Mια Πρωτομαγιά...

Ο πόνος ζυγίζει το ίδιο με τη δράση
Συνέχισε να πονάς
Ολοκλήρωσε την προσφορά σου!

                  (Aλέκος Παναγούλης,  Συνέχισε να πονάς)

Πρωτομαγιά 1976... την ημέρα του θανάτου του Αλέκου Παναγούλη (ή της καλά σχεδιασμένης δολοφονίας του σε “ατύχημα”;) επέστρεφα στο χωριό μου από κάποιο σχολείο Βασικής Εκπαίδευσης Βαθμοφόρων Προσκόπων ντυμένος τη στολή μου, με λεωφορείο του ΚΤΕΛ Κοζάνης ... 

Πόσο θα ξένισε άραγε τους λιγοστούς επιβάτες που αντίκριζαν έναν δεκαεξάχρονο πρόσκοπο να κλαίει σπαράζοντας, καθισμένος στις πίσω θέσεις, καθώς άκουγε τις  ειδήσεις των πρώτων πρωϊνών ωρών, από εκείνο το γεμάτο παράσιτα ραδιόφωνο του  πούλμαν...
Ο ήρωάς μου Αλέκος Παναγούλης, ο παρ' ολίγον δολοφόνος του  δικτάτορα Παπαδόπουλου και ανεξάρτητος βουλευτής, ήταν νεκρός!

Την άλλη μέρα αντικρίσαμε -προς επίρρωσιν- σε φωτογραφίες εφημερίδων "το μοιραίο Fiat Mirafiori", την ράμπα του συνεργείου όπου αυτό προσέκρουσε, το ολόγυμνο  νεκρό κορμί πάνω στο μάρμαρο του νεκροτομείου (έτσι όπως συνηθίζαμε να βλέπουμε τις μορφές του νεκρού Χριστού, του Γρηγόρη Λαμπράκη, του Τσε Γκεβάρα...).

Για μένα αυτός ο άνθρωπος ήταν -και έξακολουθεί να είναι- το πιό ακριβό, αυθεντικό και ηρωϊκό σύμβολο της αντίστασης στη χούντα. Ο τίτλος "Εθνικός ήρωας",  που πρέπει να μοιράζεται με φειδώ και περίσκεψη, θα έπρεπε να του έχει απονεμηθεί. 

Σ' αυτόν, στον μάρτυρα Σπύρο Μουστακλή, στους στασιαστές αξιωματικούς και ναύτες του αντιτορπιλλικού "Βέλος" και στον φοιτητή Κώστα Γεωργάκη που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα το 1970...

Όμως κάθε Πρωτομαγιά -παράξενο!- θυμούμαι μονάχα τον Αλέκο Παναγούλη, τον αγώνα του και την άδική του μοίρα... 

Εδώ ένα σπάνιο ντοκουμέντο της (άλλοτε) ΕΡΤ για τον Αλέκο Παναγούλη.