Τετάρτη 29 Απριλίου 2020

"Πρέπει να ζήσουμε, όσοι κι αν είναι οι ουρανοί που τσακίστηκαν"...




Ἡμερολόγια μοναστικῆς περιόδου 
  ["ὡς στρουθίον μονάζον ἐπί δώματος"]




Ο τίτλος της "ανάρτησης" προέρχεται από το θρυλικό βιβλίο "Ο Εραστής της Λαίδης Τσάτερλυ". Μου το θύμισε χτες με σχόλιό του ο διαδικτυακός φίλος "D." [Πάνος Πολύδωρος]...

Πήγαινα σήμερα το πρωί στο ιατρείο, "κουμπωμένος πολύ" και σφίγγοντας τα δόντια (με τον ίδιο τρόπο βγαίνω άπαξ της εβδομάδος στη λαϊκή και στο σούπερ μάρκετ για τα εφόδια των ομοστέγων μου στο σπίτι) και κοίταζα με λύπη τους άδειους δρόμους, με τα λιγοστά αμάξια και τους σποράδην έμφοβους ανθρώπους να πηγαίνουν λες κι απόφευγαν αόρατους  λάκκους ή αποτρόπαια μέρη. 

Τηρώντας τις διαδικασίες που προβλέπεται, για την υποδοχή και εξέταση του ασθενούς, συνειδητοποίησα  πως η ιατρική  όπως την διδάχτηκα και την άσκησα,  μέσα σε σαράντα μόλις μέρες έχει αλλάξει. Με λίγο από χωροφύλακα προς τους ασθενείς και τους συνοδούς τους, η εξέταση  περιορίζεται αυστηρά στην ουσία της (πάει περίπατο η λεπτομερής νευρολογική εξέταση). Όταν την ξεπερνάει αυτό θα συνεπάγεται ανάληψη κάποιου ρίσκου. Σε ένα μήνα οι όροι έχουν ανατραπεί και σύμφωνα μ' αυτό  θα πρέπει να εργάζομαι με τρόπο ξένο σε μένα με πολύ έντονο το  γκροτέσκο στοιχείο...

Η απόφαση της πολιτείας για την επανεκκίνηση της οικονομίας (όπως "όλος ο καλός κόσμος" κάνει πια...)  σύμφωνα με την επιπεδωμένη επιδημιολογική καμπύλη μετάδοσης, ελπίζω να μην αποδειχθεί μοιραία... Και πως υπάρχει εμπεδωμένη η αντίληψη για το πώς θα ανασχεθεί κάποια τυχόν τάση μολυσματικής έξαρσης... Όμως, νιώθω πως το σκεπτικό που βάρυνε τώρα στα ιερατεία των αποφάσεων αναιρεί την φιλοσοφία που πρυτάνευσε πριν από σαράντα μόλις μέρες την οποία όλοι οι εχέφρονες χειροκρότησαν.

Η νέα οδός: Να ζήσουμε  με τον ιό. Να υπολογίζουμε στη συνάντησή μας μαζί του. Ζωή εν κινδύνω. Αξίζει; Θα απαντήσει η ίδια η ζωή...

Φεύγοντας, λίγες ώρες αργότερα, αντίκρισα  σπαρμένα πάνω σε μια σχάρα του δικτύου του ΟΤΕ στο πεζοδρόμιο της Ερμού, πέταλα των λουλουδιών πεσμένα από τα κλαδιά της παρακείμενης δενδροστοιχίας με κουτσουπιές. Τα  άνθη   είχαν σκορπιστεί και γέμιζαν τις  εσοχές του μετάλλου πλαισιώνοντας  όμορφα το λογότυπο της εταιρίας.

Και ξάφνου μου ήρθε στο νου μια εικόνα από τον Επιτάφιο που δεν αξιώθηκε περιφορά φέτος στους δρόμους. Σαν να είχε τινάξει κανείς στο πεζοδρόμιο την Ιερά Σινδόνη. Όπως τινάζουμε το τραπεζομάντηλο με τα ψίχουλα ύστερα από συμπόσιο γενναίο... Κι έμεινε εδώ σκορπισμένο τόσο "φούξια"...

Βαδίζουμε σε μια σκοτεινή ατραπό της ανθρώπινης ιστορίας. Και ανήκουμε στο σιωπηλό πλήθος της πορείας.





Κυριακή 26 Απριλίου 2020

«Ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆηηηηηης εἶναι πολύ μεγάλο πρᾶγμα...»




Ἡμερολόγια μοναστικῆς περιόδου 
  ["ὡς στρουθίον μονάζον ἐπί δώματος"]


                                                                                                            © Νώντας Τσίγκας 2019
Καλά, αυτό δεν θα μπορούσα να το φανταστώ ποτέ...  Όχι το ότι βγήκε ή Άλκηστις πάνω στην ξεσκέπαστη καρότσα του φορτηγού χωρίς τον Κραουνάκη επάνω (αυτόν ντε με τη Μ.Κ.Ο. "Σπείρα-σπείρα" (κι όλα τα λεφτά τα πήρα!),  ένας σε κάθε γωνία οι μουσικοί και η δημοφιλής αοιδός σε ικανή απόσταση κάπου στο μέσον, για να στείλουν ένα μελωδικό "μήνυμα αισιοδοξίας" (πες βρ' αδερφέ μ'...), για τους εσώκλειστους των Αθηνών με γνωστάς μελωδίας αίτινες, προκλητικώ τω τρόπω, λιβάνιζαν την κυβέρνηση. (Εκείνο το "Πάμε στον Άδωνι για καφέ..." ηλίου φαεινότερον σε ποιόν απευθύνεται και ποιόν προβάλλει...).

Αλλά το να πάρουν φωτιά ύστερα από αυτό όλοι, από τον κατώτερο μέχρι τον ανώτερο οι ιεράρχες, και να γυρεύουν σθεναρώς ("δώσε κι εμένα μπάρμπα" το λες...) λιτανείες, μεγάφωνα ανοικτές εκκλησίες και "κανονικές λειτουργίες" με αφορμή τα ανωτέρω πως  να το εκλάβει κανείς; 

Το σκέφτηκα από δω το ξανασκέφτηκα από κει και κατέληξα ότι όντως αποτελούσε κατάφωρη αδικία το να βγαίνει στο "φόρο" με την άδεια της αστυνομίας και να χαλάει τον κόσμο  μια Πρωτο... ΨΑΛΤΗ και το παπαδομάνι να μένει "στην απέξω"!

Δώστε λοιπόν τώρα καρότσα και πάλκο στον κλήρο, ντουντούκες μικρόφωνα και λαμέ άμφια να ψάλλουν τα εξ αμάξης αυτοί, οι μόνοι υπεύθυνοι για τη σωτηρία της ψυχής και όχι οι άσχετοι έστω κι αν λέγονται... Πρωτοψάλτες.  Η ιεραρχία και η κανονικότητα αυτό υπαγορεύουν αν θέλετε να ξέρετε!

Ελπίζω βέβαια οι Άγιοι πατέρες να μας πουν και το  "Καροτσέρη τράβα". Κι ο οβολός των πιστών να πέφτει (Θεέ μου!)  βροχή στην καρότσα. Και ο χοροπηδηχτός αντάρτης της Χίου, ο παπα-Γουρλής, να ραίνει με βάγια τον κόσμο αντι-κορωνοϊικά!




Σάββατο 25 Απριλίου 2020

Είναι μια κάποια λύσις...



Ημερολόγια μοναστικής περιόδου 
  ["ὡς στρουθίον μονάζον ἐπί δώματος"]



                                                                                   Κέρκυρα. © Νώντας Τσίγκας 2012


Θέλεις να την κοπανάς "σαν κύριος" από την καραντίνα της  κλειστής δομής της Μαλακάσας και να τραβάς νυχτιάτικα κατά  Λάρισα μεριά "ιδία βουλήσει"; 

Θές πάλι να βγαίνεις νύχτα από τον καταυλισμό της Μόριας και να ρημάζεις τους ορνιθώνες και τα κουνέλια των ανθρώπων στην περιοχή (κάποτε στο απυρόβλητο μένοντας ή άλλοτε -πολύ κακώς, κάκιστα!- φεύγοντας φορτωμένος σκάγια από κανέναν αψύ...);  

Eίσαι μήπως Έλλην (το καυχάσαι ξεύρεις την καταγωγήν σου) και αντί για ώνια , που δήλωσες με το 2 στο sms προς τον κ. Χαρδαλιά, βρέθηκες στο Σύνταγμα να διαδηλώνεις κατά των νομοθετημάτων Κεραμέως; 

Θές να πηγαίνεις από την πίσω πόρτα να πάρεις λάθρα την "πασχαλίτσα"[= η Θεία Κοινωνία στην παιδική γλώσσα] από τον πονηρό παπά;

Βγαίνεις για γυμναστικούλα βάδην και τριγυρνάς όλη την καλή τη μέρα με το έτερον ήμισυ και το φραπεδάκι take away σ΄ολόκληρη την πόλη; 

"Πλακώνεσαι" με τους "μπάτσους γιατί "δεν πιστεύεις πως υπάρχει επιδημία και ότι αυτά είναι συνωμοσίες και σχέδια των μασώνων και του Σόρος"; 

Eίσαι εν γένει της πολύ βόλτας και της διασποράς ιών και λοιπών δαιμονίων;

Ξέρω τί σου χρειάζεται. Μια ΔΩΡΕΑΝ κρουαζιέρα πληρωμένη από τον ΕΟΔΥ. Μ' ἐνα από αυτά τα θαλάσσια υπερπόντια πλωτά, τερατώδους αισθητικής και ασύλληπτων διαστάσεων, ξενοδοχεία που έχουν την ικανότητα να εκκολάπτουν με απόλυτη επιτυχία, όπως έχει μέχρι σήμερα τρανώς αποδειχθεί,  τον καινούργιο ιό (ξενοδοχείο, νοσοκομείο και νεκροφόρα μαζί)...

Και ανενόχλητος έτσι ν΄αρμενίσεις κατά το ανεπίστροφο, να ησυχάσει από την αφεντιά σου η επί σαράντα μέρες σαράντα νύχτες (κι άλλες πόσες ακόμα ένας Θεός ξέρει...) μαντρωμένη, γαριασμένη από το χειροπλύσιμο, μασκοφορεμένη - γαντοφορούσα και πηγμένη στην αγωνία κοινωνία!


ΥΓ. Ένα από τα θετικά της εξαπλώσεως "του οξαποδώ" θα αποδειχθεί θαρρώ το ότι θα εξαφανισθούν αυτοί οι αχώνευτοι όγκοι αν όχι δια παντός  από την επιφάνεια της θαλάσσης, τουλάχιστον για πολύ πολύ καιρό... [αφού βεβαίως εκπληρώσουν την αποστολή τους ως προς τους ανωτέρω!]


Τρίτη 21 Απριλίου 2020

"Ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα..."




Ημερολόγια μοναστικής περιόδου 
  ["ὡς στρουθίον μονάζον ἐπί δώματος"]




El sueño de la razón produce monstruos... Αυτός είναι ο τίτλος που έδωσε στο χαρακτικό του ο Γκόγια, αυτή είναι και η εικόνα του έργου που φιλοξενείται στο μουσείο Πράντο της Μαδρίτης και λόγια παραπανίσια  δεν χρειάζονται για συνδεθεί με τη σημερινή μας μοίρα και να την περιγράψει. 

Ηγεσίες αγόμενες και φερόμενες από... μαθηματικά μοντέλα του Στάνφορντ ή της Οξφόρδης, ημιπαράφρονες νάρκισοι Τραμπο-Μπολσονάριοι, ο αναιμικός Π.Ο.Υ., η μουλωχτή-κλειδοκράτωρ " του μυστικού", η  καπιταλο-κομμουνιστική Κίνα (μα τί ἐκτρωμα, τί τερατογέννεση!),  η αποσβολωμένη επιστημονική κοινότητα, η παγκόσμια οικονομία με τραβηγμένο χειρόφρενο, οι καθ' ύλην αρμόδιοι τρομοκράτες των οικονομικών κύκλων, οι επικεφαλής  καφετζούδες "των οίκων" να λένε τα δικά τους παίζοντας με την "αγέλη", χαζοχαρούμενα αιτήματα -δυστυχώς και από σοβαρούς ανθρώπους διατυπωμένα- για "γρήγορη επανεκκίνηση" (με σταθερά "άγνωστο Χ" τον ιό -κι όποιον πάρει ο Χάρος!), και το εμβόλιο που αργεί (και που ίσως δεν...)

Οι Εβδομάδες των Παθών συνεχίζονται και μετά την Ανάσταση...

Βαστάτε αδελφοί!


Πέμπτη 16 Απριλίου 2020

Θρηνητικό... γιά χελιδόνια


Ημερολόγια μοναστικής περιόδου 
                                     ["ὡς στρουθίον μονάζον ἐπί δώματος"]



Μια... Πιετά χελιδονιών  (από τό διαδίκτυο/ EUROKINISI)

Χελιδονάκι θά γενῶ
νά πέσω στήν αὐλη σου
νά κάνω πώς ἐπέθανα
γιά νά γενῶ δική σου

                              Ανάθεμα τον αίτιο ΚΛΙΚ εδώ
                                                   θαυμάσιο παραδοσιακό τραγούδι της Ιωνίας 



Θρηνητικά των ημερών αδυσώπητα, εμμονικά, αναπόφευκτα. Αριθμητική των θανάτων, επιδημιολογία της αγωνίας,  ημέρες τραυμάτων, ματαιώσεων, ανατροπών, απωλειών. Η νέα -σχεδόν γκροτέσκα- υγειονολογική συμπεριφορά του ανθρώπινου είδους. Η καταργημένη κοινότητα. Και η διαδικτυακή εναλλακτική εκδοχή της. Η στέρηση "του άλλου", του φίλου, του "έξω". Καιρός για το μέσα και τα "ένδον". 

Γιά κάποιους το ταξίδι θα τελειώσει εδώ χωρίς πολλά πολλά...

Κι ένα ταξίδι που τόπιασαν φευγαλέα τα μίντια μα τ' άφησαν  γρήγορα ("για αποδημητικά θα μιλάμε τώρα μέσα στην επιδημία και τις εκδημίες;"). Άλλος ο  θρήνος που μετράει... Όχι αυτός!

Στην Αργολίδα κατέφθασαν πιστά στην εποχή, σμήνη χελιδονιών που τα βρήκε στο δρόμο τους καιρός δριμύς, αντίξοος. Βροχές και δυνατοί αέρηδες μπήκαν εμπόδιο στα μικρά στήθη, κούρασαν τις λεπτεπίλεπτες φτερούγες, εξάντλησαν τις  αναπνοές,  καθυστέρησαν  το ταξίδι, έμειναν πάνω από τη θάλασσα να πετούν παραπανίσιες μέρες τα μικρά πουλιά. Αποκαμωμένα κατέβηκαν και στάθηκαν στη δημοσιά επάνω. Εκεί έπεσαν να ξαποστάσουν τα σπαθάτα πουλάκια που αναγγέλλουν την Άνοιξη στους ανθρώπους. Δεν επέζησαν πολλά. 

Λένε λοιπόν (και στη φωτογραφία φως φανάρι!)  πως το  χελιδόνι που ορφανεύει δεν το κουνάει  ρούπι από τον νεκρό σύντροφό του απομένοντας εκεί  βουβά να τον θρηνεί.  Και δεν φεύγει ούτε κι όταν ακόμη πλησιάζουν λογής τροχοφόρα.  Θάνατος τα ξαναζευγαρώνει...

Των πουλιών λοιπόν και των ανθρώπων η μοίρα κοντινή:

Ἐμβλέψατε εἰς τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ ὄτι οὖ σπείρουσιν οὐδέ θερίζουσιν οὐδέ συνάγουσιν εἰς ἀποθῆκας καί ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· 
οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν...




Τρίτη 14 Απριλίου 2020

Πρωταγωνιστές των Αγίων Παθών και υγιεινή..



Ημερολόγια μοναστικής περιόδου 
["ὡς στρουθίον μονάζον ἐπί δώματος"]


Giotto. “The Kiss of Judas” or “The Betrayal of Jesus”.

Ένας αμερικανός ψυχίατρος (του οποίου το όνομα δεν συγκράτησα, καθώς διόλου δεν προτίθεμαι άλλοτε να τον ξαναθυμηθώ), δήλωσε μέσες-άκρες τις προάλλες: "ο άνθρωπος που μας τείνει το χέρι για χειραψία συμπεριφέρεται αντικοινωνικά. Είναι σαν τον καπνιστή που αποφασίζει να καπνίσει εκεί που το κάπνισμα δεν επιτρέπεται"...  Περιμένω λοιπόν, κι εφ' όσον η πανδημία του κορωνοϊού δεν αποφασίσει να υφεθεί,  η αμερικανική ψυχιατρική εταιρία να θεσπίσει καινούρια υποκατηγορία  δίπλα σ' εκείνη της εξάρτησης από νικοτίνη ή το αλκοόλ ή τις ψυχοδραστικές ουσίες στο DSM-5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders-5)  και αυτήν της... "εξάρτησης από την χειραψία". Το θέμα βέβαια έχει τεράστια ανθρωπολογική, κοινωνιολογική, φιλοσοφική αλλά και άλλες διαστάσεις. Δεν προτίθεμαι να θίξω καμιά εδώ έτι περαιτέρω. 

Τα Άγια Πάθη βαίνουν στη κορύφωσή τους κατά την πορεία προς τη Σταύρωση. Στέκομαι στην συμπεριφορά του Ποντίου Πιλάτου. Οδηγεί στο Σταυρό έναν αθώο αλλά "Νίπτω τάς χείρας μου" λέει,  και, "Ἀθῶος εἰμί τοῦ αἷματος τούτου". Νωρίτερα όμως έχει ρωτήσει με σαρκασμό: "Και τί ἔστιν ἀλήθεια;" καθώς καμώνεται τον αιώνιο αναζητητή της Αλήθειας... 

Ωστόσο, βραβείο θα έπαιρνε ο Πιλάτος σήμερα από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας γι΄αυτή του την εξαιρετική  καμπάνια σχετικά με το νίψιμο των χεριών που σώζει ζωές!

Όσο για τον ανεκδιήγητο Ιούδα τον Ισκαριώτη τώρα τί να πω; Σήμερα θα του άξιζε δικαίως το κρέμασμα για το φιλί που έδωσε, μαζί με το "Χαῖρε Ραββί", τη νύχτα εκείνη στον κήπο της Γεθσημανή...









Δευτέρα 13 Απριλίου 2020

Συσκευσμένα .. "Ανθεστήρια"...



Ημερολόγια μοναστικής περιόδου 
["ὡς στρουθίον μονάζον ἐπί δώματος"]


                                                                                          


Φυσικά και δεν είναι οι σεμπρεβίβες των Κυθήρων, που και πεθαμένες ακόμα κρατούν το ζωηρό τους κίτρινο χρώμα. Δεν είναι άνθη αμάραντα. Κάθε άλλο. Ίσως να κρατήσουν σε ψυγείο, λίγες μέρες παραπάνω από το κανονικό τους, μαζί με τα τρόφιμα γιατί είναι βλέπετε κι αυτά... βρώσιμα. Μιλώ για κείνη την τακτική του συρμού να θέλουν οι σεφ  το πιάτο μας (με τη σαλάτα, το φαγί ή το γλυκό) να λάβει  χρώμα, ώστε που και που,  στο λαιμό μας να κολλούν με ευγένεια τα πέταλα ενός πανσέ, κανένας λεπτοφυής και τρυφερός μίσχος, κάποιο μικροσκοπικό φυλλαράκι ή  γονιμοποιοί στήμονες να αφήνουν το ανεπαίσθητο άρωμά τους την ώρα που   καταπίνουμε με κάποια συστολή ή περιέργεια τα... ούτως διανθισμένα πιάτα της "δημιουργικής κουζίνας"!

Απόμειναν ζωντανά και αμάραντα σε μια φωτογραφία παλαιότερη. Έγκλειστα μέσα στην πλαστική τους συσκευασία έκθεμα προς πώλησιν μυστηριώδες και ωραίο. Αλλά και με μια υπενθύμιση μακάβριου στριμώγματος και μουλωχτής βίας (άνθη σε καραντίνα;)

Είναι βέβαιο. Τα άνθη αυτά δε θα αξιώνονταν ποτέ να στολίσουν Επιτάφιο. Ας μείνουν λοιπόν, έτσι, εδώ. Μεγαλοβδόμαδο,  να μας θυμίζουν πως η ομορφιά (που στο τέλος καταβροχθίζεται...) έστω και  έ γ κ λ ε ι σ τ η, εξακολουθεί να υπάρχει γεμάτη χρώματα!



Σάββατο 11 Απριλίου 2020

4Χ4 || Τέσσερις ποιητές / Δεκαέξη ποιήματα (IV)





  Σωτήρης Σόρογκας (1936 - ), Παπαρούνα
     ακρυλικό, κάρβουνο και μελάνι σε μουσαμά || από τόν κατάλογο Δημοπρασιών "Βέργος" (Νοέμβριος 2014). 
 






Γεράσιμος Δενδρινός
 

Ο καθένας γίνεται ποιητής όταν βουρκώνει... 
                                              Γ.Δ.





ΤΩΝ ΑΙΝΙΓΜΑΤΩΝ Η ΑΙΓΛΗ



ναμφιβόλως, ποιητική συλλογή Τά Ανίγματα το  Πολυβίου,

νεαρότατου νθυπολοχαγο τς γγλικς Φρουρς

ες Πορτ Σάιντ, υο γγλοέλληνος φωτογράφου,

μ’ λεξανδρινάς ρίζας το θαυμασία.

Το γραψα παινεστάτη κριτικήν ες τό περιοδικόν

Νέα Ζωή, κι’ ατός, ες ντάλλαγμα,

προσφέρθηκε νά μέ συναντήσει.



κανε ζέστη, μήνας το ούνιος, ὅταν τόν νέμενα

στό καφενεον το ξενοδοχείου «Μετροπόλ»,

στόν τέταρτο ροφο που στεγάζονται

τά γραφεα τς ταιρείας δρεύσεως,

που εργαζόμην πό πολλν τν,

φρσις πονείδιστος  δι’ μέ, πο εμαι πλέον

ες τό γέρμα το βίου καί ες τό όρατον

κι’ νεπαίσθητον δίχτυ το θανάτου.



νεαρός κατέφθασε μέ τήν γγλίδα σύντροφό του.

νδεδυμένος τήν στολήν, λαμπε μέσα στά παράσημα,

( ξιώματα τς ξηρς λλ’ χι νδόξου πολέμου ),

τό διο κι’ κείνη, πάρ’ λο πο φαίνετο

μεγαλύτερη μέ τό ντονο φτιασίδωμα

τό πτυχοειδές της φόρεμα, τήν κορδέλα καί τ’ νθη

πίσω π’ τό νασηκωμένο γεσο  το καπέλου.

Μ’ χαιρέτησεν τυπικς, ν σφιγγε

ες τήν παλάμη της τήν δική του.



ταν λθαν τά κεράσματα,

συζήτησίς μας, κορυφωμένη περί τά ποιητικά,

το ψυχρά δη.   ποιητής  σαστισμένος δειχνε,

φοβισμένος μλλον, ν κοπέλα διάφορη,

χοντας μονίμως τό βλέμμα στά σταθμευμένα

δίπλα στούς φοίνικες παϊτόνια τς πλατείας Μανσσεγιά.

Κάποια στιγμή, Πολύβιος μ’ δειξε να ποίημα

πο μέ εχε φιερώσει. το μέτριο, δέν θύμιζε κν

τν Ανιγμάτων τήν αγλη.

Οτε πού πρόλαβα τίποτε νά επω,

ταν μέ νακοίνωσε τόν γάμο του ες δέκα μέρας

κι’ κείνη τότε γειρε εχαρις

τό κεφάλι  τρυφερά ες τόν μον του.

Τά βλέμματά των, κρως σημαίνοντα,

μο προκάλεσαν αφνης μηχανία κι’ νοχή.



Φεύγοντας, νθυμομαι πς λιος

το σιμά ες τήν δύσιν του καί δυνατός γέρας

φυσοσε π’ τήν παραλία.

Αφνης, τ’ φιερωμένο ποίημα π’ τά χέρια μου γλίστρησεν.

Παρασυρμένο π’ τ’ ραιό σύννεφο τς μμου

χάθηκε πρός τό μέρος τς θάλασσας

πού σάν νά φυραίνει μέ τά χρόνια.



Δέν λυπήθηκα γιά τό ποίημα πού χασα,

σο γιά τήν τέχνη τς ποιήσεως,

πού σως μέ τόν γάμο τονήσει και λησμονηθε,

και σβύσει διά παντός κανότης κείνη,

καί τς δημιουργίας τν στίχων περοχή.

                                                   [Από τα ανέκδοτα εισέτι «Καβαφικά»του Γ.Δ.]





ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ



Ζ σέ σπίτι χωρίς νερό καί φς.

Μέ τήν γάπη βλέπω καί με ατή νίβομαι.

Κι να πουλί, ρμντας κάθε πρωί

στ’ νοιχτό παράθυρο,

μο φέρνει τά γράμματά σου

πό τόν ξω κόσμο.




                                   φωτ. Ν.Τσίγκας





Η ΑΚΤΗ ΑΔΕΙΑ



Τό νετο πέρασμα πρός τό Καντίκιοϊ,

Μέ δειο πλοο πό τή βουή το κόσμου

τόν Νοέμβριο το τους 2013,

συνοδευμένο πό σμήνη γλάρων,

(πετντας σέ σχμα V τς νίκης

μάταια προσπαθον ν’ ποσπάσουν

χρόνια τώρα τό χάδι το ορανο),

μέ τή μνήμη στιγματισμένη πό πρόσφατα γεγονότα,

στατη πνοή τς νοσταλγικς μου πώλειας,

λυτρωτικό θάμπος πο μέ δηγε ξανά,

πίσω στούς σκιερούς δρόμους τς μνήμης,

σέ δωμάτια χωρίς σκαλιά καί παράθυρα,

χρηστες κουρτίνες, τοιμόρροπους σοβδες,

κι γώ στήν πέραντη λεωφόρο το Οσκουντάρ,

σταματημένος γιά λίγο στίς βιτρίνες μέ τά δρα

πού περιμένουν δύσπιστους γοραστές,

μέ τό νείπωτο παράπονο

πάνω στό ραγισμένο στθος,

γιά σα ζησα γιά μιά στιγμή μονάχα,

συντονισμένα βλέμματα, λικνιστές γκαλιές

καί μυρωδιά τν σωμάτων.



Πυκνή σκόνη πό τά λατομεαπομένει μονάχα το τζιντέ,

πο μεταφέρει σκορπισμένη νεμος

πάνω στά γερτά μας σώματα,

μπροστά στήν κρήνη το σουλτάνου χμέτ Γ΄

κοντά στήν πιάτσα τν ντολμούς,

ν πέρα μακριά, στό Καρατζααχμέτ μεζαρλιγί,

συγγενες καί φίλοι, θαβαν νυποψίαστοι,

μέρα μεσημέρι τόν διο γαπημένο,

πού τούς χάρισε να βράδυ μιά γκαλιά,

ν κίνητοι μέσα στό φθινοπωρινό γιάζι,

στέλνουν δεήσεις πρός τόν Θεό, το ποίου τό λεος,

κι ατή τή φορά, σως δέν εναι

τόσο σκληρό καί νέλπιστο.







ΣΕΝΤΟΝΙΑ



πόψε εδα σέ νειρο τόν δερφό μου

Ν’ πλώνει στήν αλή το σπιτιο μας

Κάτασπρα σεντόνια μέ χνά ποτυπώματα φιλιν

Πού το χάρισε μιά νύχτα κείνη πτασία,

χαμένη να μεσημέρι στήν ρμή το νεροῦ─

κατέβαινε πό τό βουνό παρασέρνοντας

χώματα, σπίτια, νθρώπους, στέγες πικλινες,

(νάπαυλα τν πουλιν για τό καθιερωμένο ταξίδι τους)

καί γάλματα θεν πού ποτέ δέν κονε

τίς προσευχές μας.



Τόν θυμμαι συχνά νεβασμένο

περήφανα στή μηχανή του,

προτο πάρει τή μοιραία πόφαση

νά συναντηθε μαζί μέ τήν πτασία κείνη,

σέ κάποιο στρικό σμνος, τη φωτός μακριά,

μιά νύχτα σάν ατή πού τόν πισκέφτηκε χάρη,

κολουθντας ξέφρενη πορεία πρός τήν παγορευμένη

κι’ πότομη διάβαση.


                                     [από τη συλλογή «Ἄβατοι τόποι», (.poema..) εκδόσεις, 2015]







ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΔΕΝΔΡΙΝΟΥ



1.   Ένα πακέτο “Άρωμα”, Διηγήματα, 1η έκδοση «Ρόπτρον», Αθήνα, 1992, (έκδοση βελτιωμένη, «Κέδρος», Αθήνα 1995).

2.   Χαιρετίσματα από το νότο, μυθιστόρημα, «Οδυσσέας», Αθήνα 1994, (έκδοση βελτιωμένη, «Κέδρος», Αθήνα 2003)Στο έργο αυτό βασίστηκε το σενάριο της ταινίας του Δημήτρη Μακρή, Χαιρέτα μας τον πλάτανο, που διαγωνίστηκε στο 2004 στο 54ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

3.   Ματίας ντελ Ρίος - ψευδοημερολόγιο –  «Οδυσσέας», Αθήνα 1995 – (έκδοση βελτιωμένη, «Κέδρος», Αθήνα 2006).

4.   Απέραντες συνοικίες, μυθιστόρημα, «Κέδρος», Αθήνα 2001.

5.   Άλκης, μυθιστόρημα, «Μεταίχμιο», Αθήνα 2003,

6.   Φραγή εισερχομένων κλήσεων, μυθιστόρημα «Μεταίχμιο», Αθήνα 2006.

7.   Άβατοι Τόποι, Invia Loca - Ποιήματα, (.poema...), Κορώνη 2015

8.   Βήματα σε λιθόστρωτο, «Διάπλαση», Αθήνα 2018.