Απόλυσις

 

 

 

 

Θυμούμαι, στο δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου του 1974 για το «πολιτειακό», όλους να βρίσκονται σε έξαψη καθώς ψήφιζαν για την κατάργηση  ̶ ή όχι ̶  της βασιλευομένης Δημοκρατίας. Ο «κυρίαρχος λαός» επέλεξε την Προεδρευομένη με ποσοστό συντριπτικά μεγαλύτερο (σχεδόν 70%) και ο Κωνσταντίνος ο Β΄ έχασε αμέσως …όνομα, ιθαγένεια και «Αρχήν». Έγινε με μιας από «Άναξ» «Τέως» (ο τέως, του τέως κλπ.) και πολύ συχνά «Κοκός»... Αφήνω δε κατά μέρος το Γλίξμπουργκ…

Θυμούμαι τη μάνα μου να έχει μοστράρει τη μέρα του δημοψηφίσματος πάνω της ένα επιχρυσωμένο τριαντάδραχμο από αυτά που είχαν «κοπεί»  για τους βασιλικούς γάμους το 1964. Το είχε από παλιά μετατρέψει σε μενταγιόν με αλυσίδα για να το κρεμάει στο στήθος. Σύσσωμο το «δημοκρατικό» σόι (θειοί, ξαδέλφια κλπ.),  σφοδρά την επέκριναν για τη στάση και τις εκλογικές προθέσεις που εξεδήλωνε με τέτοιο θράσος κι έτσι, σαν γάτα στριμωγμένη στη γωνία, καθόταν ακούγοντας τα εξ αμάξης… Την συμπονούσα και της παραστεκόμουν  σιωπηλά. Μια άλλη αγαπημένη θεία μου από την ομήγυρη, η Ειρήνη,  είχε κατεβασμένο το κεφάλι και δε μιλούσε. Ξέροντας τις πεποιθήσεις της καταλάβαινα πως απλώς δεν έριχνε λάδι στη φωτιά. Από όλο το σόι αυτές οι δυο γυναίκες ανήκαν καταφανώς στο ηττημένο 30% του  δημοψηφίσματος εκείνου…

Ήταν Δεκέμβρης του 1967. Όλη νύχτα πάλευε «η νύφη μας» μας η Ελενίτσα να γεννήσει το δεύτερο παιδί της στο σπίτι και ήμασταν εκεί με τη γιαγιά μου που ως (και ) μαμή πραχτική βοηθούσε την (κανονική)  μαία που είχε πια προχωρήσει τον τοκετό. Το βράδυ λοιπόν εκείνο, με το ραδιόφωνο στη διαπασών, ακούγαμε επίμονα, κατασύνεχα σαν διαπόμπευση:

 «Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος τρέχει από χωρίου εις χωρίον δια να κρυφθεί…»

Μετά χάθηκαν και η εικόνα και τ’ όνομά του από το προσκήνιο. Κι η μάνα μου έκρυψε το μενταγιόν…

Αργότερα, «περί του Βασιλέως» άκουγα μονάχα στην εκκλησία όπου στενά παρακολουθούσα (μέσα από το Ιερό ως παρατρεχάμενος κάθε Κυριακή) τα της Θείας Λειτουργίας. Πριν τον «Απόστολο» οι μελίρρυτοι δεξιοί ιεροψάλτες έψαλλαν το «Πολυχρόνιον». Μου πήρε καιρό μέχρι να καταλάβω τη λέξη. Νόμιζα στην αρχή «πολυθρόνιον» πως έλεγαν:

Πολυχρόνιον ποιείσαι Κύριος ο Θεός

Τον ευσεβέστατον Βασιλέα ημών Κωνσταντίνον

συν τη ευσεβεστάτη Βασιλίσση ημών Άννα Μαρίαν

συν τη ευσεβεστάτη βασιλίσση μητρί Φρειδερίκην

και τω ευσεβεστάτω διαδόχω αυτών Παύλον

Κύριε φύλαττε αυτούς

εις πολλά έτη (δις).

Μετά το χουντικό δημοψήφισμα του 1973 για την (sic) «Προεδρική Δημοκρατία» το Πολυχρόνιον σίγησε… Έμενε μονάχα ο καλότατος και όχι ιδιαίτερα εγγράμματος ιερέας, ο π. Παναγιώτης, κατά την «Απόλυσιν» να μορμυρίζει:

Ο ευλογών τους ευλογούντάς σε, Κύριε, και αγιάζων τους επί σοί πεποιθότας, σώσον τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου. […]  Ειρήνην τω κόσμω σου δώρησαι, ταις Εκκλησίαις σου, τοις βασιλείς ήμών, τω στρατώ και παντί τω λαώ σου· […] 

Εκείνο το βασιλείς ημών έπεφτε σαν λιγάκι συνωμοτικό ψιθυριστά, ενώ εκείνο τω στρατώ, που ακολουθούσε, ήταν στακάτο και βροντερό σχεδόν σαν πυροβολισμός. Ο παππούλης  το κοτσάριζε για καιρό μέχρι που φαίνεται κάποιος θα του έκανε συστάσεις και το ’κοψε μαχαίρι. «Επί χούντας», πάει να πει, στο Βογατσικό την είχαμε τρενάρει κάπως τη Βασιλεία...

Τη μέρα λοιπόν, που ο Κωνσταντίνος ο Β΄ θα ταφεί ως απλός ιδιώτης στο, αθλιωδέστατο, νεκροταφείο των …Βασιλέων στο Τατόι (ντροπή και στη Μενδώνη που τάχα το πήρε υπό την προστασία του Υπουργείου το κτήμα, ντροπή και στο λαό αυτόν που ανέχεται το εκδικητικότατο θέαμα επί πενήντα χρόνια), εγώ θα φαντάζομαι τη μάνα μου με το φτηνό της μενταγιόν ανάμεσα στους «υψηλούς» παρισταμένους κατασυγκινημένη και τον πάπα-Παναγιώτη στο ναΐδριον να δοκιμάζει διστακτικός την «Απόλυσιν»…

Έτσι, για να ξεπληρωθεί  ̶ από δυο πεθαμένους ̶  η απρέπεια και η μικροψυχία του «σπουδαίου» πολιτικού μας κόσμου απέναντι στην περίσταση αυτήν.