Ταξίδευαν τα μαύρα τραίνα του Στέλιου Μαυρομάτη (1930-2020). Πάνω σε φόντο σκοτεινό και μέσα στη νύχτα, με εκλάμψεις, με φώτα κόκκινα, με καπνούς, με φωτιές στα σωθικά τους, πάνω σε ράγες που, καμιά φορά, συρμάτινες μεταλλικές, τις πρόσθετε ο ίδιος πάνω στον καμβά και τις κολλούσε δίνοντας έμφαση στην προοπτική των έργων. Γυάλιζαν σιδερένιες στον φωτισμό των γκαλερί… Στα μισοσκόταδα των σπιτιών που φιλοξενήθηκαν σαν να μιλoύσαν:
«Πάτα γερά! Ιδού η οδός μηχανοδηγέ! Οδήγησέ τους σωστά τους συρμούς σταθμάρχη ή κλειδούχε!»
«Μουτζούρηδες», ατμομηχανές, ντιζελομηχανές… (Δεν ξέρω αν πρόλαβε να ζωγραφίσει τραίνα ηλεκτρικά που πάνε με 200 χιλιόμετρα την ώρα). Μόνα τους ταξίδευαν ποιητικά, νοσταλγικά τα τραίνα εκείνα.
Δεν είχαμε ακούσει ποτέ για δυστυχήματα στα Τέμπη για κανένα από τόσα και τόσα τραίνα που ταξίδεψαν τα χέρια του ζωγράφου πάνω στον καμβά…
Σήμερα στοίχειωσαν κι αυτά!
