Regina rosas amat…
(κι ο «Τόνυ» τους πανσέδες!)
Τον «είπαμε» στην αρχή «Πατριάρχη». Με εντυπωσιακό παρουσιαστικό, ήσυχο γατί, αριστοκρατικά βραδυκίνητο και υπομονετικό. Λίγο η λευκή γενειάδα μπροστά στο στήθος, το μαύρο ράσο και κυρίως η μεγαλοπρεπής θυσανωτή ουρά του (σαν σκίουρος!) μας είχαν αναγκάσει να τον ονομάσουμε έτσι. Έλειπε βέβαια ο βαρύτιμος σταυρός...
Ίσως ήταν κάποιος έκπτωτος Πατριάρχης, αφού μας κουβαλήθηκε βρώμικος, γεμάτος κολιτσίδες, χώματα και μικροτραύματα —από τις «παλιοδουλειές» της νύχτας σε κήπους, παρτέρια και σε χωράφια. Σιγά σιγά όμως καθαρίστηκε, γυάλισε το τρίχωμά του. Κούκλος έγινε. Βρήκε θαλπωρή στο μπαλκόνι μας. Συγκαταλέχθηκε μαζί με καμιά δεκαριά γατιά αρσενικά και θηλυκά «εις το τροφείον»…
Έγινε ξεκάθαρο αργότερα πως μας είχε έρθει βρώμικος επειδή… πενθούσε: Τον είχε αφήσει ξαφνικά η προστάτιδα οικογένεια, από την απέναντι πολυκατοικία, που αναχώρησε ξαφνικά με την έκρηξη της πανδημίας καθώς έπρεπε να συνδράμουν τους γονείς τους σε άλλη πόλη. Το ζωντανό έχασε τα νερά του… Επιχείρησαν όπως μας είπαν να τον βρουν σε μια από τις επισκέψεις τους και να τον πάρουν μαζί τους όμως στάθηκε αδύνατον. Πριν καιρό, που μιλήσαμε μαζί τους, μας αποκάλυψαν και το πραγματικό βαφτιστικό του: «Ποιός; Ο Τόνι;» Είναι λοιπόν επίσημα «Τόνι» πια αλλά του κοτσάρουμε καμιά φορά και το δεύτερο…
Η γυναίκα μου μου λέει πως συχνά τον βλέπει να πηγαίνει και να ξαπλώνει πάνω στους πανσέδες στον κήπο. Υποθέτω πως αυτό το κάνει σαν ένας καθόλα σοβαρός γάτος που αγαπά τη… σκέψη («πανσές» από το pensée που σημαίνει ακριβώς αυτό).
Ίσως όμως είναι κι από τις λίγες φορές που θέλεις οπωσδήποτε να μαλώσεις κάποιον (ή να τον καταβρέξεις!) επειδή αγαπά να σκέφτεται ξαπλώνοντας ανάμεσα στα σκεφτικά, θλιμμένα και χαρωπά μαζί, ερωτικά λουλούδια της άνοιξης, τα τόσο δεμένα με τη Βικτωριανή εποχή…
Εμείς είχαμε τον Αλέκο. Ο οποίος ήταν κοντότριχος βρετανικός και ασπροκόκκκινος. Τον υιοθετήσαμε λοιπόν ξέροντας ότι τον παράτησε η γειτόνισα πιτσιρίκα μόλις έπαψε να είναι κατσουλάκι χαδιάρικο. Εμείς τον βγάλαμε Αλέκο από αυτό που λέμε έγινε Αλέκος. Αλλά μόνο Αλέκος δεν έγινε. Μας αγάπησε εκ συμφέροντος ιδίως γατοτροφής πρώτης ποιότητας. Αλλά και διότι τα παιδιά και ο πατέρας μου τον κανάκευαν με το παραπάνω. Στην αρχή ερχόταν και νιαούριζε έξω από το παράθυρο όταν πήγαινα τα παιδιά για πιάνο στο Πλαγιάρι στο σπίτι των γονιών μου. Μετά όταν μετακομίσαμε ένα χρόνο πριν φύγουμε από την Ελλάδα ήταν συνέπεια μέσα έξω. Αγαπούσε ή φοβόταν τη Φιόνα την κόρη μου τόσο πολύ που όταν ήρθε μια μέρα μές τη λάσπη και εκείνη τον έβαλε στο ντούζ και τον έπλυνε με head and shoulders όχι μόνο δέν αντιστάθηκε αλλά κάθησε και τον στέγνωσε με πιστολάκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάθηκε κι αυτός μετά τον πατέρα μου. Έτσι εξαφανίστηκε μόλις φύγαμε τελευταία φορά που πήγαμε να δούμε τη μάνα μου με τη Φιόνα. Εκείνη παρηγοριέται λέγοντας: μπαμπά πολλά γατιά έχουν δυό σπίτια. Η γάτα δε γνωρίζει αφεντικό!
Ωραία ιστορία Φώντα...
ΔιαγραφήΝαι η γάτα δεν έχει αφεντικό. Αυτές για τις οποίες σου μιλώ εδώ (μηδέ του "Πατριάρχη" εξαιρουμένου) τρώνε κι από αλλού. Και σίγουρα κοιμούνται κάπου αλλού...
Σήμερα έκανε την εμφάνιση της μια πανέμορφη γάτα που συνήθως την βλέπω από την πίσω μεριά του σπιτιού να τρώει στα κλεφτά... Φαίνεται φοβισμένη και με τη εμφάνιση κάποιου "γίνεται λαγός". Κι ενώ τις έριχνα φαγητό εκείνη έκανεσε μένα και στις υπόλοιπες γάτες "χου" .. Το γνωστό επιθετικό απειλητικό "χου" της γάτας...
Άλλος χαρακτήρας επισήμως (μπροστά στο σπίτι) κι άλλος ανεπισήμως "πίσω"...
Τί να πεις;