Regina rosas amat…
(κι ο «Τόνυ» τους
πανσέδες!)
Τον «είπαμε» στην αρχή «Πατριάρχη».
Με εντυπωσιακό παρουσιαστικό, ήσυχο γατί, αριστοκρατικά βραδυκίνητο και υπομονετικό. Λίγο η λευκή γενειάδα μπροστά
στο στήθος, το μαύρο ράσο και κυρίως η μεγαλοπρεπής θυσανωτή ουρά του (σαν σκίουρος!) μας είχαν αναγκάσει
να τον ονομάσουμε έτσι. Έλειπε βέβαια ο βαρύτιμος σταυρός...
Ίσως ήταν κάποιος έκπτωτος
Πατριάρχης, αφού μας κουβαλήθηκε βρώμικος, γεμάτος κολιτσίδες, χώματα και μικροτραύματα
—από τις «παλιοδουλειές» της νύχτας σε κήπους, παρτέρια και σε χωράφια. Σιγά σιγά
όμως καθαρίστηκε, γυάλισε το τρίχωμά του. Κούκλος έγινε. Βρήκε θαλπωρή στο μπαλκόνι
μας. Συγκαταλέχθηκε μαζί με καμιά δεκαριά γατιά αρσενικά και θηλυκά «εις το τροφείον»…
Έγινε ξεκάθαρο αργότερα
πως μας είχε έρθει βρώμικος επειδή… πενθούσε: Τον είχε αφήσει ξαφνικά η προστάτιδα
οικογένεια, από την απέναντι πολυκατοικία, που αναχώρησε ξαφνικά με την έκρηξη της
πανδημίας καθώς έπρεπε να συνδράμουν τους γονείς τους σε άλλη πόλη. Το ζωντανό
έχασε τα νερά του… Επιχείρησαν όπως μας είπαν να τον βρουν σε μια από τις επισκέψεις
τους και να τον πάρουν μαζί τους όμως στάθηκε αδύνατον. Πριν καιρό, που μιλήσαμε
μαζί τους, μας αποκάλυψαν και το πραγματικό βαφτιστικό του: «Ποιός; Ο Τόνι;» Είναι
λοιπόν επίσημα «Τόνι» πια αλλά του κοτσάρουμε καμιά φορά και το δεύτερο…
Η γυναίκα μου μου λέει
πως συχνά τον βλέπει να πηγαίνει και να ξαπλώνει πάνω στους πανσέδες στον κήπο.
Υποθέτω πως αυτό το κάνει σαν ένας καθόλα σοβαρός γάτος που αγαπά τη… σκέψη («πανσές»
από το pensée που σημαίνει ακριβώς αυτό).
Ίσως όμως είναι κι από τις
λίγες φορές που θέλεις οπωσδήποτε να μαλώσεις κάποιον (ή να τον καταβρέξεις!) επειδή
αγαπά να σκέφτεται ξαπλώνοντας ανάμεσα στα σκεφτικά, θλιμμένα και χαρωπά μαζί, ερωτικά λουλούδια
της άνοιξης, τα τόσο δεμένα με τη Βικτωριανή εποχή…
