του Αλέξανδρου Κοσματόπουλου
Με τον Αλέξανδρο που λες
Μια μέρα στη Μοδιάνο
Τα ’πιαμ’ απομεσήμερο
Στον κόσμο τον επάνω.
Τη γυαλισμένη αγορά
θαυμάσαμε κι οι δυο μας
Την άψυχη και άνοστη
για το εσώψυχό μας.
Μνήμες αναπηδήσανε
μέσα απ’ το ποτήρι
Άφθονο ήταν το ροζέ
κι ο νους μας τρεχαντήρι.
Πήγε στον Κώστα τον Μοσκώφ,
στον Γιώργο Ιωάννου
Μα νότες δεν ακούστηκαν
μά μπουζουκιού γιά πιάνου.
Άψυχη, νέκρα η αγορά
Κι εμείς απορημένα
κοιτάζαμε ολόγυρα
τα πρόσωπα τα ξένα.
Η ξενιτιά μας χαίρονταν
κείνο το μεσημέρι
Κι από παντού εφύσαγε
της λύπης το αγέρι.
Η ξενιτειά με χαίρεται
κι η μνήμη με σκοτώνει
να το ξελύσω δεν μπορώ
του κόσμου το κορδόνι.
7.1.23
