Τριακόσια στρέμματα δάσους

 

Ανεβαίνων εις το πλοίον

Ο ολιγάρχης το θηρίον

Φεύγει από το Καζακστάν

Έρχεται στο …Ελλαδιστάν

 

Είναι αυτάρκης μες το γιωτ

(Δεν τον λένε και Παναγιώτ’...)

Είναι κύριος με χρήμα

Να τον χάσουμ’  είναι κρίμα.

 

Μ’ αστακό και με σαμπάνια

Σ’ έρημες ακτές τα μπάνια

Υπηρέτες δεκαπέντε

Τις γυναίκες πέντε πέντε.

 

Στην κατάθεση στο τμήμα

Αυθωρεί και παραχρήμα

-Ήρθε με λεύκη πετσέτα-

Να τι είπε νέτα- σκέτα:

 

«Εις της Ύδρας το νησί

Έτσι για αναψυχή

Βγάλαμε τα πυροβόλα

Κάψαμε τα πεύκα όλα

 

Κύριοι φεύγουμε κατόπι

Θα βρεθούνε άλλοι τόποι

Σαν Ελλάδα όμως καμία

Είναι εις τον κόσμον μία!».

 

 

 

Λέξεις των ενυπνίων

 

Antoine Mayo [Αντώνης Μαλλιαράκης] 1906-1990
HÉLÈNE [1937], λάδι σε μουσαμά, 73 x 54 cm.

 

Μού έρχονται στον ύπνο συχνά τελευταία  (είτε τις ακούω μα το πιο συχνά τις διαβάζω τυπωμένες) λέξεις ανήκουστες σε μένα που σχεδόν βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχουν πουθενά καταγεγραμμένες σε λεξικά επίσημα  και ιδιωματικά ακόμα.

Ξύπνησα το πρωί, αφού είχα διαβάσει με ενδιαφέρον μάλλον ένα κουτσομπολίστικο σχόλιο σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας (δεν θυμάμαι σε ποια) κάποιας παλιότερης εποχής: «Περί το μεσονύκτιον εθεάθη να εξέρχεται της οικίας του ποιητού Άγγελου Σικελιανού νεαρή γυναίκα γυμνή. Το πρόσωπόν της υπό το σεληνόφως εφωτίσθη προς στιγμήν και απεκαλύφθη ως δρόσος νυκτερινή …παντολοιπώς».

Η ορθογραφία του παντολοιπώς (όπως και το δοκίμασα με οι, με υ , με ι ή η) δεν με πήγε πουθενά. Ας την αφήσουμε λοιπόν την καινούργια λέξη να ανήκει, να γράφεται ή να μιλιέται στον κόσμο των ονείρων. Απ’ όπου και μας προέκυψε.

 

 

 

 

Μάθημα πρώτο της γραφής...

 

                                  O Μανώλης Ξεξάκης μιλά στην φετινή ΔΕΒΘ για τη βιογραφία του φίλου του Ηλία Πετρόπουλου

Όσους δεν έχουν ακουστά τον Μανώλη Ξεξάκη θερμά τούς συλλυπούμαι. Κι όσους δεν έχουν διαβάσει τη μικρή συλλογή «Πλόες Ερωτικοί» τούς οικτίρω:

Εγώ ο Μανώλης Ξεξάκης

καπετάνιος της αμφιβολίας για τα συμβαίνοντα στον κόσμο 

[…] έβλεπα απέναντι το σπιτάκι της λογικής σκοτεινιασμένο.

Κι όσους δεν γνωρίζουν τη  «Σονάτα των κομπολογιών» τούς λυπάμαι επίσης όπως και όσους δεν ξεφύλλισαν (έστω!)  ακόμα το, τελευταίο κατά τον ίδιο, τρίτομο έργο του «Το θέατρο της οικουμένης».

Χορηγία ευγενής του blog σήμερα, ένα μικρό απόσπασμα από τη «Σονάτα των κομπολογιών». Ο συγγραφέας ανακαλεί στη μνήμη του ένα εμπορικό πλοίο (το «Αλμπάνο») που προσάραξε στα αβαθή του Ρεθύμνου όταν ήταν παιδί. Ιδού λοιπόν: Ο αληθινός λογοτέχνης βλέπει «πλοίο» και γράφει «σκυλί». Μάθημα πρώτο της γραφής...

  […] Κατεβαίναμε τακτικά και βλέπαμε το «Αλμπάνο» στην παραλία. Έμεινε στη μνήμη μου ο μαύρος καπνός που έβγαινε συνεχώς και έγλειφε τα χείλη της τσιμινιέρας.

       Είχα την εντύπωση πως ήταν άρρωστο και πληγωμένο, πως το είχαν εξορίσει από τη ζωή, από την αέναη πλεύση τα κύματα, όπως ένα γέρικο σκυλί που κάποιοι γείτονες το τουφέκισαν και το έθαψαν τελετουργικά εκείνες τις μέρες στην αμμουδιά.

      Έβλεπα την τσιμινιέρα του «Αλμπάνο» να καπνίζει και σκεφτόμουν τα μάτια του μελλοθάνατου σκυλιού, που τα είδα γεμάτα δάκρυα, καθώς το οδηγούσαν μπροστά στον ανοικτό λάκκο, σκαμμένο στην υγρή άμμο, έτοιμο να πέσει κι αυτό στα αβαθή της μικρής λίμνης που σχημάτιζε στον πυθμένα το νερό, να βυθιστεί και να σκεπαστεί την ακινησία του τάφου.

       Ένιωσα πως για όλα υπάρχει ένα τέλος αναπόφευκτο, που άλλοτε στέλνει σινιάλα μαύρου καπνού στον απέραντο ουρανό και άλλοτε ποτίζει με δάκρυα το ήδη μουσκεμένο χώμα.

 

 

 

 

 

«από τον κόσμο που όλοι δεν μπορούμε να δούμε»

 

Ένα –σχεδόν– κόκκινο πλατανόφυλλο πάνω στο αγκαθερό σύρμα

Λαβωμένο, διάτρητο, συνεστραμμένο

Λες από οδύνη ή από την απουσία ζωής

Μοιάζει σαν δέρμα που το ξεντύθηκε κάποιος

Σαν σφαχτό ή σαν ρούχο αφημένο στο σύρμα του φράχτη

Πάρτε το όπως θέλετε

Εγώ σας λέω πως είναι

Μια ακόμα «δημιουργική» φωτογραφία

Που έρχεται από τον κόσμο που όλοι δεν μπορούμε να δούμε

και μου χάρισε ο Γρήγορης Πεχλιβάνος. Ποιητής της εικόνας

Ποιητής στη ζωή του. 

Τώρα και πάντα.