Ευανθία Σούτογλου Νεράντζι και τζιτζίκι, 1997,
λάδι σε μουσαμά, 24 x 30 εκ. [λεπτομ.]
Η ποιήτρια Όλγα Ντέλλα γράφει για την εμπειρία της ανάβασης στη έρημο του Σινά:
[…] Οἱ ἐλιές —ἀνθισμένες σὲ μιὰ βραδιά— συνοδεία ὥς τὴν εἴσοδο τῆς Ἀκολουθίας. Μιὰ γάτα κατέβηκε τρέχοντας, ἄλλος κανείς, προϋπαντεῖ ὥρα ὀρθρινή. Τρέχω νὰ προλάβω τὸ ἀβάδιστο τῶν ἀνθρώπων
[...] Ἀνεβαίνω, κι ὅσο ἀνεβαίνω πρόσωπα εἰσέρχονται, γίνονται σχεδόν προσευχή, αὐτοσχέδιες σχεδίες μέσα στὴ θάλασσα τῆς ἐρήμου.
[…] Φτάναμε, ἔφτασα, φτάσαμε. Πῶς νὰ γλιτώσει κανείς ἀπ’ τοὺς λυγμούς.
Κάτω ἡ θάλασσα.
Ναὶ, ἡ ἔρημος τῶν ὀρέων ἦτανε θάλασσα.
Φουσκοθαλασσιά.
[Το κείμενο ΕΔΩ]
Και η αδικοχαμένη Νίκη Μαραγκού (1948-2013) γράφει στο ποίημά της «Στὸ δρόμο γιὰ τὴ Δαμασκό»:
Στὸ δρόμο γιὰ τὴ Δαμασκό
μὲ τὴν Πανσὲληνο
δὲν ξὲρω ἄν συνάντησες
κὰτω ἀπ’ τὶς σιδηροδρομικές γραμμὲς
ἕναν τυφλό ζητιάνο
ἄν σοῦ ’δωσε τὸ φυλαχτό
γιὰ τρεῖς δεκάρες [...]
[…] γιὰ νὰ ποιήσεις μικρήν ἀνθύμησιν
τοῦ ἐμποδισμένου κόσμου
καὶ νὰ λάμψουν μὲ φωτιές οἱ πύργοι
ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα μέχρι τήν Πόλη.
Μικρήν ἀνθύμησιν… (Όχι, δεν είναι λάθος η δεύτερη λέξη…). Δεν μπορώ να βγάλω από το νου μου το τέλος της Νίκης, δεν μένω αδάκρυτος κάθε που πιάνω στα χέρια μου το Divan, την ποιητική της συλλογή από ΤΟ΄ ΡΟΔΑΚΙΟ΄, με το θαυμάσιο έργο της Ευανθίας Σούτογλου στην εκπληκτική σύνθεση του εξωφύλλου (Έτσι τυπώνονται τα …«κανονικά» βιβλία παίδες! μας λέει ίσως με τον τρόπο της η Τζούλια Τσιακίρη). Σ’ ένα δρόμο, πάλι στον αραβικό κόσμο, χάθηκε η Νίκη…
Και δεν μπορώ να βγάλω στιγμή από το νου μου πως η Όλγα Ντέλλα («συστεγασμένη» ένα φεγγάρι κι αυτή στο Ροδακιό) έχει αποφασίσει χρόνια τώρα να ανεβαίνει βουνά κι εκεί που απλώνονται για τους άλλους πεδιάδες …
Δυο γυναίκες μας ασκούν σε μυστική οδοιπορία σε δρόμους πυρός, σε ανάβαση πάνω σε θάλασσες ορέων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου