Παίρνει στάση κινέζου μανδαρίνου -ή έστω βυζαντινού μηχανορράφου- η δολοπλόκος γαλή. Και με κοιτάζει με τα σχιστά της μάτια επίμονα. Διακρίνω κάποιαν υπεροψία ή ειρωνεία στο βλέμμα της όμως το αντιπαρέρχομαι…
«Έχεις ακουστά για γάτες με πέταλα;»
«Κάτι έχει πάρει τ’ αυτί μου κι εμένα… Αλλά γιατί με ρωτάς;»
«Βρε παιδί μου επειδή πάσχιζα και δεν έβρισκα καμιά στο σινάφι μας …σήμερα μόλις ανακάλυψα ότι αυτές ανήκουν στο παμπόνηρο ανθρώπινο γένος…»
«Δηλαδή;»
« …και λέγονται “πραγματογνώμονες”!».
«Πού το πας ήθελα νάξερα...»
«Μα …πουθενά. Μόνο του πάει το πράγμα. “Πραγματογνώμων του Π.Ο.Υ.” ίσον “γάτα με πέταλα!”. Του επιτρέπουν που λες αυτόν τον “κυρ-Πραγματογνώμονα” και την παρέα του (όλοι τους …πεταλωμένες γάτες εννοείται) να επισκεφτούν για μια επιτόπου έρευνα την “πόλη μηδέν”, την Γουχάν, οκτώ ολάκερους μήνες αφότου κόπηκε μαχαίρι εκεί η πανδημία του SARS-CoV-2. Διότι στην Κίνα πρέπει να ξέρεις η πανδημία έληξε αποτόμως περί τον Μάιο του 2020... Οι νεκροί στην αχανή αυτή χώρα, με τα δισ. πληθυσμού, συνολικά μόλις που έφτασαν τους μισούς από όσους θρηνεί αυτή τη στιγμή η Ελλαδίτσα!»
«Γιαααα λέγε… για λέγε!»
«Τους καλούν λοιπόν να κοπιάσουν για να ελέγξουν την πιθανή πηγή προέλευσης του ιού. Όμως πρώτα τους καθυστερούν κάνα μήνα μέχρι να τους εκδώσουν βίζα… Κλείνουν το μεγαλύτερο μέρος της αγοράς της Γουχάν (και ιδίως το επίμαχο τμήμα αγοραπωλησίας των προϊόντων της άγριας κινέζικης πανίδας…). Κρατούν σε καραντίνα επτά ημερών στο ξενοδοχείο τους πραγματογνώμονες. Παραλλήλως κηρύσσουν και μια ευρείας κλίμακας καραντίνα θέτοντας υπό έλεγχο ένα ξαφνικό ξέσπασμα της πανδημίας στο Πεκίνο (λιγότερα από 100 κρούσματα εννοείται)… Ύστερα τους ξεμαντρώνουν. Αυτοί μιλούν με τη βεβαιότητα ενός επιθεωρητή Κλουζώ ότι “θα βρουν οπωσδήποτε την αλήθεια” (αλλά “μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλη κουβέντα μην πεις”…). Τους απαγορεύεται φυσικά να κινηθούν ελεύθερα να μιλήσουν με γιατρούς ή άλλους επιστήμονες και τους πηγαίνουν “στις καλύτερες οικογένειες” ώστε να πάρουν τις σωστές εννοείται απαντήσεις… Χτες οι πραγματογνώμονες κάτι είχαν ψελλίσει πως “η πανδημία ξεκίνησε από τη Γουχάν”. Σήμερα όμως η... δημόσια διαπόμπευσή τους (σύνηθες φαινόμενο στην κομμουνιστική Κίνα ο δημόσιος εξευτελισμός προσώπων, οι κ.κ. πραγματογνώμονες θα εξαιρούνταν τώρα;;;). Σε μια θηριώδη κινέζικη αίθουσα η μεγάλη ανατροπή... Οι πραγματογνώμονες αποφαίνονται αγγλιστί:“Ο ιός δεν διέφυγε από εργαστήριο. Η Γουχάν (τουτέστιν: η αγορά της) και η Κίνα αθώες περιστερές. Ο ιός δεν κυκλοφορούσε στην Κίνα πριν τον Δεκέμβριο. Ίσως ήλθε εκεί από αλλού”. (Ίσως ταξίδεψε κατά κει πάνω σε φτερά καρχαρία από την Ωκεανία, με τις γαρίδες της Ζουαζιλάνδης, σε φτερούγες κοτόπουλου από τη Νιγηρία, σε σφάγια της Αργεντινής και άλλα ηχηρά και κατεψυγμένα παρόμοια…)
Αυτά οι πραγματογνώμονες… Και μάθημα πρώτον: ο κόσμος σιγά σιγά να μαθαίνει who is the boss!!!! Όσο για την αλήθεια… “Χαιρέτα μας τον πλάτανο!”»
Μπορώ να πω στη γάτα μου πως δεν έχει δίκιο;
Οι γάτες πάντα έχουν δίκιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓέλασα πολύ με τα ῾μαθήματα πατριδογνωσίας ΙΙ᾽.Οι μνήμες μας τέμνονται απολύτως από κείνα τα χρόνια. Τα μαγικά. Το κείμενο ξυπνάει την αίσθηση του κρύου χειμώνα της δεκαετίας του εξήντα (περισσότερο από του 70). Αλλά και την αίσθηση της σπάνιας Σπαρτιάτικης πολυτέλειας των ήχων της διασκέδασης εκείνης της εποχής. Δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη. Από το γλωσσάρι: ο τάκος, καλιγώνω (καλιβώνω ᾽και τον ψίλο καλιβώνει ᾽έλεγε στα Πελοποννησιακά η μάνα μου), επί τούτου, είναι εγγενείς λέξεις του λεξιλογίου μου. Έτσι παρά που δε μεγαλώσαμε στην ίδια ῾γειτονιά῾ οι δρόμοι μας τέμνονται για πάνω από μισό αιώνα. Να χαίρομαι; για τον μισό αιώνα εννοώ. Ο χρόνος είναι μιά περίεργη και τρομακτική διάσταση. Μέσα σε λίγο πάνω από μισό αιώνα ο Μεγάλος Τιμονιέρης κατάφερε όχι μόνο να δώσει μια χούφτα ρύζι κάθε μέρα σε κάθε πολίτη της Κίνας (η οποία γεωγραφικά είναι μικρότερη της Ρωσίας) αλλά έκανε την Κίνα την μεγαλύτερη οικονομική αλλά και πολιτική δύναμη στον πλανήτη. Χωρίς κανείς να το καταλάβει. Με μανδαρινισμούς; Με Βουχάν; Με φτηνές απομιμήσεις; Αλλά και με πανάκριβες αναθέσεις παραγωγής σε κινητά, υπολογιστές κλπ πασίγνωστων εταιριών ανά τον Δυτικό Κόσμο. Οι᾽55 μέρες στο Πεκίνο ᾽(1963) είναι ίσως το πιο προφητικό φιλμ από όσα άλλα επιστημονικής και πολιτικής φαντασίας είναι του συρμού σήμερα. Το αύριο φαίνεται ότι έχει ήδη προδιαγραφεί. Μέσα σε λίγο περισσότερο από μισό αιώνα. Όσο χρειάστηκε για να ξεχάσουμε τις γεύσεις της παιδικής μας ηλικίας και να προλάβουμε να κολλήσουμε στην οθόνη του κινητού μας από το πρωί ως το βράδι. Κινεζικής κατασκευής. Είπαμε!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι ένα παλιό ανέκδοτο που μιλούσε για την Κίνα όταν ήταν ακόμη αποικία των δυτικών. Είχε πάει λοιπόν κάποιος διπλωμάτης στο Πεκίνο και επρόκειτο να πάει σε μια δεξίωση. Σκόπευε να φορέσει ένα καινούριο λευκό κοστούμι πολύ εντυπωσιακό και προσαρμοσμένο στις αποικιοκρατικές ενδυματολογικές επιλογές. Κάποια στιγμή λοιπόν από λάθος έπεσε μια ποσότητα μελάνης από την πένα του επάνω στο κοστούμι κάνοντας έναν απαίσιο λεκέ. Ο διπλωμάτης έτρεξε σ' έναν Κινέζο ράφτη και τον ρώτησε αν μπορεί να του ράψει ένα ολόιδιο. Ο ράφτης χαμογελαστός του είπε ότι μέχρι την επομένη που το χρειάζονταν θα το είχε έτοιμο. Πήγε λοιπόν την επομένη ο διπλωμάτης να το παραλάβει και είδε πράγματι ένα ολόιδιο κοστούμι, ακόμη και ο λεκές από το μελάνι ήταν ακριβώς ο ίδιος. Όλα αυτά τα χρόνια μας μελετούσαν. Τώρα μας ξέρουν πολύ καλά...
ΑπάντησηΔιαγραφή