Η Βούλα Μανώλαρου μας είπε πως κάτω από ένα από τα τραπέζια όπου ακουμπούσαμε άλλος το βιβλίο του, άλλος το ποτήρι με το κρασί του κι άλλος την κούπα του καφέ στην πανσιόν της, κοιτάζοντας το πέλαγος κι απέναντι τους Φούρνους ή τη Σάμο, η Πάουλα Μίχαν, η σπουδαία σύγχρονη ιρλανδή ποιήτρια, που περνά κάμποσες μέρες κάθε χρόνο στα Θέρμα της Ικαρίας και καταλύει σταθερά στον «Αγριόλυκο» έχει γράψει «Εδώ γράφτηκε η ποιητική συλλογή…».
Η Πάουλα, αμετάφραστη ακόμα στην Ελλάδα (!!), εκδίδει σταθερά στην Ιρλανδία τα ποιήματά της στον εκδοτικό οίκο Daedalus.
Δεν μπήκα στον κόπο να προβώ σε έρευνα προκειμένου να εντοπίσω το αυτόγραφο (υποτραπέζιο) σημείωμα. Βρήκα όμως στο διαδίκτυο τη μικρή «συστάδα» Museum με ποιήματα της Paula Meehan (ΕΔΩ) κι είδα πως είναι γραμμένα το 2017 στα Θέρμα. Σκέφτηκα πως άξιζε να μεταφραστεί τουλάχιστον ένα από αυτά. Αρωγός η αγαπημένη μου Τασούλα Πανταζίδου και λίγο ο ένας λίγο ο άλλος το φέραμε μάλλον σε κατάσταση να διαβάζεται το ποίημα Invocation. Και το δίνουμε από το «χαρτοκόπτη».
Το συνταιριάζουμε με τη θέα που ίσως αντικρίζει η Πάουλα όταν γράφει τα ποιήματά της και μ’ ένα θαυμάσιο γλυπτό όστρακο από σπίτι Μουσείο του φίλου γλύπτη-ζωγράφου Βαγγέλη Ρίνα.
Επίκληση
Σαν τα παλιά σπίτια που φιλοξενούν φαντάσματα, έτσι και οι λέξεις.
Για παράδειγμα το μουσείον που μάς έρχεται από τους Έλληνες,
ένα μέρος για να τοποθετείς πράγματα που ευχαριστούν τις Μούσες,
ιερό ή κάθισμα για τις παλιές θεότητες.
Ό,τι θα βρεις εδώ μπορεί να μην είναι αυτό που γύρεψες.
Πλούσιος, φτωχός, πολίτης, θνητός, λόρδος, λαίδη:
χνάρια θνητά που με σχέδιο γίνηκαν αθάνατα.
Να αφεθείς καθώς διαβαίνεις την πόρτα τους·
ξέρε το πώς όλοι μετράμε το ίδιο εδώ: του αδυσώπητου χρόνου καταπιστεύματα
οι ζωντανοί, οι νεκροί, η ευλογία, η κατάρα.
Άνοιξε καρδιά και νου σ’ εκείνους που έχουν φύγει,
για να τιμήσουν τις μούσες– παρθένα, μητέρα, μπαμπόγρια,
κι έλπιζε να δεις φευγαλέα να γίνονται εννιά στο σπίτι αυτό
οι κόρες της Μνήμης, θεότητες της χάριτος.
