«Το κρινάκι της θάλασσας είναι ένα θαύμα της φύσης», μου έλεγε ένα πρωί στο Φάρο, στη θάλασσα μπροστά, ο φίλος Μάκης Φουντούλης. «Παίρνει τους σπόρους του το κύμα από μια ακτή στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, τούς ταξιδεύει στον αφρό και τούς αποθέτει στην αντίπερα αμμουδιά όπου τύχει. Κι ο αέρας σιγά σιγά τα σπρώχνει πιο κει…»
Κι αυτά πάνω στη άμμο (γιατί δεν είναι παλάτια που θέλουν να υψωθούν, μα σώματα που θέλουν ν’ ανθίσουν) φυτρώνουν και δίνουν τον όμορφο ανθό τους. Έτσι, ευαίσθητοι, συμπονετικοί και ωραίοι άνθρωποι όταν δούνε βολβό παγκράτιου, σημαδεύουν το μέρος ολόγυρα με πετραδάκια. (Όπως κάνουν άλλοι αλλού με τα αυγά και τις φωλιές της θαλάσσιας χελώνας).
Σπόροι που ταξιδεύουν για ν’ ανθίσουν.
Κι ο νους μου πήγε ευθύς στον Ψυχίατρο Χρήστο Ξενάκη που πέντε χρονών έφυγαν οικογενειακώς με βάρκα απέναντι στην Τουρκία για να γλιτώσουν την Ιταλική κατοχή κι αποκεί στο Λίβανο κι έπειτα στην Αλεξάνδρεια. Κι έμειναν εκεί σε καταυλισμούς προσφυγικούς, και σπάνια σε σπίτι κανονικό, πέντε χρόνια. Άνθισαν, τα παιδιά της οικογένειας, μεγάλωσαν και ξαναήρθαν να βλαστήσουν εδώ και πάλι. Και ο Χρήστος ίδρυσε και μόχθησε για να κρατήσει ζωντανή την «Εταιρία Ικαριακών μελετών».
Κι αυτός και η εταιρία και όλες οι ιδέες, κι εκείνες που καρποφόρησαν κι αυτές που βούλιαξαν, κρινάκια της θάλασσας, ανθοί των περιστάσεων. Σαν θαύματα.
