Οδηγούσα πρωί στη γνωστή διαδρομή «σπίτι-ιατρείο» Είχα μιλήσει πρωί στις 9.00 στο ραδιόφωνο του 9.85 με την καλότατη φίλη Εύη Καρκίτη (μα για ποιόν άλλον; Για τον Δραγούμη…) ώσπου ξάφνου ακούω για τον θάνατο του Μίκη. Εκκωφαντική παγωμάρα και απλωμένη συννεφιά παντού. Και την ίδια εκείνη ώρα τον εκλεκτό φίλο και συνοδοιπόρο του Μίκη για πολλά χρόνια, τον δημοσιογράφο Γιώργο Λογοθέτη, να μιλά στον FM 100 για τον μεταστάντα συνθέτη.
Μόλις τέλειωσε η εκπομπή τον κάλεσα. «Δεν το σηκώνω» μου είπε «αλλά επειδή είδα το όνομά σου το έκανα». «Θέλω να σου πω Γιώργο πως συνεχίζει να ζει…» μόλις που μπόρεσα και ψέλλισα. Το επανέλαβε εκείνος κι ύστερα ξεσπάσαμε κι οι δυο σε αναφυλλητά. Έκλεισα…
Θυμήθηκα ένα φίλο (πέθανε φέτος...) να κλαίει με λυτρωτικό τρόπο πριν τριάντα σχεδόν χρόνια, ένα απόγευμα που ακούγαμε τη μουσική του «Ζ» και θυμήθηκε τον Γρηγόρη Λαμπράκη (δεν ήταν «αριστερός» ο φίλος μου). Μου έκανε παντομίμα σαν να κρατούσε μπροστά στο στήθος του το πανί με τα σήματα της ειρήνης και το ΕΛΛΑΣ όπως ο βουλευτής της ΕΔΑ στην πορεία στον Μαραθώνα και να πηγαίνει. (Δεξιά κι αριστερά στα πρανή και τα ρείθρα του δρόμου παραταγμένοι περιμένοντας σήμα οι μακελάρηδες...) Σ’ ένα πολυτελές διαμέρισμα στην Τσιμισκή δάκρυα για τον Λαμπράκη χάρις στον Μίκη… Μέθεξη. Αποκάλυψη…
Σικελιανός, «Πνευματικό εμβατήριο, στο Λονδίνο με την χούντα των συνταγματαρχών να κυβερνά τη χώρα:
Εἶπα, καὶ ἐβάδισα
κρατώντας τ᾿ ἀναμμένο μου συκώτι στὸν Καύκασό Σου,
καὶ τὸ κάθε πάτημά μου ἦταν τὸ πρῶτο,
κι ἦταν, θάρρευα, τὸ τελευταῖο […]
Εχ, βρε Μίκη... Καιρό αργότερα περιδιαβαίνουμε τη λίμνη της Ορεστίδας με τον Αλέξανδρο Κοσματόπουλο, τον άνθρωπο που ύφανε τα «Δυό φορέματα» στην Καστοριάς (τα κέντησε η μακαρίτισσα τώρα Όλγα Σταυρίδου). Και το αμάξι να κυλά ανάμεσα σε πλατάνια, πλάι σε νερά που καθρεφτίζουν κύκνους και βάρκες… Στη Μαυριώτισσα ακούγεται Τάσος Λειβαδίτης στην όψιμη περίοδό του…
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ‘ρθούνε, να βρουν συντροφιά.
Θυμούμαι όσα είχαν ακουστεί με το εκκωφαντικό «Καραμανλής ή τανκς» στην «μεταπολίτευση»… ή μετά το «Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου» στη Κυβέρνηση Μητσοτάκη. Για την «ελληνοτουρκική φιλία», για τη «Σπίθα», για τη συμμετοχή του με τον Κασιδιάρη στις διαδηλώσεις «για τη συμφωνία των Πρεσπών»
Αυτόν που είχε γράψει για το Μεγάλο (ιδού οι αληθινά «Μεγάλοι σας» Έλληνές μου..) Ανδρέα Λεντάκη:
Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα
μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ
πίσω απ’ τον τοίχο πάλι θα ‘μαστε παρέα
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Πέρασα την εφηβεία μου με ένα κασετόφωνο φτηνό ακούγοντας τα «Επιφάνια»… αντικρίζοντας την μαύρη οροσειρά της Πίνδου…
Ανεβαίνω τα βουνά μελανιασμένες λαγκαδιές
ο χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ο χιονισμένος κάμπος τίποτε δε ρωτούν
μήτε ο καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκλήσια
μήτε τα χέρια που απλώνουνται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι
Έβαλε τη ποίηση στη ζωή μας. Και να που οι ποιητές τραγουδιούνται παρά διαβάζονται. Καθόλου κακό. Από το να αγνοούνται ολότελα. Σε καιρούς στενάχωρους και άξενους…
Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ' έχουν πιάσει μες στα δίχτυα
Για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;
Και θυμούμαι πριν πολλά χρόνια έναν Μίκη άρρωστο, από πρόσφατη λοίμωξη να οικουρεί, και να ζητά επίμονα να βγει εκτάκτως στην τηλεόραση. Και να σου τον βγαίνει με τις πιτζάμες του νυχτιάτικα για να καταγγείλει δημοσίως και να ψέξει για την αχαριστία τους τις συνεργάτιδες του Οτσαλάν που τόλμησαν να πουν πως παραδόθηκε από Έλληνες στους Τούρκους ο ηγέτης του ΡΚΚ.
Κρίμα που τα Χανιά δεν δέχτηκαν το σκήνωμά του (μάλλον...) Δεν ξέρω -και δεν με νοιάζει- αν ο κ. Κουτσούμπας θα σεβαστεί την τελευταία του επιθυμία «να τον συνοδέψει στον τάφο ως κομμουνιστή»… Αμφότεροι ξέρουν το χρέος τους και τι τους παίρνει να κάνουν...
Ότι και αν θα πούμε για τον Μίκη λειψό θα απομένει. Θρηνώ σήμερα έναν Έλληνα παρόντα σε όλους τους καιρούς. Αρχάγγελο αεικίνητο… Έναν αληθινά Μεγάλο. Από τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού.
