Βιβλιοθήκη στα σκουπίδια...

 

 

 

 

Βλέπεις κάποτε στους ξέχειλους κάδους των σκουπιδιών, ευκίνητες ουρές, όρθιες να αναδεύουν με χάρη τον αέρα. Γάτες της γειτονιάς αδέσποτες σε βουλημικό γιουρούσι που ψάχνουν για τροφή στις σακούλες με τα αποφάγια των ανθρώπων.

Τι γίνεται όμως αν αντικρίσεις το ίδιο στον μπλε κάδο με τα ανακυκλώσιμα κι όταν αντί για γατίσιες ουρές δεις πεντέξη ανθρώπινα κορμιά χωρίς… κεφάλι και χέρια (διότι αυτά βρίσκονται μέσα στον κάδο…) να ξεδιαλέγουν, με τρομερή δεινότητα, το περιεχόμενο μιας ολόκληρης πεταγμένης βιβλιοθήκης;

Μπορείς εύκολα να υποθέσεις πως κανενός μακαρίτη το σπίτι που άδειασε δεν θα είχε κληρονόμο ή αποδέκτη για τα βιβλία που αναπαύονταν σκονισμένα στα ράφια της. Χαρίστηκαν λοιπόν αυτά σε αυτούς εδώ τους ανθρώπους, τους ανώνυμους, τους πρώτους περαστικούς, τούτο το πρωινό του Οκτωβρίου. Όμως μη φανταστείτε τίποτα ρακοσυλλέκτες: Δίπλα σ’ έναν, από τους χωμένους με το κεφάλι μέσα στον κάδο, στεκόταν μια μεσήλικη γυναίκα που είχε κάνει τα χέρια της… εταζέρα μπροστά από την κοιλιά της κι εκεί πάνω ο άντρας της (ο χωμένος στον κάδο) απέθετε τα αλιευμένα από τα βάθη βιβλία. Πλάι στα πόδια ενός άλλου, με το ατσαλάκωτο παντελόνι και τα άψογα δερμάτινα σκαρπίνια, που αιωρούνταν είκοσι σχεδόν πόντους πάνω από τις πλάκες του πεζοδρομίου είδα ένα δερμάτινο χαρτοφύλακα (υποψίες περί δικηγόρου βιβλιόφιλου…).

Τέλος πάντων, κοιτάζοντας αυτήν την σύναξη, ένιωσα πως ίσως ποτέ αυτή η βιβλιοθήκη, όσο ήταν στα χέρια του ιδιοκτήτη της, δεν θα είχε γνωρίσει τέτοιες δόξες έρευνας και οριστικού… «δανεισμού». Δεν αποθανάτισα τίποτα με το κινητό από τη σκηνή γιατί ένιωσα πως παρίσταμαι  στην προέκταση (σε μικρό βάθος χρόνου) κάποιας κηδείας…

Απομακρύνθηκα κι έπιασα να σκέφτομαι το «μετά» των συναγμένων εδώ και μισό αιώνα βιβλίων της δικής μου βιβλιοθήκης… όταν…