4Χ4 || Τέσσερις ποιητές / Δεκαέξη ποιήματα ( Ι )

     

φωτογραφία: Αρχαία Έφεσσος, © Νώντας Τσίγκας 2013

Τούτη δω και οι επόμενες τέσσερις «αναρτήσεις» θα είναι μια ανθολόγηση, με κριτήρια προσωπικά, λίγων ποιημάτων από το έργο τεσσάρων φίλων ποιητών: του Αντώνη Μπουντούρη,  του Πάρη Βασιλειάδη, της Δάφνης Χρονοπούλου και του Γεράσιμου Δενδρινού (η σειρά τυχαία, οι δυό τελευταίοι με σοβαρή θητεία και στον πεζό λόγο). Εδώ και μήνες, από τότε που μου στάλθηκαν οι πιο πρόσφατες συλλογές τους, όλο και μπερδεύονται στα χέρια μου αφού τις έχω δίπλα μου και τις χαϊδεύω και τις φυλλομετρώ κάθε τόσο, όμως δεν αξιώθηκα να πω ή να γράψω δυό λόγια. Ας αποτελέσει η μικρή αυτή ανθολόγηση ελάχιστη εξιλέωση για την ασυγχώρητη αμαρτία μου

Διακινδυνεύω έναν ορισμό της ποίησης:  Ποίηση είναι αυτό που σε ξαφνιάζει, εκείνο που δίνει κύρος στις λέξεις, ξαναγεννά τον μυστικό κόσμο, αποκαλύπτει την ομορφιά και σε παραστέκεται σε χαλεπούς και μίζερους καιρούς. Σαν την προσευχή. Επ’ αυτού κάθε αντίρρηση δεκτή αλλά θα επικαλεστώ και δυο στίχους από το ποίημα του Μάρκου Φ. Δραγούμη «Η ποίηση είναι»:

Πάχνη κρυστάλλινη στους μίσχους μιας μπεγκόνιας

[...] ανάποδο ψαλίδι τα δίχτυα να τραντάζει ανοίγοντας το σκορ

 

                                                                                                                                                    

Αντώνης Μπουντούρης

των ανέμων, του Αιγαίου, της άγονης πέτρας...

 

ΕΚΜΑΓΕΙΑ ΑΝΕΜΩΝ

1 

Ἀφοῦ καψαλίσω τίς ἄκρες τους

Άνάβω τούς ἀνέμους

Τρελός χορός. 

2

Φυσάει δέν ἀστειεύεται 

γιά νά σπρωχτεῖ τό πέλαγο

σ' ἀνήκουστη σφαγή.

Πάνω ἀπ' τίς Μυκῆνες τά Ψαρά

τό Μοναστῆρι τή Σμύρνη

καί τό Δίστομο.

Θα κομπιάζει ἡ φωνή μας μιά ζωή. 

 

3

Ἀχτένιστη περνᾶ ἀπό πάνω μας ἡ Ἱστορία

καί φυσᾶ.

Τεντώνω τήν ἠχώ

Συνάζω σιωπές.

Κι ὅλο φυσᾶ. 

4

Τρεκλίζει ἀπόψε ὁ βοριᾶς

Σκορπᾶ τό ξεραμένο αἷμα

ἀπό τότε.

Ἀτλάζι πού λερώθηκε

καί δέ θυμᾶμαι πότε. 

5

Ψιχαλίζει στά γυμνά μας πόδια

κι ἀκούω πώς

ὁ καιρός θά χαλάσει κι ἄλλο. 

 ***

ΕΥΧΟΛΟΓΙΟ

Νά μεγαλώνουν οἱ στεριές

καί νά γυαλίζεις τ' ὅλοκαίνουργιο ὑνί

στ' ἀλέτρι.

Νά βουλιάζουν πιό βαθιά

οἱ θάλασσες

γιά νά μυρίσει χῶμα.

***

Από τη συλλογή "Εκμαγεία ανέμων"
 Εκδόσεις Κουκίδα, 2019 

Η ΔΙΑΘΗΚΗ

ἡ τελευταία σταγόνα στό μάτι, νά μοιάζει μέ βόλι

Ἡ γύρη

νά μοιραστεῖ ἱσότιμα

Νά φαγωθεῖ προτοῦ χαλάσει.

Νά δοθοῦν ὐποτροφίες

Στούς χτιστᾶδες.

Ὁ,τι ξεπέζεψε

ἄμεσα νά καταγραφεῖ.

Νά ξεκινήσει σύντομα

Συρτός χορός.

Σφιχτά στόν κύκλο.

Βῆμα νά  μή χαθεῖ.

***

ΤΡΟΠΟΣ

Μίλα μου ἀργά.

Τύλιγε ἁπαλά τά λόγια

γύρω ἀπ' τούς καρπούς μου.

Γιά μένα

Ὁ τρόπος

Ὑπῆρξε πάντοτε ὁ Τόπος. 

 Από τη συλλογή "Η αλλαξιά της θάλασσας"
 Εκδόσεις Πανοπτικόν, 2017