Κατέβαινα στις 4.00 τ’ απόγευμα, ντάλα από πάνω ένας ήλιος μας τηγάνιζε κανονικά... Ιούλιος άστοργος. Απέναντι από το Βασιλικό Θέατρο πήρε κάπως να δροσίζει το πράγμα... Εγώ το δρόμο μου. Το σκοπό μου. Να τον πετύχω μονάχο…
Κάτω από τα δέντρα συνάντησα,
σε πλούσιο ίσκιο, το βάθρο μ’ αυτόν επάνω. Από τα «Σφαγεία», και την αφάνεια δέκα
τουλάχιστον χρόνων, το πως βρέθηκε εδώ εννοείται πως ανάγεται στα καθ’ εαυτού
«απίστευτα και όμως αληθινά".
Αύριο θα δειχθεί και τους Θεσσαλονικείς. Σπουδαίο γλυπτό του Γιάννη Παππά. Σεβαστική αποτύπωση. Αρχαγγελική, αποστολική, αριστοκρατική μορφή (όπως ήταν!). Τον παρατηρούσα ώρα μέσα στη σιωπή...(εγώ του έλεγα «είδες Ίων;», «έστιν ουν δίκης οφθαλμός…» μα κείνος τσιμουδιά. Πρίγκηπας!).
Ήμουν σε χείμαρρο χαράς αφημένος
και πήγαινα ώσπου ένα κόκκινο τρενάκι πίσω του με κανά
δυο παιδάκια στα μικρά βαγόνια έκανε την εμφάνισή του. Και τότε μόνο μου φάνηκε
πως τον άκουσα να ψιθυρίζει εκείνο το «Άφετε
τα παιδία ελθείν πρός με».
Γιατί αυτή τη φράση την αγαπούσε και τα παιδιά τα λάτρευε αληθινά!
ΥΓ. Αύριο (ημέρα της φρικτής του δολοφονίας στην Αθήνα του 1920) τα Ελληνικά Ταχυδρομεία τιμούν τον Ίδα με τρόπο συγκινητικό (γραμματόσημο, φακέλλους πρώτης ημέρας κυκλοφορίας, αριθμημένα λευκώματα σειράς...).
Τσιμπιέμαι... Διαπιστώνω πως είμαι ξυπνητός και δεν ονειρεύομαι!
