Θα το δω λίγο καιρό ακόμα πως θα πάει το πράγμα και θα λάβω τα μέτρα μου. Μέχρι στιγμής οι γρήγορες εντυπώσεις από την ανακαινισμένη Μοδιάνο με δυό λέξεις: λουστρινέξ και κρυοκωλέξ!!
Δε λέω βέβαια να επιστρέψουν οι αρκουδοπόντικες που κυκλοφορούσαν εκεί, πιο μεγάλοι από τις γάτες, και η μπίχλα που είχε ανεβεί στον ουρανό… Αλλά κι αυτό πια το αποστειρωμένο και γυαλιστερό βρ’ αδερφέ μ’ που μας προέκυψε δεν το θέλω. Κάτι από ζωή παρακαλώ, μπορείτε ίσως; (Όχι το ντάπα-ντούπα του εξώστη που ήδη ακούγεται οχληρότατο ύπερθεν…)
Φοβούμαι πως θα πάρω μια μέρα τις πέντε αυτές ολόχρυσες κυρίες και θα σταθώ εκεί στη μέση, με το σήμα πάνω στους γρανίτες, μ’ ένα μαγκαλάκι και μια μασιά. Μ’ ένα παλιό «Ρομάντσο» —κι ο «Ελληνικός Βορράς» ή η «Μακεδονία» μια χαρά είναι— φύλλο-φτερό-καιόμενο, θα πιάσω να τις «καπνίζω» καλώντας τους φίλους μου για τσίπουρο διπλοαποσταγμένο. Ίσως και να καλέσω και κανέναν κλαρινιτζή από τη Δερόπολη να ξεσηκώσει κύματα εσωτερικά σε ζώντες και τεθνεώτες. Να ραγίσουν τα λουστρίνια τα γυαλιστερά και άψυχα και ν’ αρχίσουν να κλαίνε…
