«Έχε γειά Παναγιά!»

Λέτε νάναι κάπου στη Μύκονο το «γύρισμα»; Μέρα με ήλιο πρόσχαρο. Φυσάει και λίγο… Μέσα στο λιοστάσι η παρέα: Κουστουμαρισμένα τα γερόντια—μουσικοί  χίλια καντάρια μάλαμα— κι η Δόμνα Σαμίου τραγουδά έχοντας δίπλα της τον μεγάλο Γεχούντι Μενουχίν. Που είχε αγοράσει τότε ένα σπίτι κι ερχόταν στη Μύκονο τα καλοκαίρια (ίσως τότε που πήγαινε και η Κάλλας με τον θρυλικό σμυρνιό…) προτού ξεκινήσει η επέλαση της θορυβώδους γλίτσας.…

 

Στο Γαλατά ψιλή βροχή και στα Tαταύλα μπόρα

βασίλισσα των κοριτσιών είναι η Mαυροφόρα.

 

Μέρα που είναι. Πάσχα του καλοκαιριού. «Έχε γειά Παναγιά!» Και ο Μενουχίν ξεσπαθώνει κι αφήνει ανάμεσα στους άλλους μουσικούς να χυθούν οι ήχοι από τις «λόγιες» δοξαριές του. Γιατί ξέρει πως η μουσική είναι μία…

 

 

Τι γύρευε στη Μύκονο ο Μενουχίν;

Από τη ιστοσελίδα της Δόμνας Σαμίου https://www.domnasamiou.gr/?i=portal.el.concerts&id=746

 

Έχε γεια Παναγιά τα μιλήσαμε

Όνειρο ήτανε το λησμονήσαμε

 

Κάποτε, πολλά χρόνια πίσω,  όταν χτίζαμε το σπίτι μας, εκεί κοντά «στα τελειώματα» πρόσεξα πως ένας από τους μπογιατζήδες ήταν ανεβασμένος στη σκάλα μ’ ένα καταλερωμένο πια από τις λαδομπογιές Trussardi… Δεν κατάφερα ν’ αντισταθώ να μην τον ρωτήσω και η απάντηση που πήρα κυριολεκτικά με «διέλυσε». «Πριν δυο χρόνια έκανα κι εγώ την υπέρβαση. Δούλεψα ένα μήνα κι αγόρασα στολή και μάζεψα λεφτά για να πάω στη Μύκονο. Όταν επέστρεψα, ότι δεν μου χρειαζόταν το φοράω στη δουλειά!»…

Διότι η σημερινή Μύκονος έτσι χτίστηκε. Στο όραμα της υπέρβασης του εαυτού και των δυνατοτήτων. Κι έτσι αυτή και οι λοιπές διασκεδαστήριες ελληνικές νήσοι, ενώ παλιά προσέλκυαν συγγραφείς, λογής καλλιτέχνες (οπερατικούς τραγουδιστές, ηθοποιούς ζωγράφους κλπ)  υψηλού διαμετρήματος τώρα επιδιώκουν μετ’ επιτάσεως την παρουσία τηλεπερσόνων, ποδοσφαιριστών, ινστγκράμερς,  σκαφάτων, φουσκωτών και λοιπών παραδεισίων πουλιών της κούφιας Εδέμ…

Και βέβαια δεν μπορώ να μην θυμηθώ τον διάσημο βιολιστή  Γεχούντι Μενουχίν που περνούσε τα καλοκαίρια του στο νησί (είχε αγοράσει κι ένα μικρό σπίτι εκεί,  ενώ υπάρχει και φωτογραφία του να περνά στητός με το πανέρι του ψαρά γεμάτο ψάρια στηρίζοντας το στο κεφάλι μ’ ένα ειρωνικό και κάπως θριαμβικό βλέμμα) όπως και άλλους του διεθνούς «τζετ σετ» που δεν είχαν καμιά σχέση μ’ αυτή τη νάυλον και παρδαλή  γκλαμουριά.

Θυμούμαι τη συγκλονιστική στιγμή όπου ο Μενουχίν συνοδεύει με το βιολί του, μέσα σ’ έναν ασημένιο ελαιώνα της Μυκόνου (τώρα εκεί θα υπάρχουν μπιντέδες με χρυσά ρουμπινέτα και ατομικές πισίνες υποθέτω), ένα λαϊκό συγκρότημα με την Δόμνα Σαμίου στο τραγούδι «Έχε γεια Παναγιά»… (ΕΔΩ από το ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΡΤ)...

 

ΥΓ. Τώρα όλ’ αυτά ανεπιστρεπτί έχουν παρέλθει κι απόμειναν φαιδροί δημοσιογράφοι που σχολιάζουν το γεγονός πως πρωτο-βιολιστές της ΕΡΤ προσέρχονται με σαγιονάρες στη δεξίωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας (προτού φορέσουν μέσα σε καύσωνα απερίγραπτο το …βαρύ χειμωνιάτικο μαύρο ένδυμα για τη συναυλία που συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα). Καταπίνουμε την κάμηλο και διυλίζουμε, αδίκως, τον κώνωπα. Τέτοιοι είμαστε. Εδώ τα φέραμε τα πράγματα. Μπορούμε όμως και χειρότερα εννοείται.