Η πρώτη φορά που δεν έχει δίκιο...

 

 

Διαβάζω τη θαυμάσια συλλογή (μικρο-) διηγημάτων, με την «στενογραφική»-ποιητική μέθοδο, του Κώστα Μαυρουδή Οι κουρτίνες του Γκαριμπάλντι. Το βιβλίο υποθέτω πως «θα πήγε άπατο» όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 2014 (το αγόρασα από «στοκαδιτζίδικο»  πριν από καιρό με …2.80 ευρώ —ντροπής πράματα!) αλλά η Νεφέλη έχει προβεί σε μια επανεκτύπωση/επανέκδοση απ' όσο μπόρεσα να αντιληφθώ. Το διαβάζω απολαμβάνοντάς το φράση τη φράση και δεν είναι λίγες οι στιγμές που υποκλίθηκα νοερά στον άνθρωπο αυτόν που υπηρετεί (κι όχι μονάχα με το περιοδικό «Το Δέντρο» που συνεχίζει να εκδίδει) με συνέπεια και αξιοπρέπεια «τα γράμματα μας». Βλέπω όμως ότι κι αυτουνού τα βιβλία δεν καθίστανται επ’ ου ουδενί «ευπώλητα» και μένουν εισπρακτικώς …ξυπόλυτα. Ποιος νοιάζεται; Tην σήμερον ημέρα το «να μπορείς να πουλάς» έχει τον πολύ ιδιαίτερο τρόπο του…

Στη σελίδα 46 διαβάζω:

«Η ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΡΧΙΑ μας έδωσε ό,τι είχε: ένα πρωτογενές υλικό για μεταγενέστερες αισθηματικές αναπολήσεις. Οφείλαμε αργότερα να τρέξουμε, αναζητώντας πράγματα που οι άλλοι, στο κέντρο κατείχαν αυτονόητα. Όταν εκείνοι άκουγαν τις Εικόνες από μιαν έκθεση, εγώ έβλεπα εκθέσεις από εικόνες». 

Τουτέστιν, εκκίνηση από άλλες προσλαμβάνουσες, με διαφορά φάσης… Κι αναθυμούμαι τη φράση που τόσο στοχαστικά μου είχε κάποτε γράψει ο μακαρίτης φίλος μου Πάνος Πούγγουρας «Όταν οι άνθρωποι θα πάψουν να περνούν από μπροστά σου σαν εικόνες…». Πόσο ταιριαστή με τούτο δω το μικρό απόσπασμα είναι σήμερα!

Πίσω από το ανοιχτό βιβλίο προβάλει στο φόντο, με κάποια πεισμονή κοιτώντας, η «Τίγρις» σαν θέλει να μου πει με μπόλικη ειρωνεία: «Τι κοιτάς βρε και ξερογλείφεσαι κι όλο ανασηκώνεις τάχατες ανύπαρκτα μανίκια; Καθόλου δεν σε αφορά εσένα η παρατήρηση του συγγραφέα! Έχεις στιγματιστεί  δια βίου ως …Αθηναίος. Το “Εξ Αθηνών ορμώμενος” πού θα το καταχωνιάσεις; Και πως -γράφοντας...- θα το ξεγράψεις;»

Είναι βέβαια η πρώτη φορά που δεν έχει δίκιο…