Η θηλυκιά Μάνη...

                                       

                                                στον Νίκο Α. Παναγιωτόπουλο

 

           Αρεόπολη, φωτ. Ν.Τ.    

 

 […] Κόβοντας φαραώσυκα στὴ Μάνη στοχαζόμουνα τὴν ἔξωμη Ἀμερική

μὲ μαυρομαντηλοῦσες ἀπ’ τὴν ἄκρα τῆς θεότητας

ἀπορρίπτοντας δογματισμούς τὰ φραγγέλια τῆς ύπαρξης.

 

Νίκος Καροῦζος, Ἀλλάζω τὶτλο μὲ σκληρή χημεία

 

 

Tώρα το πήρα χαμπάρι. Χρειάστηκε πολλά χρόνια να περάσουν… Γιατί στη Μάνη τόσα θηλυκά ονόματα; Η Μάνη, οι  ελιές της, οι ακούνητες μαύρες πέτρες της-οι πυρωμένες ξερολιθιές της, η θάλασσά της…

Κοιτάζοντας ξανά αυτή τη φωτογραφία, ίσως δεκαπέντε χρόνια πριν τραβηγμένη στο «σταθμό» του ΚΤΕΛ στην Αρεόπολη, οι τρεις γυναίκειες δυάδες, τρία διαφορετικά πλάνα στην ίδια φωτογραφία, τρεις και περισσότερες ιστορίες κρυμμένες —βάλτε με το νου σας τώρα…

Βάζω λοιπόν στη θέση τους πότε δυο ελιές που σιγομιλούν μεταξύ τους, πότε δυο πέτρες που κρατούν το χώμα στο μέρος του να μη γυμνώσει το βουνό από το θυμάρι, πότε δυό μικρές αλυκές πάνω στα βράχια που τις τρέφει η θάλασσα με το φιλί και τις πλουτίζει.

Ο οδηγός του λεωφορείου (όπως και ο περαματάρης στο Ταίναρο) που θάρθει, είναι οπωσδήποτε ένας άντρας μικρόσωμος, ξερακιανός και μαυριδερός και θα φτάσει στην ώρα του για το δρομολόγιο... 

Μέχρι τότε όμως ας μη πάψουν τα ταξίδια, ας μην σωπάσει η κουβέντα, ας μη ξεχαστεί το σμίξιμο ούτε το παίξιμο με τη ζωή...

 

 

Το ορφανό της Πριγκήπου

 

 

                                                                                                    ΠΗΓΗ: Kathimerini

 

Έχει χαρακτηριστεί σαν το μεγαλύτερο ξύλινο κτίριο της Ευρώπης. Είχε κλείσει τυπικά/οριστικά το 1977. Η μοίρα του όμως είχε προδιαγραφεί ήδη από τον …Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο (επιτάχθηκε και μετατράπηκε σε στρατιωτική σχολή, αργότερα σε κατάλυμα Ρώσων προσφύγων που έκαψαν μέχρι και τα πατώματα για να μην πεθάνουν από το κρύο). Μαζί με την, σχεδόν πλήρη,  εξαφάνιση του ελληνικού στοιχείου της Πόλης, από τα γεγονότα του 1955 και μετά, περίμενε τον χαρακτηρισμό του ως ένα από τα δεκάδες βακούφια του Πατριαρχείου ώστε να «διασωθεί». Το Εθνικό Ορφανοτροφείο της Πριγκήπου, πεντάρφανο σήμερα, σ’ αυτήν τη σπαρακτική του «πόζα», λες και ψιθυρίζει τους στίχους του Αχιλλέα Παράσχου: 

 

Τῆς μοίρας ἀποπαίδι, σὰν φθινοπώρου φύλλο

τὸ ἄσκοπό μου βῆμα ἐδῶ κ’ ἐκεῖ πλανῶ·

κανείς δὲν μ’ ἀγαπάει, κανείς δὲν μ’ ἔχει φίλο,

γιατί δὲν ἔχω μάνα καὶ εἶμαι ὀρφανό!

 

        Ἀχ. Παράσχου, Τὸ ὀρφανό, στιχ. 9-12. Ποιήματα, Γ΄, 1881

 

 

 

 

 

 

 

 

Αποτίμηση εκλογικού αποτελέσματος

 

 

 

«Σπαρτιάτες» εκδρομείς

«ελληνόψυχοι» δριμείς,

στους τριακόσιους της Βουλής

ήρθαν με τ’ οτομοτρίς.

Πωλητές κηραλοιφών,

«Νίκη» Ελλήνων Χριστιανών,

—η ζαβή Ορθοδοξία—

μπήκε στη μισθοδοσία,

της Βουλής—βρε— της Βουλής...

 

Κι ο Αλέξης κατηφής, 

μα πάντα ωραίος,

τείνει στο …παραιτηθείς 

και τέως.