Μνήμη Νίκου Α. Παναγιωτόπουλου
Και ύψωσε το ανάστημά του
Ανάμεσα στα ερείπια των τειχών της πόλης
– Στητό μέσα στο καταμεσήμερο και δεν άφηνε ίσκιο·
Όπως δεν αφήνουν τα φαντάσματα–
Μαύρο και αυστηρό το νιούτσικο κυπαρίσσι.
«Κρύψτε μου τη γύρω ασκήμια» είπε
Θέλω να ανεβώ στον ουρανό εν δόξη
Λογχίζοντας το αίθριο!
την ασχήμια πάλεψε, με κάτι ελάχιστους μαζί, συσσημους και συναιματους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΑΑ !
ΑπάντησηΔιαγραφή....οι ελαχιστοι θα σωσουν τους πλειστους...
ΑπάντησηΔιαγραφή