Αποκρουστικές "ωμότητες"...

   Go, go, go, said the bird. 
  Human kind cannot bear too much reality.

                                                                                             T.S. Eliot,  Four Quartets 

                                                                         Gemaldegalerie, Berlin .Φωτ. Ν. Τσίγκας

Αυτά που αντικρίζουμε σε πραγματικό χρόνο (real time, on camera, live κλπ) ... από τα μέρη που εξαπλώνεται το Κράτος του Χαλιφάτου του ISIS στη Συρία ή το Ιράκ... Στην εξεγερμένη Λιβύη, την Αίγυπτο και σ' άλλες χώρες της Αφρικής όπου οι ακραίοι μουσουλμάνοι δρουν πλέον χωρίς έλεγχο.... Αλλά κι όσα συμβαίνουν - αραιά ακόμα πολύ μα που τόσο έντονα σκαλώνουν στη μνήμη - σε μεγαλουπόλεις στις Δύσης... Αυτό τέλοσπάντων που πληροφορούμαστε ότι συμβαίνει.... Μπορεί να απέχει πολύ από την πραγματική κατάσταση -με περισσότερες τις πιθανότητες να την ξεπερνούν  σε φρίκη, ωμότητα, και βαρβαρότητα -.

Νέοι που ασπάστηκαν το Ισλάμ  εφορμούν, όλο και πιό συχνά, σε δημόσιους χώρους, σε μνημεία, σχολεία, αθλητικές εκδηλώσεις και γαζώνουν αδιακρίτως ανύποπτους ανθρώπους στην "πολυπολιτισμική" Δύση. Κρατώντας μανσέτες για τα μπανανόδεντρα κομματιάζουν μέσα σε δρόμο του Λονδίνου κάποιον στρατιώτη. Ή στην Οτάβα με τσεκούρι έναν ανύποπτο αστυνομικό. Mαυροντυμένοι σφάχτες εκσφενδονίζουν με στόμφο το παραληρητικό τους κατηγορητήριο προς τους "άπιστους" και τη Δύση έχοντας πεσμένο στα γόνατα το υποψήφιο θύμα τους που σε λίγο θα γείρει ακέφαλο και άψυχο στην παγκόσμια -ελέω διαδικτύου- θέα. Hρωϊκοί μαχητές του Ισλάμ που εξανδραποδίζουν πόλεις και χωριά απίστων και προδοτών. Το κουρδικό Κομπανί αβοήθητο. Και το Κομπανί παρανάλωμα. Ανατριχιαστικές φωτογραφίες, βίντεο ή δημοσιογραφικά άρθρα φτάνουν στα ηλεκτρονικά μας γραμματοκιβώτια με αυξανόμενη συχνότητα. Και τότε στανικώς, με κάποιον επιτακτικό και ακατανίκητο τρόπο, τέτοιον που μονάχα μια νεύρωση τρομερή -σαν κι αυτή του φόβου του θανάτου μπορεί να υπαγορεύσει, αφήνουμε κι εμείς να ξεγλυστρήσει και  να διαρρεύσει -via our mailing list- η φρίκη...
 Από τη μια ο θάνατος σε κρεββάτι: το βλέμμα-πεποίθηση του Δυτικού ανθρώπου, του πνευματικού ταγού, του ανθρωπιστή, του ειρηνιστή, του θρησκευόμενου ("μ' έναν λυγμό τελειώνει ο κόσμος"-T.S. Eliot ). 
Κι από την άλλη ο βίαιος θάνατος ("μ΄έναν κρότο τελειώνει ο κόσμος"-Εzra Pound) μ' όλη τη φρίκη της βίας που τον προκαλεί. Ο θάνατος που σε βρίσκει πέφτοντας από αεροπλάνο που πετάει σε ικανό ύψος πάνω στον Ρίο Νε Λα Πλάτα με δεμένα τα μάτια. Μελανιάζοντας στα χαρακώματα του Α΄Παγκοσμίου πολέμου από "αέρια μουστάρδας" ή στο "ντούς του Κυκλώνα" (Zyklon B) στα στρατόπεδα των Ναζί. Βράζοντας στα υπόγεια της Δρέσδης ή μέσα στο νερό του Έλβα από την εκδικητική "καταιγίδα φωτιάς" των Συμμάχων. Ή τότε που  οι άνθρωποι γίνονταν δαγκεροτυπίες στους τοίχους της Χιροσίμα ("Σκιάς όναρ άνθρωπος" του Πινδάρου). Θυμούμαι τον Νικηφόρο Ουρανό  και την άθλια τύχη του. Το κρανίο του να γίνεται κύπελλο που υψώνει στα χείλη του γεμάτο κρασί ο Βούλγαρος βασιλιάς Κρούμος. Τα κεφάλια που κατρακυλούν στις πλαγιές των διηγημάτων του Βαλτινού. Οι "πηγάδες" του εμφυλίου. Τα κομμένα κεφάλια στα βιβλία του Ιωάννου και του Μπακόλα. "Τα κεφάλια εκείνων των δύο" στην πλατεία της Λαμίας. Οι καμμένοι με "ναπάλμ" στα χωριά των βιετκόνγκ. Οι "εκκαθαρισθέντες" στη Σρεμπρένιτσα... Όλα αυτά θυμούμαστε με μιας τότε...

  Και νά, κάτι πια μας σπρώχνει ευθύς να "κοινοποιήσουμε" αυτό που μας βαραίνει - ήγουν να το μοιραστούμε, να το φορτώσουμε και σε άλλες πλάτες-  να βρούμε ανακούφιση ή κάποιο χέρι να κρατηθούμε από την δίνη που μας παρασύρει στην απελπισία για το μέλλον (βλέπε: κατάντια) και του σημερινού ανθρώπου.

 Δυστυχώς όμως ο κόσμος είναι χτισμένος πάνω σε κοίτες ποταμών αίματος και δακρύων. Όλες οι μεγάλες αλλαγές, όλες οι κατακτήσεις, όλες οι ελευθερίες που κερδήθηκαν χωνεύτηκαν μέσα στη φωτιά της βίας. Οι εκατόμβες νεκρών στους αδιάκοπους πολέμους αυτά τα κομμένα κεφάλια και οι διαπομπευμένοι νεκροί ήταν αυτά που έγραψαν την παγκόσμια ιστορία και θεμελίωσαν τον ..."Δυτικό κανόνα". Και στο παρελθόν και στο μέλλον όπου και να κινηθούμε δεν πρόκειται ν' αντλήσουμε διαφορετική εμπειρία. Ούτε ο Πολιτισμός ούτε το βάθος της Παιδείας δεν είναι αυτά που θα υπαγορεύσουν αλλιώτικη συμπεριφορά σε μια δεδομένη "ιστορική" στιγμή (γιατί θυμάμαι τον σπουδαγμένο στη Δύση Πολ Πότ και θυμάμαι τον φιλότεχνο, χορτοφάγο Αδόλφο - με την απέραντη βιβλιοθήκη και το κρυφό αρχιτεκτονικό μεράκι -  όπως επίσης τον σινεφίλ, βιβλιοφάγο και μουσικόφιλο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι...). 

Τις προάλλες, σχεδόν απερίσκεπτα, κοινοποίησα σε κάποιους φίλους και γνωστούς μου -στην πραγματικότητα ξεφορτώθηκα αντί να τα πεταξω στο "καλάθι"- όλα αυτά αυτά τα κομμένα κεφάλια που αντίκρισα, έτοιμος να κάνω εμετό, σε δεκάδες φωτογραφίες από τη Συρία όπου μαίνεται ένας εμφύλιος σπαραγμός.

Όλοι όμως οι άνθρωποι δεν -είναι υποχρεωμένοι να- αντέχουν το ίδιο...

                                      Φωτ. Ν. Τσίγκας

 Ένας από τους φίλους που πήρε το mail  βγήκε νυχτιάτικα στο μπαλκόνι και κάπνιζε απανωτά δίχως να μιλά σε κανέναν. Με σκυλόβρισε την επόμενη μέρα...

Κι ένας άλλος που μου φαινόταν πιό ψύχραιμος -λόγω επαγγελματικής-επιστημονικής ιδιότητας και ιδιοσυγκρασίας-  κάθισε και μου έγραψε απανωτά ...mail:

• "Δεν βρίσκω τον λόγο να διασπείρονται σε μέιλ τέτοιες σοκαριστικές εικόνες... Δεν αποκαλύπτουν κάτι καινούργιο, ούτε μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό ως μονάδες -δυστυχώς. 

• Ο άνθρωπος δεν είναι υπεράνθρωπος, και κάθε μέρα τον έχουν ανάγκη τα παιδιά του, οι ασθενείς του, η ζωή... Με συναισθηματισμούς δεν λύνονται αυτά - ούτε με σοκαριστικούς, ωμούς αιφνιδιασμούς (κι αυτοί είναι μια μορφή τρομοκρατίας - με πρώτες τις ειδήσεις των οκτώ). Θα έπρεπε να είχαμε αυτοκτονήσει ομαδικά ως ανθρωπότητα, μόνο και μόνο από διαμαρτυρία για πολλές γενοκτονίες. Θα άλλαζε κάτι; 

• Όχι λοιπόν. Κι αν δεν υπάρχουν ήρωες που να μπορούν με μια ρομφαία να σταματήσουν διαπαντός το κακό απ' τον κόσμο, υπάρχουν καθημερινοί ήρωες, σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Το να τους φρικάρω με όλη την παράνοια του κόσμου (την ήδη γνωστή) θα ήταν αψυχολόγητο.Δεν με κάνει πιο άνθρωπο να νιώσω το στομαχικό άλγος του πεινασμένου -αλλά το να βρω τρόπο να τον ταΐσω. Οι μεγαλύτερες ανθρωπιστικές επαναστάσεις γίνανε με ρεαλισμό. Όχι με την λογική "εφόσον δεν μπορώ να κάνω κάτι άμεσα, ελάτε όλοι να πάθουμε κατάθλιψη και διαταραχή μετατραυματικού στρες".

YΓ. Μου προκαλέσατε κεφαλαλγία, μου χαλάσατε τον ύπνο -και αντί μιας απλής συγγνώμης για την (υποκειμενική έστω) ενόχληση επιμένετε να υιοθετήσω ένα καταθλιπτικό συναίσθημα μέσα από το οποίο φιλτράρεται ο κόσμος του καθενός... Αντί να μεμψιμοιρώ καφενειακά, προτιμώ να πάω στα γραφεία της Unisef το απόγευμα, να προσφέρω το ελάχιστο για τα παιδιά του Τσαντ (της πιο φτωχής χώρας στον κόσμο) που γι' αυτά γίνεται μέγιστο (δείτε την τελευταία εκπομπή του Τσίμα). Εναλλακτικά, μπορώ να αυτοχειριαστώ που υπάρχει τόσο ακραία φτώχια. Ποτέ ο κόσμος δεν ήταν παράδεισος - αλλά ευτυχώς υπήρχαν πάντοτε άνθρωποι που προσπάθησαν να τον κάνουν λιγάκι καλύτερο. Το πιο εύκολο πράγμα είναι η απαισιοδοξία". 


Έτσι λοιπόν έχασα κάποιον σχεδόν φίλο...

Κι αυτό εξομολογούμαι τώρα  δημοσίως, συνειδητοποιώντας πως η κοινοποίηση  της βιωμένης φρίκης που έχει ήδη δημιουργήσει "τετελεσμένα" -θύματα χωρίς κεφάλια, ομαδικούς τάφους, εξανδραποδισμούς πόλεων, δυστυχίες ανθρώπινες και πολλά άλλα ακόμα- δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε. 

Απλά θα επιβεβαιώνει, γι΄ακόμα μια φορά, πως η παράνοια των πολέμων δεν έπαψε και δεν θα πάψει ποτέ κι απομένει μονάχα μια ηθική στάση ζωής που θα της αμύνεται, ίσως εις το διηνεκές, συνήθως χωρίς επιτυχία*...





*βλ. σχετικά "Ο βίος και η βία αν τα βρει σκούρα θα σε κάνει σαπούνι" του Γ. Ζήκα , για το βιβλιο του Αλεξ. Κοσματόπουλου"Ο Αγρός του Αίματος".

Γιώργος Δέρπαπας (1937-2014)

Γιώργου Δέρπαπα, Προσωπογραφία Οδ. Ελύτη- Εθν. Πινακοθήκη

[...] ένα είδος ερημιάς ιερατικής –που συγκλίνει και ταυτίζεται κάποτε με την ερημιά του διαστήματος και το δέος του αγνώστου- είναι το φωτεινό μυστήριο που αναδίδεται από τους πίνακες του Δέρπαπα [...] 

                                           Οδυσσέας Ελύτης

Ο τελευταίος μεσαιωνικός ζωγράφος και αλέκτωρ της επερχόμενης μέρας.                                                                                                                                                                                          
                                           Ηλίας Πετρόπουλος

To πλήρες κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη για τον Γιώργο Δέρπαπα  [ Το "σέρφιγκ" του ζωγράφου Γιώργου Δέρπαπα ] από το Εν Λευκώ / Τα μικρά Έψιλον, εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ 1992.

Φθινόπωρο στο Tiergarten

Πόλη που περιέχει ένα δάσος ή  δάσος που περιβάλλεται από μια πόλη; (ή Ο της φύσεως έρως)

Πολλές φορες εχω αναρωτηθεί αν το Βερολίνο χτίστηκε κάποτε γύρω από το συγκεκριμένο πάρκο ή αν απλώς ήταν η πόλη αυτή που άνοιξε τον κόρφο της για να χωρέσει το δάσος. [Το ίδιο έχω αναρωτηθεί για το Χάϋντ παρκ στο Λονδίνο και το Σέντραλ παρκ της Νέας Υόρκης].

Πάντως φαίνεται πως οι πόλεις που πρόκειται να ζήσουν, μέσα από τέτοια πάρκα έχουν θεμελιώσει την ...αλληλοεκτίμηση και τον απαραίτητο σεβασμό που αναπτύσσεται ανάμεσα στους κατοίκους και σ΄αυτά. Μιλώ γι' αυτά τα πάρκα -δάση σαν να πρόκειται για ζωντανότατους οργανισμούς  πράγμα που φυσικά εννοώ.
Προφανώς η διαφύλαξη-διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος -και κατά συνέπεια ο σεβασμός της φύσης των εμψύχων- αποτελεί προτεραιότητα σε "σοβαρούς" λαούς.

Ακόμα μια φορά στο Tiergarten του Βερολίνου είδα τα χρώματα να πέφτουν απλόχερα από τη παλλέτα  των δέντρων που φυλλορροούσαν. Κι αυτές είναι λίγες από τις εντυπώσεις μου...

Περισσότερα λόγια περιττεύουν μάλλον.

Θανάσης Tριαρίδης: θεατρικός και ...μνήμων

[ Εβδομήντα χρόνια μετά- Στην πόλη που της πήραν τους Εβραίους... ]

 

 

                                              Το Μνημείο του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη   (φωτ. Ν.Τ.)           

 Δυό θεατρικά έργα του συγγραφέα που "ανεβαίνουν" στη Θεσσαλονίκη έχουν σαν θέμα το "Ολοκαύτωμα".

 

• ΜΕΝΓΚΕΛΕ 

          19 Νοεμβρίου - 7 Δεκεμβρίου 2014 
          Θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης
          Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου.  Λάζαρος Γεωργακόπουλος
          και  Μυρτώ Αλικάκη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους

 Εδώ το έργο "ελεύθερο δικαιωμάτων"   [κατά την γνωστή ...παγία τακτική του Θ.Τ.]

• ZΥΚΛΟΝ Ή ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

        4 Μαρτίου του 2015 
         στο νέο θέατρο Black Box 
      της Θεσσαλονίκης 
         Σκηνοθεσία: Γιάννης Παρασκευόπουλος

 Εδώ -και πάλι !!!- το έργο ..."ελεύθερο δικαιωμάτων"    [τί να τα ξαναλέμε τώρα;]

Τι χρειάζεται να ειπωθεί ή να εξηγηθεί– αλλά και τι μπορώ να αρθρώσω εγώ- για τον ακριβό φίλο, τον παραγωγικότατο και πληθωρικό συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη;

Το σύμπαν του είναι αναστημένο με τις ανάσες του Ανθρωπισμού, του Διαφωτισμού. Στο έργο του το πνεύμα της Αναγέννησης (ολόκληρος "ο Δυτικός Κανόνας" στο σύνολό του) μοιάζει διαρκώς να  γκρεμίζεται και να ορθοποδεί ξανά μπροστά στην φρικτή διαπίστωση πως η ίδια η Δύση ήταν αυτή που πρόδωσε τον εαυτό της -και την πίστη μας σ' αυτήν- εκκολάπτοντας στα σωθικά της το απόλυτο Κακό, αυτό που τυχαία έφερε το όνομα Χίτλερ ή Μένγκελε. Τα Στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Άουσβιτς - Μπιρκενάου, το Νταχάου, την Τρεμπλίνκα και αλλού, ο διωγμός του διαφορετικού, των ιδεών, ο Θάνατος και το ξερίζωμα των ανθρώπων, τα καμένα βιβλία στις πλατείες, μια απαρηγόρητη μοναξιά απέναντι στη βία της ιστορίας, η συντριπτική και καθοριστική εξουσία της μάζας, το Ζυκλόν Β, ο δόκτωρ Μένγκελε και τα πειράματά του... Αυτά αναζωπυρώνουν κάθε φορά  σε μεγάλο βαθμό την συγγραφική του νεύρωση και δονούν τον συγκεκριμένο άνθρωπο στο να επαναλαμβάνει τις "εμμονές" του.

Τα βήματά  του στο θέατρο ύστερα από το μυθιστόρημα, την ποίηση, το διήγημα, το δοκίμιο, τις μαχητικές επιφυλλίδες, όλα καθοδηγημένα από μια αξιοζήλευτα βαθειά παιδεία, με τον λόγο του πάντοτε αιρετικό και ζωντανό, μας δείχνουν άλλη μια πτυχή και δυνατότητα εκτόνωσης του μαγματώδους φαινομένου που ονομάζεται Θανάσης Τριαρίδης. Δεν θα τον αδικούσα αν συμπλήρωνα δημοσίως κι αυτό που συχνά επαναλαμβάνει ένας πολύ καλός κοινός φίλος: "ο πιό καλός άνθρωπος του κόσμου" ή "ένας Άγιος ...χωρίς Θεό" όπως πιστεύω εγώ.

Ας αφήσω  όμως να διαβαστούν όσα γράφει ο ίδιος ο Θανάσης Τριαρίδης για τις δύο αυτές παραστάσεις τις οποίες σας συνιστώ (από τους φίλους μου απλώς  α π α ι τ ώ... ) να τις δείτε!

 

"Στις 15 Μαρτίου του 1943 έφυγε από τη Θεσσαλονίκη το πρώτο τρένο με τους υπό εξόντωση

Εβραίους για το Άουσβιτς. Επέβαιναν 2800 άνθρωποι (ανάμεσα τους γύρω στα 900 παιδιά). Πέντε μέρες αργότερα, στις 20 Μαρτίου, το τρένο έφτασε στο Άουσβιτς. Μετά από την πρώτη "Σελεξιόν" θα μπούνε στο στρατόπεδο 417 άνδρες και 192 γυναίκες. Οι υπόλοιποι θανατώθηκαν απευθείας στους θαλάμους αερίων.

Μέχρι τις 10 Αυγούστου 1943 είχανε φύγει από τη Θεσσαλονίκη για το Άουσβιτς 18 τρένα με περίπου 56.000 έως 58.000 ανθρώπους. Μετά το τέλος του πολέμου επέστρεψαν πίσω λιγότεροι από 2.000. Άλλοι 5.000 Εβραίοι της Ελλάδας εξοντώθηκαν από τους ναζί στο ίδιο χρονικό διάστημα με άλλους τρόπους.

***

                                      Το Γκέτο της Θεσσαλονίκης 1942-43 -Μουσείο Άουσβιτς     (φωτ.Ν.Τ.)

 Εδώ και δέκα χρόνια δημοσιεύω διάφορα κείμενα με προτάσεις για την διαφύλαξη της μνήμης του μαρτυρίου των Εβραίων συμπολιτών μου. Για την δημιουργία Τμήματος Εβραϊκών Σπουδών στο ΑΠΘ (που είναι χτισμένο πάνω στο συλημένο Εβραϊκό Νεκροταφείο), για την επαναφορά της αρχικής ονομασίας του Εβραϊκού Νοσοκομείου Χιρς αντί του σημερινού "Ιπποκράτειο", για την καθιέρωση Εβδομάδας Μνήμης Ολοκαυτώματος, για την εισαγωγή του μαθήματος της Αντιναζιστικής Εκπαίδευσης στα σχολεία. Στην αρχή αντιμετωπιζόμουν ως τρελός - και στη συνέχεια, και για πολλά χρόνια, ως επίσημος και στοχοποιημένος "ανθέλληνας". Με την εκλογή του Γιάννη Μπουτάρη στη δημαρχία Θεσσαλονίκης οι ελπίδες μου για την υλοποίηση κάποιας από τις προτάσεις αυτές αναπτερώθηκαν - για να απογοητευτώ και πάλι στη συνέχεια.

"Το κίτρινο αστέρι τυ Δαβίδ"-Μουσείο Νταχάου     (φωτ.Ν.Τ.)

Δεν κρύβω ωστόσο πως προχθές συγκινήθηκα καθώς είδα πως ο Μπουτάρης ανταποκρίθηκε στην πρόταση της Ελεάννας Ιωανίδου και φόρεσε κι αυτός το αστέρι των διωκόμενων Εβραίων στην τελετή ορκωμοσίας... Μπορεί πράγματι στην δεύτερη θητεία του να γίνουν κάποια από τα πράγματα που δεν έγιναν επί δεκαετίες - και μακάρι να γίνουν... Αλλά εγώ έχω μεγαλώσει αρκετά για να τα περιμένω όλα (ή για να περιμένω τα ελάχιστα) από τους άλλους.

Έτσι, τη θεατρική χρονιά που αρχίζει από αύριο (Σεπτέμβριος 2014 - Καλοκαίρι 2015), ξεκινάω μόνος μου δυο δράσεις στη Θεσσαλονίκη για την μνήμη του Ολοκαυτώματος και των δολοφονημένων Εβραίων συμπολιτών μου... Και θα το κάνω στον τομέα που (κάπως) γνωρίζω και (κάπως) το μπορώ: στο θέατρο, με δύο παραστάσεις έργων μου (που θα είναι και οι πρώτες θεατρικές δουλειές μου που θα ανέβουν στην πόλη που γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω). Από τις 19 Νοεμβρίου μέχρι τις 7 Δεκεμβρίου 2014 ανεβαίνει στο Θέατρο Αυλαία η παράσταση του ΜΕΝΓΚΕΛΕ (που ταυτόχρονα θα παίζεται και για δεύτερη χρονιά στην Αθήνα). Και από τις 4 Μαρτίου 2015 ανεβαίνει στο Θέατρο Black Box της Θεσσαλονίκης, σε πρώτη παράσταση, το έργο μου ZYKLON Ή ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ.

Ο ΜΕΝΓΚΕΛΕ είναι το έργο μου που ανέβηκε πέρσι στην Αθήνα στο Θέατρο Faust, σε σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου, με πρωταγωνιστές τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο και την Μυρτώ Αλικάκη. Η παράσταση θα συνεχιστεί και φέτος στην Αθήνα, θα παιχτεί στη Θεσσαλονίκη και, ενδεχομένως, και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

                                 Άδεια κουτιά  του ποντικοφάρμακου Zyclon B  -Μουσείο Άουσβιτς     (φωτ.Ν.Τ.)

Το ZYKLON Ή ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ είναι ανέκδοτο έργο - και ο τίτλος του παραπέμπει στο αέριο Zyklon B με το οποίο θανατώνονταν οι κρατούμενοι του Άουσβιτς. Είναι ένα έργο για την μνήμη του ολέθρου του Ολοκαυτώματος, για την ανυπόφορη Ιστορία που εισβάλλει στο ανυπεράσπιστο παρόν των ανθρώπων. Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος (ψυχή των ιστορικών για το θέατρο της Θεσσαλονίκης Νέων Μορφών) θα κάνει την σκηνοθεσία - κι ο Θωμάς Χαρέλας (διευθυντής του Αυλαία) θα κάνει την παραγωγή της παράστασης στον καινούριο χώρο που ξεκινάει στη Θεσσαλονίκη, το Black Box (στον παλιό κινηματογράφο Μετροπόλιταν).

Το ZYKLON προγραμματίζεται για να ξεκινήσει στις 4 Μαρτίου 2015 - και, σύμφωνα με το πρόγραμμα, θα κατεβεί στην Αθήνα μετά το Πάσχα. Αν όλα πάνε καλά, η παράσταση της Κυριακής, 15 Μαρτίου, θα γίνει ανοιχτή - σαν μια ελάχιστη μάζωξη για την μνήμη των 2800 μαρτύρων που ανέβηκαν στο πρώτο τρένο, 72 χρόνια μετά...

Αυτά από εμένα κι από όλους τους συντελεστές των παραστάσεων, με τις λίγες, ελάχιστες δυνάμεις μας. Για την μνήμη μιας πολιορκημένης πόλης...

Για την ιερή μνήμη των συμπολιτών μας που φύγανε..."

                                                     το trailer από την παράσταση στην Αθήνα στο Θέατρο FAUST