4Χ4 || Τέσσερις ποιητές / Δεκαέξη ποιήματα ( ΙΙ)

 

Πάρις Ε. Βασιλειάδης

Καβαφικοί υπαινιγμοί και πικραλίδες στην… τσάντα ενός "ιατρικού επισκέπτη"

  Αλέξης Ακριθάκης, Βαλίτσα multiple  1975] Λάδι σε ξύλινη κατασκευή, 

από τόν κατάλογο Δημοπρασιών "Βέργος" (Νοέμβριος 2014).

ΔΕΝ ΘΕΛΗΣΕ

Δέν θέλησε ὁ ποιητής

νά ἐκδώσει τά ἀκριβά του ἀποστάγματα.

Προτίμησε

σέ φτηνά, κοινότατα φυλλάδια

νά τά διακινεί σέ λίγους κι ἐκλεκτούς.

Καί ἄς τοῦ ζητοῦσαν μ’ ἐπιμονή

φίλοι τῶν φίλων κι ἄλλοι πιό μακρινοί του θαυμαστές.

Τάχα νά φοβήθηκε τήν κριτική

Αὐτός

πού ἡ ποίησή του ἄξιζε χιλιάδες τους

ἐπαίνους.

Και σκέφτομαι,

ἴσως,

τόν φόβο πού αἰστάνθηκε,

πώς περισσότερο θά βλέπανε αὐτόν

καί ὄχι Αὐτήν

− ἡ κοινωνία συσχέτιζε κουτά−

τίς φαντασίες του, τίς ἀναμνήσεις του, τά ἰνδάλματα τῆς

ἡδονῆς.

                                                   
                                                                  *
 

ΑΚΟΥΣΑ

Άκουσα ὅτι εἶπε

«Στόν τάφο μου θέλω νά γραφτεῖ

«Θέλω νά μέ θυμοῦνται ὅχι ὅπως ἔζησα

ἀλλά ὅπως θά ’θελα νά ζήσω».

 *

Τα δυό παραπάνω ποιήματα προέρχονται από την συλλογή
"Φτηνά Υλικά", Εκδόσεις Αντιμόνιο, 2013 / ISBN 978-960-98775-1-0

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ; (ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΑΥΤΗ!)

  

                  «Στήν πόλη αὐτή δέν κυκλοφοροῦν ποιητές.»

                                           Παραγωγός ραδιοφώνου

Εἶναι ὀλοφάνερο

πώς δέν κυκλοφοροῦν

στήν πόλη αὐτή ποιητές

οὔτε καί στά περίχωρα ἐπίσης…

Πῶς νά εἶσαι ποιητής

μέσα σέ τέτοιο βοῦρκο;

Ὅσο καλές προθέσεις κι ἄν ἔχεις

ὅσο κι ἄν προσπαθεῖς

στό τέλος ὑποχρεωτικά ἐνδίδεις.

Ἡ αἰσθητική σου προδιάθεση

ἀδυνατεί νά βρεῖ στήν ἐκφορά της

ἐνδιαίτημα.

Ἄλλωστε ἄν ὑπῆρχαν

Μέ τήν εἰς ἄτοπον ἀπαγωγήν

Θά τούς ἀναγνωρίζαμε ἀμέσως!

Ὅμως ἄς εἰπωθεῖ κι αὐτό.

Ὑπάρχουν καί σ’αὐτή τήν πόλη

περαστικοί πού φτιάχνουν

ποιήματα κάθε μορφῆς

καί στήν περίπτωση αὐτή

ἀναγνωρίζονται ἀμέσως!

Συμπίπτει τό

Εἶναι μέ τό Φαίνεσθαι

−Φιλοσοφική συνθήκη−

Εἶναι αὐτοί πού

Κυκλοφοροῦν στην πόλη

μέ πράσινες επωμίδες καί

κόκκινα βατραχοπέδιλα!

 *

ΚΡΥΦΤΟ

Γιά τά παιδιά στό χωριό πού ἔφυγαν νωρίς

Τότε που ἤμασταν παιδιά

καί παίζαμε κρυφτό

σέ ὅλο τό χωριό

ἕνας συμμαθητής καί φίλος

εἶχε βρεῖ τήν τέλεια κρυψώνα.

Παρατημένη από καιρό

ἡ γούρνα

πού σπάζαμε τό στάρι

καί ξάπλωνε μέσα της

ἀκίνητος, ἀόρατος.

Κανείς δέν μπόρεσε ποτέ νά τόν

ἀνακαλύψει καί στήν κατάλληλη

στιγμή, ἔβγαινε ἤσυχα, πού ἔλειπε

ὁ φύλακας καί ἔφτυνε

σημάδι νίκης, πάντα νικητής.

Κάποιες φορές ξεχνιόταν

καί ἔμενε ἐκεῖ προσηλωμένος

κι ἄλλαζε τό παιχνίδι

ἄλλος ὁ φύλακας

καί πάλι νικητής.

Ἠ ἔμενε ἐκεῖ ὥς πού νύχτωνε

καί γύριζε στό σπίτι

χωρίς κανένας νά τόν βρεῖ−

Ἄλλες φορές πάλι

κάποια παιδιά εἶπαν

πώς τόν εἶδανε κρυμμένο − νά κοιμᾶται

Μέσα στήν τουρβάνα

πού φτιάχναμε το βούτυρο

− ἄγνωστο πῶς χώθηκε ἐκεῖ.

Καί περιμένουμε ἀκόμα νά φανεῖ

τούς περιμένουμε ἀκόμα νά φανοῦνε

νά βγοῦνε ἥσυχα, νά φτύσουν

− σημάδι νίκης, τώρα πού ἄλλαξε ὁ Φύλακας τοῦ

παιχνιδιοῦ καί μεγαλώσαμε πολύ,

τώρα πού τό παιχνίδι ἔχει τελειώσει

χρόνια πρίν.


  *

Τα δυό παραπάνω ποιήματα προέρχονται από την συλλογή
"ΦΤΗΝΑ ΥΛΙΚΑ β' ", Εκδόσεις Θράκα, 2019 / ISBN 978-618-5155-94-0