Ἁγίου Πνεύματος

 ...και Η μικρή βόλτα του νεκρού ποιητή.

 

                                                                           φωτ.Ν.Τ.

Για κάποιον λόγο, αισθανόμουν πολύ καλά ψάχνοντας. Όλα ξεκίνησαν από μια ταινία του Κουροσάβα. Ξεκινάω μια μέρα μ' έναν φίλο να πάω να δω το Καγκεμούσα, στην Κυψέλη. Είχαμε πιει και διάφορα και μπήκαμε στο απέναντι ρεύμα στην Πατησίων. Μας σταμάτησε ένας αστυνομικός και του μίλησα με τέτοιο παθιασμένο τρόπο, που μας άνοιξε τον δρόμο για να περάσουμε. Βλέποντας την ταινία, σκέφτηκα «σε τι Θεό πιστεύουνε αυτοί και παίζουν έτσι;». Υπήρχε μια άποψη ότι η τέχνη είναι τόσο σοβαρή όσο η ζωή. Ο ηθοποιός είναι κύριος του εαυτού του. Δεν είναι ο γελωτοποιός που θα διασκεδάσει τον άρχοντα, όπως γινόταν στον Μεσαίωνα.

(O Άρης Ρέτσος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO «ΚΛΙΚ»ΕΔΩ ) 

 

Τώρα θα μου πείτε … «Μα ποιος θυμάται και ποιός γνωρίζει τον Ρέτσο;… Ζει, για πέθανε;», και, «who cares; στο κάτω κάτω της γραφής βρ’ αδερφέ μ’;». Κι επίσης ποιος θυμάται τον ποιητή Αλέξη Τραϊανό; («Και, τόσους  άλλους losers» ξανά θα μου πείτε…). Ωστόσο, διέσωσε τη μορφή του, σε ασπρόμαυρο  φιλμάκι 8 mm, ο κινηματογραφιστής φίλος του Μίλτος Αρβανιτάκης, ακτινολόγος του ΕΣΥ στον επαγγελματικό του βίο. Ιδού λοιπόν Η μικρή βόλτα του νεκρού ποιητή (ο σύνδεσμος ΕΔΩ). Ο μακαρίτης ο Θ. Μπασιάκος (Γκαγκάν) μνημονεύει σ' ένα του ποίημα αυτό το «ταινιάκι»:      

     

Η ΒΟΛΤΑ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

- μνήμη Αλέξη Τραϊανού -

Ο ποιητής που κάνει τη βόλτα του στην οδό Πατησίων

Ο ποιητής με τα χέρια σταυρωμένα πίσω

ή στις τσέπες

Ο ποιητής σκεπτικός

ή που σφυρίζει μια μελωδία ελαφρά

και πάει –

είναι ένας  ν ε κ ρ ό ς  ποιητής.

Κανείς φυσικά δεν τον είδε

(ποιος καταλαβαίνει έναν νεκρό ποιητή που κάνει ήσυχα

τη βόλτα του).

Μόνον ίσως ο περιπτεράς στο περίπτερο

που σταμάτησε

(αγόρασε σπίρτα και μια σοκολάτα «ΙΟΝ» αμυγδάλου)

 

Αλλά κι’ αυτός – λέτε κατάλαβε άραγε τίποτα;

 

Όμως, δικαίως, θα αναρωτηθεί κανείς …«Και ποιος είναι πάλι αυτός ο Αρβανιτάκης;». [Όπως ρωτούσαν τον Μάριο Χάκκα. Τι είναι ο  Γκόρπας;  (ο Θωμάς). «Γκόρ­πα, Γκόρ­πα, (Ποι­ὸς εἶ­ναι; Νὰ πὰ νὰ τὸν μά­θε­τε».) τους απαντούσε γράφοντας το διήγημά του Γκορπισμός, της συλλογής Ο Μπιντές και άλλες ιστορίες].

Τον Αρβανιτάκη έπρεπε να τον έχουν πολλοί υπόψη τους για μια του μετάφραση και μόνον (κρατικό βραβείο λογοτεχνικής μετάφρασης—ποίησης εν προκειμένω— του 2016). Και μαζί μ’ αυτόν ο, γεμάτος ξερολιθιές και πικραλίδες ιατρικός κόσμος, θάπρεπε να έχει επίσης υπόψη του τον Αμερικανό ψυχίατρο και ποιητή Ρίτσαρντ Μπέρλιν και τουλάχιστον τη μια από τις τρεις σπουδαίες μεταφράσεις ενοτήτων των ποιημάτων του «Εγχειρίδιο Ανατομίας» που μετέφρασε ο Αρβανιτάκης. Θα ήταν όλοι τους καλύτεροι γιατροί και καλύτεροι άνθρωποι. Και η ιατρική καθημερινότητα …αισθαντικότερη.

Σε τέτοιους αντιπνευματικούς καιρούς, παραμονή της εορτής του Αγίου Πνεύματος που ακόμα γιορτάζεται (μεγάλη η Χάρις του!), ταύτα εμνήσθην, ξεπατίκωσα, αντέγραψα και είπα.