Μάθημα πρώτο της γραφής...

 

                                  O Μανώλης Ξεξάκης μιλά στην φετινή ΔΕΒΘ για τη βιογραφία του φίλου του Ηλία Πετρόπουλου

Όσους δεν έχουν ακουστά τον Μανώλη Ξεξάκη θερμά τούς συλλυπούμαι. Κι όσους δεν έχουν διαβάσει τη μικρή συλλογή «Πλόες Ερωτικοί» τούς οικτίρω:

Εγώ ο Μανώλης Ξεξάκης

καπετάνιος της αμφιβολίας για τα συμβαίνοντα στον κόσμο 

[…] έβλεπα απέναντι το σπιτάκι της λογικής σκοτεινιασμένο.

Κι όσους δεν γνωρίζουν τη  «Σονάτα των κομπολογιών» τούς λυπάμαι επίσης όπως και όσους δεν ξεφύλλισαν (έστω!)  ακόμα το, τελευταίο κατά τον ίδιο, τρίτομο έργο του «Το θέατρο της οικουμένης».

Χορηγία ευγενής του blog σήμερα, ένα μικρό απόσπασμα από τη «Σονάτα των κομπολογιών». Ο συγγραφέας ανακαλεί στη μνήμη του ένα εμπορικό πλοίο (το «Αλμπάνο») που προσάραξε στα αβαθή του Ρεθύμνου όταν ήταν παιδί. Ιδού λοιπόν: Ο αληθινός λογοτέχνης βλέπει «πλοίο» και γράφει «σκυλί». Μάθημα πρώτο της γραφής...

  […] Κατεβαίναμε τακτικά και βλέπαμε το «Αλμπάνο» στην παραλία. Έμεινε στη μνήμη μου ο μαύρος καπνός που έβγαινε συνεχώς και έγλειφε τα χείλη της τσιμινιέρας.

       Είχα την εντύπωση πως ήταν άρρωστο και πληγωμένο, πως το είχαν εξορίσει από τη ζωή, από την αέναη πλεύση τα κύματα, όπως ένα γέρικο σκυλί που κάποιοι γείτονες το τουφέκισαν και το έθαψαν τελετουργικά εκείνες τις μέρες στην αμμουδιά.

      Έβλεπα την τσιμινιέρα του «Αλμπάνο» να καπνίζει και σκεφτόμουν τα μάτια του μελλοθάνατου σκυλιού, που τα είδα γεμάτα δάκρυα, καθώς το οδηγούσαν μπροστά στον ανοικτό λάκκο, σκαμμένο στην υγρή άμμο, έτοιμο να πέσει κι αυτό στα αβαθή της μικρής λίμνης που σχημάτιζε στον πυθμένα το νερό, να βυθιστεί και να σκεπαστεί την ακινησία του τάφου.

       Ένιωσα πως για όλα υπάρχει ένα τέλος αναπόφευκτο, που άλλοτε στέλνει σινιάλα μαύρου καπνού στον απέραντο ουρανό και άλλοτε ποτίζει με δάκρυα το ήδη μουσκεμένο χώμα.