"Πρέπει να ζήσουμε, όσοι κι αν είναι οι ουρανοί που τσακίστηκαν"...

Ἡμερολόγια μοναστικῆς περιόδου 

  ["ὡς στρουθίον μονάζον ἐπί δώματος"]

Ο τίτλος της "ανάρτησης" προέρχεται από το θρυλικό βιβλίο "Ο Εραστής της Λαίδης Τσάτερλυ". Μου το θύμισε χτες με σχόλιό του ο διαδικτυακός φίλος "D." [Πάνος Πολύδωρος]...

Πήγαινα σήμερα το πρωί στο ιατρείο, "κουμπωμένος πολύ" και σφίγγοντας τα δόντια (με τον ίδιο τρόπο βγαίνω άπαξ της εβδομάδος στη λαϊκή και στο σούπερ μάρκετ για τα εφόδια των ομοστέγων μου στο σπίτι) και κοίταζα με λύπη τους άδειους δρόμους, με τα λιγοστά αμάξια και τους σποράδην έμφοβους ανθρώπους να πηγαίνουν λες κι απόφευγαν αόρατους  λάκκους ή αποτρόπαια μέρη. 

Τηρώντας τις διαδικασίες που προβλέπεται, για την υποδοχή και εξέταση του ασθενούς, συνειδητοποίησα  πως η ιατρική  όπως την διδάχτηκα και την άσκησα,  μέσα σε σαράντα μόλις μέρες έχει αλλάξει. Με λίγο από χωροφύλακα προς τους ασθενείς και τους συνοδούς τους, η εξέταση  περιορίζεται αυστηρά στην ουσία της (πάει περίπατο η λεπτομερής νευρολογική εξέταση). Όταν την ξεπερνάει αυτό θα συνεπάγεται ανάληψη κάποιου ρίσκου. Σε ένα μήνα οι όροι έχουν ανατραπεί και σύμφωνα μ' αυτό  θα πρέπει να εργάζομαι με τρόπο ξένο σε μένα με πολύ έντονο το  γκροτέσκο στοιχείο...

Η απόφαση της πολιτείας για την επανεκκίνηση της οικονομίας (όπως "όλος ο καλός κόσμος" κάνει πια...)  σύμφωνα με την επιπεδωμένη επιδημιολογική καμπύλη μετάδοσης, ελπίζω να μην αποδειχθεί μοιραία... Και πως υπάρχει εμπεδωμένη η αντίληψη για το πώς θα ανασχεθεί κάποια τυχόν τάση μολυσματικής έξαρσης... Όμως, νιώθω πως το σκεπτικό που βάρυνε τώρα στα ιερατεία των αποφάσεων αναιρεί την φιλοσοφία που πρυτάνευσε πριν από σαράντα μόλις μέρες την οποία όλοι οι εχέφρονες χειροκρότησαν.

Η νέα οδός: Να ζήσουμε  με τον ιό. Να υπολογίζουμε στη συνάντησή μας μαζί του. Ζωή εν κινδύνω. Αξίζει; Θα απαντήσει η ίδια η ζωή...

Φεύγοντας, λίγες ώρες αργότερα, αντίκρισα  σπαρμένα πάνω σε μια σχάρα του δικτύου του ΟΤΕ στο πεζοδρόμιο της Ερμού, πέταλα των λουλουδιών πεσμένα από τα κλαδιά της παρακείμενης δενδροστοιχίας με κουτσουπιές. Τα  άνθη   είχαν σκορπιστεί και γέμιζαν τις  εσοχές του μετάλλου πλαισιώνοντας  όμορφα το λογότυπο της εταιρίας.

Και ξάφνου μου ήρθε στο νου μια εικόνα από τον Επιτάφιο που δεν αξιώθηκε περιφορά φέτος στους δρόμους. Σαν να είχε τινάξει κανείς στο πεζοδρόμιο την Ιερά Σινδόνη. Όπως τινάζουμε το τραπεζομάντηλο με τα ψίχουλα ύστερα από συμπόσιο γενναίο... Κι έμεινε εδώ σκορπισμένο τόσο "φούξια"...

Βαδίζουμε σε μια σκοτεινή ατραπό της ανθρώπινης ιστορίας. Και ανήκουμε στο σιωπηλό πλήθος της πορείας.