Ἀπριλίου, γενέθλιον…

Βαίνοντας αἰσίως (καί μέ τή βούλα...) στά μισά τῆς ἕβδομης δεκαετίας του βίου, κοίταζα αὐτήν ἐδῶ τήν «οἰκογενειακή φωτογραφία». Πρέπει νά εἶναι καλοκαίρι τοῦ 1962. Ἑξήντα καί βάλε  χρόνια πρίν στήν αὐλή τοῦ σπιτιοῦ μας...

Μέ συγκινεῖ αὐτή ἡ ὁμαδική σύμπνοια, ἐτοῦτο τό πειθαρχημένο καί ἀγέρωχο κοίταγμα πρός τό φακό (ὅλων πλήν ἐμοῦ τοῦ νῦν γράφοντος). Τά πρόσωπα —τά πιό πολλά χαρίεντα— φαιδρύνονται ἀπό ἐλαφρά ὑπομειδιάματα. Ἄλλα ἀμήχανα κάπως (οἱ πιό ἡλικιωμένοι... Οἱ ἄλλοι ὅλο δροσιά καί νιᾶτα). Σέ μερικούς μιά αὐστηρότητα πού τους ἀπομακρύνει, λές καί τό πρόσωπο ἐπιχειρεῖ νά ἀντλήσει κύρος ἀπό τή στιγμή. Ἀλλοῦ διαβλέπεις ἕνα εἶδος αἰσιοδοξίας. Μπορεῖ καί νά προκύπτει ἀπό κάποια πεποίθηση ἐνδόμυχη γιά μακροημέρευση. (Ἀποτύπωση τῆς ἀφοβίας θανάτου).

Τούς μέτρησα. Δεκατρείς ἀπό ὅσους βλέπω ἐδῶ, ἔχουν περάσει ἤδη ἀντίπερα. Ἐλένη, Εἰρήνη, Γιάννης, Λούδα, Βάια, Μαριάνθη, Χρῆστος, Θανασάκης, Νίτσα, Θεοχάρης, Θωμαή, Ἀναστασία, Κλεοπάτρα…

Ἕξη πορευόμαστε στή ζωή ἀκόμη. Tουτέστιν: ὁλόκληρη ἡ λευκοντυμένη ἀκολουθία τῶν πέντε παιδιῶν (ἐγώ ὁ παράταιρος μέ τή ριγέ μπλούζα καί τό πεδιλάκι, στήν ἀγκαλιά τῆς Κλεοπάτρας) καί ἀπό τούς «μεγάλους» ἡ Ἀλεξάνδρα μέ τήν ὡραία πλεξούδα τῶν μαλλιῶν καί τήν «αὐθάδικη» κοψιά (τώρα πιά στά ὀγδόντα ἕνα της κι αὐτή).

Προσέχω τά «δοντάκια» τῆς φωτογραφίας. Δαγκώνουν τόν χωρόχρονο καί ἀποσποῦν μέ τρόπο τήν ὁμήγυριν τῶν φωτογραφιζομένων σ’ αὐτή τήν ἐφ’ἅπαξ παρηγορητική ἀποτύπωση «τοῦ ὑπάρχειν».

Μέχρι πού καί τά χρώματα στίς φωτογραφίες θά ξεθωριάσουν. Ὤσπου  στό χαρτί δέ θά μπορεῖ νά ξεχωρίσει κανείς: σκιά, ὄνειρο, ἄνθρωπο...