Εξοβελισμοί εν όψει Πάσχα

    Δεν πέρασαν ούτε δεκαπέντε ημέρες και το   α σ υ μ β ί β α σ τ ο   επικυρώθηκε. Έγραψα κάτι το αντικληρικόν, ξεσηκώθηκαν τα Μέσα και ο αρχηγός αναγκάστηκε να «κρατήσει αποστάσεις» (ή, όπως έγραψε άλλο Μέσο, «με άδειασε»). Κι εγώ, ως όφειλα, έστειλα την παραίτησή μου. Δεν πήρα απάντηση, άρα έγινε δεκτή.

Όχι πως είχα κανένα αξίωμα – σκέτο μέλος ήμουνα. Αλλά είχα αναγγελθεί με την πρώτη ομάδα, το όνομά μου είναι γνωστό και τα Μέσα με ταύτισαν. Κι έτσι βρήκαμε τον μπελά μας και εγώ και το κόμμα. Εξακολουθώ να στηρίζω το Ποτάμι και να πιστεύω στον Σταύρο Θεοδωράκη. Λυπάμαι που άθελά μου του έκανα ζημιά. Αλλά ήταν πια πολύ αργά για να αλλάξω».  

                       [Σύντομη πολιτική σταδιοδρομία… ]

 

Πείσθηκα πια  πως το νεοελληνικό θεοκρατικό μόρφωμα (κατά το «Πατρίς- Θρησκεία-Οικογένεια») δεν αντιστοιχεί σε καμιά γνωστή επί Ευρωπαϊκού εδάφους κατάσταση. Πρόκειται για μια θλιβερή επικράτεια που ομοιάζει περισσότερο με τζαμαχιρίγια ή Ιρανικού τύπου δημοκρατία. 

Η επίφαση του δήθεν εκδυτικισμού της μονάχα στην ήδη χρεοκοπημένη ελευθεριάζουσα οικονομία της προσήκει. Τα ελευθεριάζοντα και συχνά μαφιόζικα πολιτικά ήθη (μόλις χτες διέρρευσε στον τύπο ότι οι μίζες των εξοπλιστικών πιθανότατα χρησιμοποιήθηκαν ακόμα και στο ξέπλυμα του εμπορίου κοκαΐνης) δεν ανήκουν σε καμιά Ευρώπη. 

Ζούμε σε κράτος που αποτελεί πεδίο δράσης φανταχτερών ρασοφόρων. Οι κρατικοί αυτοί υπάλληλοι, με τρόπο ο οποίος αντίκειται στις ιδιότητες και τις υποχρεώσεις τους, θεωρούν υποχρέωσή τους να εκφέρουν γνώμη επί παντός επιστητού, να επηρεάζουν δραστικά και καίρια την δημόσια διοίκηση και την πολιτική σκηνή, πράγμα όλως ασυμβίβαστο και παράδοξο για κρατικούς υπαλλήλους που θα όφειλαν να είναι πειθήνιοι, σοβαροί, ακομμάτιστοι και -εν προκειμένω- επικεντρωμένοι στο πνευματικό  και ποιμαντορικό τους έργο. Δεν χρειάζεται ούτε πανεθνικά συλλαλητήρια να οργανώνουν, ούτε ορδές χειροκροτητών να αφιονίζουν, ούτε να στήνουν πυρές βιβλίων έξω από βιβλιοπωλεία ή να σφραγίζουν κινηματογράφους κι αίθουσες τέχνης με εκφυλισμένα και βλάσφημα  θεάματα-εκθέματα. 

Δυστυχώς οι υπάλληλοι αυτοί κρατώντας και το μαχαίρι και το πεπόνι συνεχίζουν παραδοσιακά να ορκίζουν το πολιτικό προσωπικό της χώρας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας , της Βουλής και των Κυβερνήσεων μέχρι τον τελευταίο βουλευτή. Όπως και να  χρίουν/εγκρίνουν  επίσης τους -περισσότερους αν όχι όλους…- υποψηφίους στον κομματικό στρατό που θα πλαισιώσουν κάποτε το  πολιτικό ποιμνιοστάσιο.Κάθε χρόνο συνηθίζουν να σφραγίζουν την ματαιοδοξία τους με τη τελετή μεταφοράς του Αγίου Φωτός από τον Πανάγιο Τάφο με τιμές αρχηγού κράτους...

Ο  «ελευθερομανής» (κατά την προσεκτική διατύπωση του Θανάση Τριαρίδη) Νίκος Δήμου-ανεξάρτητα από το «άστοχο» timing που ορισμένοι όμως θεωρούν ότι με …στόχο, δολίως υποκινούμενος κλπ επέλεξε- δεν εξέφρασε τίποτε διαφορετικό από αυτά που κατά καιρούς δημοσίως πάντοτε και με το θάρρος της γνώμης  που τον διέπει διατυπώνει. Τότε όμως δεν ανήκε σε κομματικό σχηματισμό..

Παρακολούθησα όσα συνέβησαν χτες. Συντονισμένα, με χειρουργική ακρίβεια κινηθέντες οι κατάλληλοι άνθρωποι αφού οργίσθηκαν και πάλι δημοσίως παρακίνησαν το δημόσιο αίσθημα με …επιτυχία. Ο Νίκος Δήμου έθεσεν (αυτοβούλως) τον εαυτόν του εκτός του κόμματος του «Ποταμιού». Ο Πρόεδρος του κόμματος υποτάχθηκε σιωπηλά στην Κοινή γνώμη…

Ο κάθε κομματικός σχηματισμός πρέπει να είναι …. «εναρμονισμένος»!

Κι ο νοών νοείτω...

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ οπτικοακουστικών ντοκουμέντων της ντροπής

Εδώ ο …Άγιος Θεσσαλονίκης μας λέει πως το «Άγιον Φως» έρχονταν εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια από την Ιερουσαλήμ με τ’ αερόπλανο; 

Κι εδώ  γνωστός σε όλους μας δημοσιογράφος -του οποίου μακρινός πρόγονος θα πρέπει να είχε έρθει με τ' Άγιο Φως ως Χατζής απο τα Ιεροσόλυμα-  o οποίος διαρρηγνύει τα ιμάτιά του (γιατί θυμούμαι και πάλι τους Φαρισαίους;) στη συναγωγή της τηλεοπτικής καραγκιοζαρίας και συνιστά με αυστηρή προειδοποίηση τον νιόβγαλτο  πολιτικό αστέρα Σταύρο Θεοδωράκη να λάβει μέτρα.