"Αγνοείται"... "Χάθηκε"...

Μικρή ..."ελπίδα" για την Μαρία Τσάτσου!

                  έργο του Σύριου ζωγράφου Rima Salamoun

                [...] χαθήκαμε χωρίς να πέσει ντουφεκιά.

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος 

Υπό ξένην σημαία , "Λόγια στην Καλυψώ"

Tελικά η πληροφορία πως η άστεγη ποιήτρια Μαρία Τσάτσου, βρέθηκε πριν από μέρες νεκρή κάπου στην Αθήνα, αποδεικνύεται ώς μάλλον "ελεγχόμενη". Σε  επικοινωνία που είχε μαζί μου σήμερα το πρωί ο αδερφός της ο οικονομολόγος κ. Νικόλαος Τσάτσος με ενημέρωσε πως σε καμμιά από τις αρμόδιες-σχετικές υπηρεσίες  (ΕΚΑΒ, Αστυνομική διεύθυνση ή Ασφάλεια, Νοσοκομεία του Λεκανοπεδίου, νεκροτομεία κλπ) δεν έχει αναφερθεί προσκομιδή νεκρού με αυτό το όνομα και κάτω από τις συνθήκες που έχουν δημοσιοποιηθεί. Η Ασφάλεια Αττικής αυτή τη στιγμή διεξάγει έρευνες για την ανεύρεσή της αφού πλέον η Μαρία φέρεται ως ..."αγνοούμενη".

Επομένως κάθε σχετική νέα πληροφορία θα ήταν πολύτιμη για τους οικείους της "Μητέρας Τερέζας των ζώων" ( όπως πολύ εύστοχα  έχει χαρακτηρίσει ο Νίκος Δήμου την Μ.Τ.). 

Ακούστηκαν πολλά συγκινητικά λόγια για κείνην αυτές τις μέρες μόλις διέρρευσε η ...λάθος πληροφορία. Οποιοσδήποτε από μας θα καμάρωνε αν άκουγε -ως ζων!!!-  μια τέτοια για τον ίδιον νεκρολογία. Όχι όμως και η Μαρία. Αυτή από καιρό δεν εννοούσε τη γλώσσα μας και μάλλον δεν είχε καμιά επιθυμία ν' ακούει τις φωνές μας. Ο κόσμος που την κυβερνούσε ήταν άλλος!

Μακάρι να βρεθεί... 

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ/ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ!!!

15.3.2019/ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ!

[Η ΜΑΡΙΑ ΖΕΙ...] 

Μακάρι να βρεθεί...

χαρτοκόπτης, 8.1.2016 

 

 Από τον φίλο Δ. Καράβολα έλαβα σήμερα το παρακάτω μήνυμα. Δεν "κατεβάζω την ανάρτηση" αλλά προτιμώ να δώσω το αναστάσιμο μήνυμα μέσα από τον ..."πεθαμένο" εδώ και μερικούς μήνες "χαρτοκόπτη" μου, επανορθώνοντας το σοβαρό λάθος.

Νώντα γειά,

είχες γράψει από το 2016 στο μπλογκ σου ότι είχε πεθάνει η Μαρία Τσάτσου. Αυτή η είδηση δεν είχε επιβεβαιωθεί. Σήμερα την είδαμε εγώ και ένας άλλος γείτονας στη Μαυρομιχάλη να κυκλοφορεί γύρω στα παλιά της στέκια. Και κάποιος άλλος μου είχε πει ότι την είδε κάπου αλλού σε ανύποπτο χρόνο.

Καλό θα ήταν να το κατεβάσεις γιατί αν γκουγκλάρει κανείς το όνομα και την ιδιότητά της βγαίνει η είδηση του "θανάτου" της στο μπλογκ σου.

Χαιρετώ

Διαμαντής Καράβολας

εκδόσεις-βιβλιοπωλείο Φαρφουλάς

τηλ. 2111845583

 

Μαρία Τσάτσου (1948-2016)

Αποχαιρετώντας μ' ένα δικό της κείμενο την, όχι και τόσο άγνωστη, τροφό των αδέσποτων της Αθήνας
που πέθανε άστεγη και ξεχασμένη -μέσα σ΄ενα χαρτόκουτο- σε δρόμο της πόλης...

                                                                                                       φωτογρ. Ν.Τ.

Η γάτα 

τ’ αντικείμενα που με περιστοιχίζουν με τους τρόπους τους ανακαλούν στη θύμησή μου περιοχές γεμάτες υγρασία. είναι ίσως αυτή η μοναδική πηγή όπου μπορεί κανείς να καταφύγει για να επισκευάσει τα χαλασμένα ρολόγια τα οποία ως οικογενειακά κειμήλια φυλάγει στα σεντούκια της συμπόνοιας σε ατέλειωτο μήκος χιλιομέτρων και πάνω απ’ όλα της αγάπης η πηγή ο αείποτε θάλλων μαστός μιας ήδη ηλικιωμένης μητέρας της οργής μου. λοιπόν είναι αυτονόητο για τον καθένα το πώς περιμένω ο έφηβος (των Αντικυθήρων) να μου γνέψει ή να μου στείλει σημείωμα νεαρό σύνδρομο ευτυχίας (κατά σύμπτωση η κατά Down Ευτυχία είναι αδελφή μου). με τηλεγραφήματα έσπευδα να ανακοινώσω το θαύμα που μου είχε αποκαλυφθεί γέμισα κάρτες τον μαυροφορεμένο μου υπηρέτη. συνέχαιρα τον Henry για την επέτειο των γενεθλίων του τον Dorian για τις τόσες εξαίσιες στιγμές τον Basil για τη συχνότητα των παλμών του. μου πρόσφεραν το τσάϊ στην αγκαλιά τους με τόση έκφραση που αναρωτιόμουν ήμουνα πράγμα-τι μέσα στο καράβι ή η ίδια η Colette; έτσι μια μέρα διέρρηξα τις αποθήκες της αδελφής μου. το μέρος αυτό κάπου παράμερα ήτανε ως τότε της γάττας για να γεννάει. μέσα στην υγρασία βγάζανε μάτια κι οι πατάτες μεγάλα και ζωντανά που κοιτούσαν τους πάντες και τα πάντα μέσα στη νύχτα. παρακολουθούσα νυχθημερόν ό,τι συνέβαινε μέχρι που κατάφερα με τη μυρωδιά να βρω την ουρά μου και να την αδράξω. είχα ένα ανεπανόρθωτο σώμα με φτερά στο οποίο μέσα οι πιο αλλοπρόσαλλες καταστάσεις κάνανε παρέα. σκαλωμένες όλες πάνω στο ακριανό κάγκελο του νεοκλασσικού μου σπιτιού μ’ αποχαιρετούσανε καθώς κινούσα για ταξίδι μεγάλο μέσα στο χρόνο. οι σιλουέττες τους μου θύμιζαν τον Marcel Proust ή μάλλον ήτανε σιλουέττες (αγίων;) γυναικών που ώρες προσεύχονται γονατισμένες κι ύστερα με αποχές τρέχουν σε λίμνες ενστερνίζονται θερμά τα νερά ή με ευγενικές δέσποινες με hennin και houppelande που ώρες τραγουδούνε ρίχνοντας στα παγώνια των κήπων τροφή. αυτά τα εδέσματα και άλλα πολλά ακόμη έχω στους μαστούς μου μάλλον έχουν προσδεθεί εκεί σαν μια καρδιά μεγάλη με πολλά παιδιά που ασπαίρει σαν ένα πρόσωπο δοσμένο σε θριαμβολογία μαγική. σ’ έν’ άλλο μέρος είναι πίσσα. μαύρη κι άραχλη και σκοτεινή. σ’ έν’ άλλο πάλι μέρος κουρέλια όλων των χρωμάτων. και μέσα σ’ όλ’ αυτά μυστήριο έμβλημα μια γάτα. 

Σας παραπέμπω σε δυό εξαιρετικές αναφορές στην μνήμη της  Μ.Τσάτσου:
-του Νίκο Δήμου [που την γνώρισε καλά]  εδώ
& του Σπύρου Γιανναρά [που την αντίκρισε με δέος αλλά ...από απόσταση] εδώ