόθος για την ερωτική και ανακουφιστική ανθρώπινη αγκαλιά που έλειψε από τις ζωές μας, ξαφνικά και με τον πιο άγριο τρόπο, με τους κάθε μορφής εγκλεισμούς και τους παντοτινούς αποκλεισμούς. Εικόνες γυναικών μέσα σ’ ένα δάσος που προσπαθεί να ξαναγεννηθεί στις παρυφές της Αθήνας.

[από το δικό μου προλόγισμα στον κατάλογο της έκθεσης]

 

Μερικές ακόμα πληροφορίες για την έκθεση 

κλικ ΕΔΩ

 

 

 

Δράμα, Δράμαλης, Νιάουστα, Κασσάντρα…

 

[…] Ἀπό τὶς Σέρρες στὴ Δράμα ὁ σιδηρόδρομος περνᾶ πρῶτα ἀπὸ τὸν κάμπο τὸν ἀνώμαλο ποὺ ἔχει λόφους χωματένιους μαλακούς σὰν κύματα. Στὸ ῥίζωμα τοῦ μεγάλου βουνού, ἀριστερά, ἀραδιάζονται τὰ βουνὰ τῆς Ζίχνας. Ὁ σιδηρόδρομος διαβαίνει τὸν Ἀγγίτη καὶ ἀνεβαίνοντας περνᾶ ἀπὸ πετρώδικα μέρη δίχως χῶμα οὐδὲ φυτά. Τὸ ποτάμι σκίζει τὰ βράχια τὰ φαλακρὰ καὶ κυλιέται, κάτω βαθειά, σὰν τὸ φείδι. Δεξιὰ στέκεται, βαρύ σὰν ἄγαλμα τὸ Παγγαῖο καὶ ἀσπρίζει ψηλὰτὸ μοναστῆρι τῆς Κοσιφοίνισσας. Ἀφοῦ σταυρώση τὴ γραμμὴ τοῦ βουνοῦ τῆς Ἀλιστράτης ὁ σιδηρόδρομος, μπαίνει στὸν κάμπο τῆς Δράμας, σταματᾶ στὸ Ῥοδολεῖβος καὶ φθάνει στὴ Δράμα ἀπόγευμα.

     Βουτηγμένη στὰ δένδρα ἡ ἄσπρη Δράμα δείχνει πολλοὺς μιναρέδες· πολλοὶ εἶνε οἱ Τοῦρκοι καὶ λιγώτεροι οἱ Ἕλληνες ποὺ κάθονται ἐκεῖ. Ὁ Ἀλέξης θυμήθηκε τὸ στρατάρχη ἐκεῖνον, τὸ Δράμαλη, ποὺ ἐδῶ γεννήθηκε καὶ ποὺ τὸν ἐνίκησαν οἱ Ἕλληνες στὰ Δερβενάκια τὸ εἰκοσιένα· καὶ τοῦ φανερώθηκε στὸ νοῦ ἀμέσως ἡ κλεισούρα ἐκείνη τοῦ Μωρηᾶ, ἡ ὤμορφη, μὲ τὸ ποταμάκι ποὺ περνάει ἀνάμεσα. Καὶ ἡ Μακεδονία εἶχε πολεμήσει τότε μαζὺ μὲ τοὺς ἄλλους Ἕλληνες, καὶ γιὰ πένθιμη καὶ δοξασμένη θύμηση ἄφησαν τὰ χρόνια ἐκεῖνα τὴ Νιάουσα καὶ τὴν Κασσάντρα χαλασμένες.

 

Ίων Δραγούμης, Μαρτύρων και Ηρώων αίμα